Photo: Photographer Bimita Bhandari and I going over the documentary storyboard.
Shortly after publishing the blog, Migration Corridor Expedition, we were delighted to receive enough donations to purchase two gimbals, sound equipment, travel funds to film in three locations, and a scouting trip to Bardiya to meet forest officer Ashok Kumar Ram. The elephants have shared with us in Elephant Hour to connect with Ashok Ram.
My time in Nepal was coming to an end for 2022. After calling to confirm Ashok was in Bardiya I hired a driver to take me to his office at Bardiya National Park.
On the way to Bardiya, my driver, chaperone and I were detained by the Nepalese military.
Total drive time to Bardiya was fifteen hours.
After a lunch break we experienced a four hour stretch without a bathroom in sight. I had to pee. We couldn’t find a toilet. The chaperone asked if I was willing to relieve myself in the bush. I was fine pulling over to pee outside as I was feeling nauseous holding in my urine. Hiking since a wee one, pun intended – I am accustomed to going to the toilet in the wilderness.
At this point we were on a main highway driving through Banke National Park. We found a wide spot on the highway with a public bus stop on the left. No one was around. The area on both sides of the road was cleared of brush for several hundred feet before the jungle canopy appeared. I quickly hopped out of the car and squatted behind the bus stop amongst trash which included empty liquor bottles.
Fifteen minutes after the three minute toilet break we encountered a military checkpoint. Our car had been waved through a few checkpoints along our route. This time we were required to pull over.
After stopping the car a soldier walked up to our drivers window aggressively taking the car keys out of the ignition. The driver and chaperone immediately got out of the car to discuss the situation. Several soldiers walked up to join the conversation. My lack of understanding Nepali had me curious what was being said with all of the fast talk and hand waving going on.
Hot and sweaty without the air conditioning, being locked with the windows up in the car I stared into the eyes of the soldiers wondering what we did to warrant this situation. The soldier who had taken the car keys out of the ignition looked at me with contempt.
After twenty minutes the chaperone opened my door to tell me he was told it is illegal to stop to go to the toilet in the bush and that no stopping was allowed on the road traveling through the national park. I learned we were waiting for a high ranking soldier who was called to the situation. The chaperone left to go stand by the group of soldiers, leaving my door open so I had fresh air.
In the twenty minutes it took for the lead soldier to arrive I wondered if I had enough cash on me if I was forced to pay money to the soldiers. Would I be taken to jungle jail? Along the highway there were posted billboards about wildlife but there were no signs stating it was illegal to stop on the highway, there were no public rest stops, and I saw plenty of men going to the toilet along the highway. How did these soldiers know we stopped on the highway?
When the lead soldier arrived there was more fast talking and hand waving before the lead soldier walked up to the car to talk to me. “Do you know why we have detained you”? The soldier spoke perfect English.
I shared with the soldier that my chaperone told me we were in trouble for peeing along the side of the road. The soldier repeated that yes, it is illegal for me to pee in the jungle. I replied that I hadn’t peed in the jungle, I peed behind a bus stop.
I could see an expression of puzzlement overtake his face, he paused, then replied that the bus stop was for locals. The soldier then told me he was angry with my driver and chaperone for not pulling over when they were told to. I shared that I didn’t see anyone ask us to pull over until now and that my driver and chaperone were good men who wouldn’t do anything to risk my safety. The soldier agreed to let us move forward with a warning. I was not fined. The car keys were returned to us.
Once we were back on the road my chaperone told me the soldiers had planned on fining me. He did his best to explain our situation to the soldiers of not finding rest stops, no signs along the highway stating it was illegal to stop and of all the chaperones work on conservation projects with the Nepalese government. My chaperone also shared with the soldiers they were driving me to visit forest officer Ashok Kumar Ram.
Please consider donating to our Migration Corridor Expedition Project. DONATE HERE
May 5, 2022, when walking in an area of Kathmandu known as the Kalamati I came upon a street calf.
When I first saw the calf he was licking the photos of the food you see on the sign behind him in this video.
Talking to the calf in the moment I heard he had acceptance of living on the street although he would love to be in a natural location. He told me nothing is permanent and he was enjoying the energy of the city.
After watching the calf for a while I reached out my hand. After licking my hand with plenty of kisses the calf allowed me to stroke and pet him – He loved ear scratches.
After my encounter with the calf, I reached out to two of my animal communicator colleagues curious to know what the street calf would tell them. Ramya Rao and Anita Vallala live in India – Here is their communication with the street calf.
Ramya Rao of Ubuntu World Of Communication
May 6, 2022 –Hello Calf: Surprised I said hello. Easy. Calm. Loving. Sweet.
How are you? Ok. Miss the company of other cows. Feel lonely. I like to graze. Need sunlight. I find some food, but fresh water is a challenge.
What were you doing in the place Annette saw you? I was at the store hoping to find some curd or malai/cream.
What is it like for you to live on the street in Kathmandu? It’s fine. I do like the buzz around me. Keeps me busy, I keep checking things out. But I would like to stay with other cows. I come in search of some company. So I stay on the streets. Also, I do find food that people throw away or give too.
Are you sad or angry or scared living this way? What is there to be angry or sad? This has been my life. I don’t question. I just live it. Would I want to be with other cows? Yes. But this is also ok.
What would you love humans to know? I could also be a good pet like a dog. Even if I don’t have milk to give you, I can be a good companion. Humans need to learn to love and accept even if there is no particular gain from us. We are also sentient beings. Don’t discard us if you can’t gain anything from us. But then I am asking for too much, cause everyone is just busy, busy, and has no time to connect and be in sync. Spend time in nature to know the true meaning of life.
Anita Vallala of Embracing Miracles
Conversation with the Calf, May 6, 2022 – The calf came across as social and approachable. The calf likes to have more interactions with people and more engagement. Feels lonely and would love company.
When asked about daily life. I want to have my place amongst people. I don’t like wandering too much. The green pastures have dried up so I am unable to have a good graze. Finding food and water is at times a task. Mostly I am looking for some shade and lots of love. I came here to this place as I got the fragrance of sweets and some tea. I thought I will get to eat something (That’s when you saw the calf, Annette.)
Do you have a family? Not near me.
Are you away from your family? I am away from them.
Where is your mother? Not around right now.
Will you meet her soon? I think I will.
How would you like your life to be? I wish I had a home where I can be a part of a family. I want to be around good people and more cows. Otherwise, being alone on the streets of Kathmandu is exasperating. Not complaining but I am sure in this life I will find some interesting stories, interesting people and interesting experiences. Hopefully some food as well.
Any message for humans? It would be nice if people remember our virtues. People are too busy and we are looked upon as just a commodity. People realize that we are reducing in numbers only when they don’t see us when they need us. They come to find us only when they have to. Don’t look for relationships that are need-based. Look for more depth in relationships. We all are resources if we actually go to see, even you humans are a resource. But if you were treated like that how would you feel?
५ मई २०२२ का दिन काठमाडौंको कालामाटी वन्ने ठाउमा हिँड्दा मैले एउटा सडकी बाछो देखेँ ।
When I first saw the calf he was licking the photos of the food you see on the sign behind him in this video. जब मैले पहिलो पटक बाछोलाई देखेँ उसले यो भिडियोमा देखिने उसको पछाडिको चिन्हमा देखेको खानाको फोटो चाटिरहेको थियो।
बाछोसँग कुरा गर्दा मैले सुनें कि उसले सडकमा बस्ने जीवन अप्नैसकेको छ यद्यपि उसलाई प्राकृतिक स्थानमा रहने रहर पनि रहेछ। उसले मलाई भन्यो कि केहि पनि स्थायी छैन र ऊ शहरको ऊर्जाको आनन्द लिइरहेको छ।
केही बेर बाछोलाई हेरेपछि मैले हात पसारें । धेरै चुम्बन संग मेरो हात चाटे पछि बाछोले मलाई सुम्सुमाउन र चलाउन अनुमति दियो – उसलाई उसको कान चलाइदेको मन पर्यो।
बाछोसँगको मेरो भेट पछि, मेरा दुई जना पशु सञ्चारकर्मी साथीहरूलाई त्यो बाछोले के भन्ला भनेर जान्न उत्सुक भए। राम्या राव र अनिता भल्लाला भारतमा बस्छन् – तल प्रस्तुत गरेका सन्धर्भ बाछो र मेरा साथीहरू बीचको कुराकानी हुन्।
उबुन्टु वर्ल्ड अफ कम्युनिकेशनकी राम्या राव
मई ६, २०२२ – हेल्लो बाछो: मैले हेल्लो भनें भनेर छक्क पर्यो। सजिलो। शान्त। माया गर्ने। मीठो। . तिमीलाई कस्तो छ? ठिक छ। अन्य गाईहरूको संगतको अभाब महसुस गरिरहेको छु। एक्लाे महसुस हुन्छ। मलाई चर्न मन पर्छ। सूर्यको किरण चाहिन्छ। मैले खाने कुरा त भेतौचु तर सफा पानी पाउनु मेरो लागि एक चुनौती हो।
एनेटले तिमीलाई देखेको ठाउँमा के गर्दै थियौ? म पसलको अघाडी दही वा मलाई/क्रिम भेट्ने आशामा उब्बी रहेको थिएँ।
काठमाडौंको सडकमा बस्दा कस्तो लाग्छ? सबै ठिकै छ। मलाई मेरो वरिपरिको होहल्ला मन पर्छ। मलाई व्यस्त राख्छ, म चीजहरू जाँच गरिरहन्छु। तर म अरू गाईहरूसँग बस्न चाहन्छु। म कुनै कम्पनीको खोजीमा आएको छु । त्यसैले म सडकमा बस्छु। मानिसहरूले फलेको खानेकुरा फेला पार्छु वा कहिले आफै दिने पनि गर्छन।
के तपाई यसरी जिउन दुख वा रिस वा डराएको अनुभव हुन्छ? रिसाउनु वा दुखी हुनु के छ र ? यो मेरो जीवन भएको छ। म प्रश्न गर्दिन । म मात्र बाँचिरहेको छु। के म अन्य गाईहरूसँग हुन चाहन्छु? हो चाहन्छु । तर यतिकै पनि ठीक छ।
तपाई मानिसहरुलाई के जानोस भनेर चाहनु हुन्छ? म पनि कुकुर जस्तै राम्रो घरपालुवा जनावर बन्न सक्छु। मसँग तिमीलाई दिन दूध नभए पनि, म राम्रो साथी बन्न सक्छु। हामीबाट कुनै विशेष लाभ नभए पनि मानिसहरूले प्रेम गर्न र स्वीकार गर्न सिक्नुपर्छ। हामी पनि भावुक प्राणी हौं। यदि तपाइँले हामीबाट केहि प्राप्त गर्न नसके पनि हामीलाई नत्याग्नुहोस्। तर म धेरै कुरा माग्दैछु, किनकि सबैजना व्यस्त छन्, र प्रकृति संग जोडिन र सिङ्कमा हुनको लागि समय छैन। जीवनको वास्तविक अर्थ जान्न प्रकृतिमा समय बिताउनुहोस्।
इम्ब्रेसिंग मिरेकल्स कि अनीता वल्लाला
बाछोसँगको कुराकानी, मई ६, २०२२ – बाछो सामाजिक र पहुँचयोग्य रूपमा भेटियो। बाछोले मानिसहरूसँग बढी अन्तरक्रिया र थप संलग्नता गर्न मन पराउने रहेछ। एक्लो महसुस गर्छ र कसैको साथ पौने आशमा छ।
दैनिक जीवनको बारेमा सोध्दा – म मानिसहरु माझ मेरो स्थान बनाउन चाहन्छु। मलाई धेरै घुम्न मन लाग्दैन। हरियो चरन सुक्न थालिसक्यो त्यसैले राम्रो चर्न पाएको छैन । खाना र पानी खोज्नु कहिलेकाहीं गार्हो काम हुनपुग्छ। प्रायः म केहि छाया र धेरै माया खोज्दै हिडिरहेको छु। मिठाई र चियाको सुगन्ध पाएपछि म यो ठाउँमा आएको हुँ । मैले सोचे कि म केहि खान पाउँछु (त्यै बेला एनेटले त्यो बाछोलाई देखिन।)
के तपाईको परिवार छ? मेरो नजिक छैन।
के तपाई आफ्नो परिवारबाट टाढा हुनुहुन्छ? म तिनीहरूबाट टाढा छु।
तिम्री आमा कहाँ छिन्? अहिले वरपर छैन।
के तिमी तिम्रो आमालाई चाडै भेट्छौ त? मलाई लाग्छ कि म भेट्छु होला।
तपाईं आफ्नो जीवन कस्तो होस् भन्ने चाहनुहुन्छ? मेरो चाहना छ कि म कुनै परिवारको हिस्सा बन्न सकु र उनको घरमा बस्न पाऊ। म राम्रो मान्छे र धेरै गाईहरु को वरपर हुन चाहन्छु। नत्र भने यो काठमाडौंको सडकमा एक्लै बस्नु दुःखदायी हुन्छ । गुनासो छैन तर यो जीवनमा मैले केही रोचक कथाहरू, रोचक व्यक्तिहरू र रोचक अनुभवहरू फेला पार्ने पक्का छ। आशा छ केहि खाना पनि भेटाउने छु।
मानिसहरु का लागी केहि सन्देश? हाम्रा सद्गुणहरूलाई मानिसहरूले सम्झे भने राम्रो हुन्थ्यो। मानिसहरू धेरै व्यस्त छन् र हामीलाई केवल एक वस्तुको रूपमा हेरिन्छ। जब उनीहरूले हाम्रो आवश्यक पर्दा हामीलाई देख्दैनन् त्यतिबेला मानिसहरूले महसुस गर्छन कि हाम्रो संख्यामा घट्दैछ । उनिहरुलाई आवस्यक परेको बेला मात्र हामीलाई खोज्न आउँछन्। आवश्यकतामा आधारित सम्बन्धहरू नखोज्नुहोस्। सम्बन्धमा थप गहिराई खोज्नुहोस्। हामी सबै संसाधन हौं यदि हामी वास्तवमा हेर्न गयौं भने, तपाईं मानव पनि एक स्रोत हो। तर यदि तपाईलाई यस्तो व्यवहार गरियो भने तपाईलाई कस्तो लाग्छ?
* एनेटकोबाट नोट: नेपालमा हाल सडकमा धेरै गाईहरू बसिरहेका छन्। यहाँ फेब्रुअरी २०१९ को एक ब्लग पोस्ट छ काठमाण्डौंको सडकी गाई – कुकुरलाई बचाउने गाई – एक गाई जोस्ले कुकुरलाई बचायो
Dear Friends – It’s wild to think my seven months in Nepal are almost complete. I thought I’d write a letter to share what I’ve been up to and where I will be traveling next.
For the first two months I stayed in a hotel until it got too cold, and it was time to look for a room with a heater. The hotel was extremely clean with wild rhinos often coming to visit. I enjoyed getting to know the family who owns/runs the hotel and they allowed me to use their second kitchen to cook my own meals.
A friend’s mother invited me to rent a room in December. With me, in the house, there are four of us – My friend’s mom, her daughter-in-law, and baby. In the Nepali culture, most women move in with their husband’s family once they get married. In this case, the husband lives in another country for work and sends money home. I have a room with a heater and use of their kitchen. The family cleans my room and washes my linens once a week. They installed a heater before I came and installed a ceiling fan when the weather changed in March. I worked on my suitcase using it for a desk or in bed on my lap or would go to a restaurant with Wi-Fi.
I plan on being back in Nepal in January 2023. I am allowed to stay in Nepal on a tourist visa for five months every calendar year. I’m hoping the government will allow me to stay longer than five months when I start teaching animal communication to the rangers here – Perhaps, the first army in the world to learn how to telepathically talk to the animals they are protecting. In Chitwan National Park alone there are 900 rangers!
This trip I bought a bicycle to get around. On past trips I would walk or rent a bike. People typically get around here by motorcycle, petrol powered scooters, or bicycle. Few people in Sauraha Chitwan own cars.
I’m learning I can find most products for hygiene/cosmetics that are cruelty free here in Nepal so I don’t need to stress about bringing everything from the United States. Friends have brought deodorant, and my favorite tea from home to me. So far the deodorants I’ve found in Nepal all contain aluminum. I’m also learning not to stress about food, eating seasonally wherever I go – I eat gluten-free and vegan. Rice is a main food here and I can even find rice noodles. Tofu is readily available in Kathmandu, not so much in Chitwan where I live. I did find a recipe for Burmese Tofu made from gram flour which is also readily available. Pokhara, a beautiful town at the base of the Annapurna Range where I go to renew my visa, has many vegan and vegan friendly restaurants and a food delivery service. Pecans and walnuts are common here which I can make taco meat from. Cashews, almonds, chia and flax seeds are common here as are rolled oats, fruit, vegetables, and legumes. I eat well in Nepal.
In January COVID hit us here in Chitwan and I got sick with the virus. The elephants had shared with me the controversial drug Ivermectin in August of 2020. I researched the Nobel Prize winning drug and since Ivermectin is readily available here in Nepal I took the protocol suggested by the FLCCC as I have Ivermectin in my first aid kit. During Friday nights Elephant Hour, a communication session I lead twice a week with animal communicators around the world, I started feeling run down with a scratchy throat – We communicators asked the elephants if I should start taking the drug to which we all heard yes. Saturday I experienced intense body aches and fever. By Sunday afternoon my body aches and fever were gone and I even attended a Zoom meeting I had scheduled. Monday I rode my bicycle to the doctor and got tested. I was positive for COVID. The doctor asked me to isolate for seven days. On the seventh day I went back for another test which was negative. A friend brought me food twice a day. I didn’t want to use the kitchen and possibly affect the others in the house. The community here experienced 5 to 10 days of being sick. There were some people I talked to who continued to go to work sick. I didn’t hear of anyone having to go to the hospital in January but that doesn’t mean it didn’t happen. Lots of people shared their experiences of being hospitalized with COVID in 2020. Sadly there are many stories of people committing suicide in Nepal because of the lockdowns. Chitwan depends on tourism. The Nepal government did not supply resources to help their people get through the pandemic. Tourism is now just starting to come back, very slowly.
In March I got sick from bad water. I was in bed for three days and had to take a series of parasite medicines.
How have I been occupying my time?
I attend and lead several animal communication sessions each week. I continue to work with animal communication clients around the world via video call. Last year as you may know I started teaching children animal communication. Teaching kids is a blast. I hope to have an animal communication school for children one day, perhaps in the jungle/forest with elephants.
I’m leading a group working on a Children’s Adventure Trilogy based off ofIntegrating Nature into the Implementation of the SDGs, which we refer to as the Adult Trilogy. The first story I co-authored, The Elephant And Children’s Land Story is written and currently being illustrated. We are halfway through writing the dialog of The Elephant And Children’s Sea Story. A group of humans meets once a week for an hour to write the story. Some of us are animal communicators taught by Dr. Maia Kincaid, some of us are not. The World Wide Collective Elephant Population is helping us to write these stories! You don’t have to be an animal communicator to join us. The elephants encourage us all to remember when working together – “Plunge in and enjoy, just play, and have fun and live in the moment.” This story project is all about unity and learning to work together with nature, just like implementing the SDGs. The stories will be sent to the heads of state all over the world. We plan on creating a print on demand option for people to buy hardcover books at cost.
I’ve spent time working with elephants on clean water, tree planting projects and rewilding captive elephants along with creating a photo documentary on the importance of reinstating wildlife corridors. You can read about the project here.
Where am I traveling next?
This spring I’ll be staying with friends in the Pyrenees Mountains of Spain. While there I’ll be writing and working on the Migration Corridor Expedition. If you have a contact at the Barcelona zoo who may want to learn animal communication at no cost please contact me.
This summer I’m off to Zurich to stay with friends.
This winter’s plans are still coming together. Perhaps India, South Africa, Kenya, or Egypt – We’ll see where my employers the elephants send me.
I’m including links if you would love to support me and friends elephant rescue projects in Nepal or forward this post to a friend who may want to support us:
प्रिय साथीहरू – नेपालमा मेरो सात महिना लगभग पूरा भएको छ भन्ने सोच्दा अचम्म लाग्छ। मैले के गरेको छु र अब म कहाँ जान्छु भनेर साझा गर्न एउटा पत्र लेख्ने विचार गरें।
सुरुका दुई महिना धेरै चिसो नहुँदासम्म म होटलमै बसें तर अब हिटर भएको कोठा खोज्ने समय भएको थियो। होटेल एकदमै सफा थियो जहाँ जंगली गैँडाहरू प्राय: घुम्न आउँथे। होटलको मालिक/सञ्चालक परिवारलाई चिन्न पाउँदा मलाई रमाइलो लाग्यो र उनीहरूले मलाई आफ्नै खाना पकाउन आफ्नो दोस्रो भान्छा प्रयोग गर्न पनि दिए।
एकजना साथीकी आमाले मलाई डिसेम्बरमा कोठा भाडामा लिन बोलाउनुभयो। घरमा मसँगै चारजना छौँ– मेरो साथीकी आमा, बुहारी र बच्चा । नेपाली संस्कृतीमा अधिकांश महिला विवाह गरेपछि श्रीमानको परिवारसँगै बस्ने गर्छन् । यस्तो अवस्थामा श्रीमान् कामको लागि अर्को देशमा बस्छन् र पैसा घर पठाउँछन्। मसँग एउटा हीटर भएको कोठा छ र उनिहरूको भान्छाको प्रयोग गर्न अनुमति पनि छ मलाई। दिनको एक पटक परिवारले मेरो कोठा सफा गर्दिनु हुन्छ र हप्तामा एक पटक तन्ना धोइदिनु हुन्छ। वहाहरूले म आउनुअघि हीटर जडान गर्दिनु भएको थोयो र मार्चमा गर्मि लाग्दा पंखा जडान गर्दिनु भयो। मैले कहिले कहिँ मेरो सुटकेसलाई डेस्कको प्रयोग गरि वा कहिले मेरो काख या ओछ्यानमा वा Wi-Fi भएको रेस्टुरेन्टमा गएर कम्पुटरको काम गर्थे।म जनवरी २०२३ मा नेपाल फर्कने योजना गर्दैछु। मलाई प्रत्येक वर्षमा पाँच महिनाको लागि पर्यटक भिसामा नेपालमा बस्न पाउने छु । म आशा गर्छु कि सरकारले मलाई पाँच महिनाभन्दा बढी समय बस्न अनुमति दिनेछ जब मैले यहाँ रेन्जरहरूलाई पशु सञ्चार सिकाउन थाल्नेछु – उनीहरूले संरक्षण गरिरहेका जनावरहरूसँग टेलिपाथिक रूपमा कसरी कुरा गर्ने भनेर सिक्ने संसारको पहिलो सेना हुनेछन्। चितवन राष्ट्रिय निकुञ्जमा मात्रै नौ सय रेन्जर छन् !
यो यात्रामा मैले घुम्नको लागि साइकल किने। विगतका यात्राहरूमा म हिंड्ने वा साइकल भाडामा लिने गर्थिये। मानिसहरू सामान्यतया यहाँ मोटरसाइकल, पेट्रोलबाट चल्ने स्कुटर वा साइकल चलाएर आउने गर्छन्। सौराहा चितवनमा थोरै मानिससँग गाडी छ ।
मैले यहाँ नेपालमा क्रुरता मुक्त हुने स्वच्छता/प्रसाधन सामग्रीका धेरैजसो उत्पादनहरू फेला पार्न सक्छु भनेर सिकिरहेको छु, त्यसैले मलाई संयुक्त राज्यबाट सबै कुरा ल्याउने कुरामा जोड दिनु पर्दैन। साथीहरूले घरबाट डिओडोरेन्ट र मेरो मनपर्ने चिया ल्याएका छन्। अहिलेसम्म मैले नेपालमा फेला पारेको डिओडोरेन्ट सबैमा एल्युमिनियम भेट्टाए। म खानाको बारेमा चिन्ता नगर्न पनि सिकिरहेको छु, म जहाँ जान्छु मौसम अनुसारको उत्पादन खान्छु – म ग्लुटेन-मुक्त र शाकाहारी खान्छु। भात यहाँको मुख्य खाना हो र म चामलको नुडल पनि पाउन सक्छु। टोफु काठमाडौंमा सजिलै पाइन्छ, म बसेको चितवनमा त्यति छैन। मैले चनाबाट बनेको बर्मी टोफुको रेसिपी फेला पारे जुन सजिलै उपलब्ध छ। अन्नपूर्ण रेन्जको फेदमा रहेको एउटा सुन्दर सहर पोखरा जहाँ म भिसा नवीकरण गर्न जान्छु, त्यहाँ धेरै शाकाहारी र शाकाहारी मैत्री रेस्टुरेन्टहरू र खाना वितरण गर्ने सेवाहरू छन्। पेकान र अखर यहाँ सामान्यतह पाइनेछ जसबाट म ट्याको मासु बनाउन सक्छु। काजू, बादाम, चिया र फ्ल्याक्सको बीउहरू यहाँ सामान्य छन् जस्तै रोल्ड ओट्स, फलफूल, तरकारीहरू र फलफूलहरू। म नेपालमा राम्रो खाना खान्छु ।
जनवरीमा कोविडले हामीलाई यहाँ चितवनमा प्रहार गर्यो र म भाइरसबाट बिरामी भएँ। हात्तीहरूले मलाई २०२० को अगस्टमा विवादास्पद औषधि Ivermectin साझा गरेका थिए। मैले नोबेल पुरस्कार विजेता औषधिको बारेमा अनुसन्धान गरें र Ivermectin यहाँ नेपालमा सजिलै उपलब्ध हुने भएकोले मैले मेरो प्राथमिक उपचार किटमा Ivermectin भएकोले FLCCC ले सुझाव दिएको प्रोटोकल लिएँ। शुक्रबार राती एलिफ्यान्ट आवरमा, मैले संसारभरका पशु सञ्चारकर्मीहरूसँग हप्तामा दुई पटक नेतृत्व गर्ने सञ्चार सत्रमा, मलाई घाँटी खस्रो भएको महसुस हुन थाल्यो – हामीले हात्तीहरूलाई मैले औषधी लिन सुरु गर्नुपर्छ कि भनेर सोध्दा हामी सबैले हो भन्ने सुनेका थिए। शनिबार मैले तीव्र शरीर दुखाइ र ज्वरो अनुभव गरे। आइतवार दिउँसोसम्म मेरो शरीरको दुखाइ र ज्वरो हट्यो र मैले निर्धारित गरेको जूम बैठकमा पनि भाग लिएँ। सोमबार म साइकल चढेर डाक्टरकहाँ गएँ र परीक्षण गराए। म कोभिडको लागि सकारात्मक थिएँ। डाक्टरले सात दिन आइसोलेसनमा बस्न भनेका छन् । सातौं दिन म अर्को परीक्षणको लागि फर्किएँ जुन नेगेटिभ आयो। एक जना साथीले दिनमा दुई पटक खाना ल्याइदिनु हुन्थ्यो। म भान्साकोठा प्रयोग गर्न चाहन्न र सम्भवतः घरका अरूलाई असर गर्न चाहन्न। यहाँका समुदाय ५ देखि १० दिनसम्म बिरामी भएको अनुभव गरेका छन् । त्यहाँ केही व्यक्तिहरू थिए जससँग मैले कुरा गरे जो बिरामी काममा जान जारी राखे। मैले जनवरीमा अस्पताल जानु पर्ने कोही सुनेको छैन तर यसको मतलब यो भएन। धेरै मानिसहरूले 2020 मा कोविडको कारणले अस्पतालमा भर्ना भएका आफ्ना अनुभवहरू साझा गरे। दुर्भाग्यवश नेपालमा लकडाउनका कारण मानिसहरूले आत्महत्या गरेको धेरै कथाहरू छन्। चितवन पर्यटनमा निर्भर छ । नेपाल सरकारले आफ्ना जनतालाई महामारीको सामना गर्न मद्दत गर्न केही गरेन। पर्यटन अब बिस्तारै फर्कन थालेको छ।
मार्चमा म खराब पानीबाट बिरामी भएँ। म तीन दिन ओछ्यानमा थिएँ र परजीवी औषधिहरूको श्रृंखला लिनु पर्यो।
मैले मेरो समय कसरी सदुपयोग गरेको छु?
म हरेक हप्ता धेरै पशु सञ्चार सत्रहरूमा भाग लिन्थे र नेतृत्व पनि गर्थे। मैले भिडियो कल मार्फत संसारभरका पशु सञ्चार ग्राहकहरूसँग काम गर्न जारी राखे। गत वर्ष मैले बच्चाहरूलाई पशु सञ्चार सिकाउन थालें। छोराछोरीलाई पढाउनु एक विस्फोट हो। मलाई आशा छ कि एक दिन केटाकेटीहरूका लागि पशु सञ्चार विद्यालय हुनेछ, सायद जङ्गल/जङ्गलमा हात्तीहरू सहित।
जनवरीमा एलिफ्यान्ट आवरले विश्व पानी समुदायमा भाग लिएको थियो, ७ दिनको विश्राम र नवीकरण कार्यक्रमलाई स्वस्थ पृथ्वीको लागि कोडहरू द्वारा प्रायोजित पनि गरिएको थियो। एलिफ्यान्ट अओरले बालबालिकाको पशु सञ्चार कार्यक्रम आयोजना गरेको थियो जुन तपाईंले यहाँ हेर्न सक्नुहुन्छ।
म SDGs को कार्यान्वयनमा प्रकृतिलाई एकीकृत गर्ने आधारमा बालबालिकाको साहसिक त्रयीमा काम गर्ने एउटा समूहको नेतृत्व गर्दैछु, जसलाई हामी वयस्क त्रयी भनेर चिनिन्छौं। मैले सह-लेखन गरेको पहिलो कथा, द एलिफ्यान्ट एन्ड चिल्ड्रेन्स ल्याण्ड स्टोरी लेखिएको छ र हाल चित्रण भइरहेको छ। हामी द एलिफ्यान्ट एन्ड चिल्ड्रेन्स सी स्टोरीको संवाद लेख्न आधा बाटोमा छौं। कथा लेख्नका लागि मानिसहरुको समूह हप्तामा एक घन्टाको लागि भेटछौ । हामी मध्ये कोही डा. माइया किनकेडले सिकाएको पशु संचारक हौं, भने कोहि चाही होइनन्। बिस्व यापी हात्तीको सामुहिक जनसंख्याले हामीलाई यी कथाहरू लेख्न सहयोग गरिरहेको छ! हामीसँग सामेल हुनको लागि तपाइँ पशु संचारक हुनु पर्दैन। हात्तीहरूले हामी सबैलाई सँगै काम गर्दा सम्झन प्रोत्साहन दिन्छन् – “डुब्नुहोस् र रमाईलो गर्नुहोस्, केवल खेल्नुहोस्, र रमाइलो गर्नुहोस् र क्षणमा बाँच्नुहोस्।” यो कथा परियोजना एकता र प्रकृतिसँग मिलेर काम गर्न सिक्ने बारेमा हो, जस्तै SDGs कार्यान्वयन गर्ने। कथाहरू विश्वभरका राष्ट्र प्रमुखहरूलाई पठाइनेछ। हामी मानिसहरूलाई लागतमा हार्डकभर पुस्तकहरू किन्नको लागि मागमा छाप्ने विकल्प सिर्जना गर्ने योजना बनौदैछौ।
मैले हात्तीहरूसँग सफा पानी, रूख रोपण परियोजनाहरू र क्याप्टिभ हात्तीहरूलाई पुनर्जीवित गर्ने र वन्यजन्तु कोरिडोरहरू पुनर्स्थापनाको महत्त्वमा फोटो डकुमेन्ट्री बनाउनमा पनि समय बिताएको छु। तपाइँ यहाँ परियोजना को बारे मा पढ्न सक्नुहुन्छ।
म अर्को यात्रा कहाँ गर्दै छु?
यो वसन्तमा म स्पेनको पाइरेनिस पर्वतमा साथीहरूसँग बस्नेछु। त्यहाँ हुँदा म माइग्रेसन करिडोर अभियानमा लेख्ने र काम गर्ने छु। यदि तपाइँसँग बार्सिलोना चिडियाखानामा सम्पर्क छ जो कुनै शुल्क बिना पशु संचार सिक्न चाहन सक्छ कृपया मलाई सम्पर्क गर्नुहोस्।
यस गर्मीमा म साथीहरूसँग बस्न जुरिच जाँदैछु।
यो जाडोको योजना अझै बन्दैछ सायद भारत, दक्षिण अफ्रिका, केन्या, वा इजिप्ट – मलाई मेरा रोजगारदाता हात्तीहरूले कहाँ पठाउँछन् हामी हेर्नेछौं।
म यहाँ लिङ्कहरू समावेश गर्दैछु यदि तपाईं मलाई र साथीहरूलाई नेपालमा हात्ती उद्धार परियोजनाहरूलाई समर्थन गर्न चाहनुहुन्छ वा यो पोस्ट हामीलाई समर्थन गर्न चाहने साथीहरूलाई कृपया फर्वार्ड गर्नुहोला।
इभा र ल्हामो
लकी कलि
सीता कलि र जयमती कलि
एनेट हडावे , अनिमल एंड नेचर कनेक्ट – यहाँ दान गर्नुहोस् – दानले हामीलाई वाई-फाई /कम्प्युटर नभएका विश्वका क्षेत्रमा सिकाउन मद्दत गर्छ।
This event will be of interest to those who are seeking to more deeply understand animals, including researchers, animal care practitioners and caretakers, service animal handlers, Indigenous Peoples, conservation practitioners, educators, animal communicators and those who share their lives with animals.
2-6hr/day – Pre-viewing materials available May 15th
When arriving October 16, 2021 in Kathmandu Nepal, my hosts shared one of their canine companions recently passed away and another dog in the family was not feeling well.
When walking the residential neighborhood I have been staying in Kathmandu since coming to Nepal in 2014 I noticed the street dog population had diminished from dozens to only a few dogs.
It wasn’t until Friend, a dog I know in Sauraha Nepal reached out to me did I start to be curious. The evening of October 17th when in Kathmandu, Friend the dog reached out to me sharing he wasn’t feeling well. When I arrived in Sauraha on the 18th I learned from one of Friends human caretakers that he had not been acting his normal self. I also learned from Friends caretaker, a local woman who cares for the street dogs in Sauraha, that one of her dogs had just transitioned. With all of these incidents coming to my attention I was curious if there was a correlation.
Tuesdays I meet with three animal and nature communicators who I have been meeting with weekly for the last two years. We talked with Friend asking him if there was a correlation in these happenings. All four of us heard the same communication from Friend.
Friend shared with us that there is a correlation with all of these dogs and to watch for the trend in canines moving forward. The trend has not started to get noticed yet by large numbers of humans but that people will start to notice here in Nepal and in other parts of the world.
Friend shared there is a combination of causes compounded together and that it is hitting the canine population hard but it will start to be noticeable in other species, even humans. The causes are environmental, parasitic, nutrition, inflammation.
I asked Friend what he physically felt like, he replied, “Feels like a spare tire waiting me down, I feel lethargic, gassy, it’s from water.”
Friends message to us was to share this message with other humans and to be mindful of waste.
We also talked with a elephant I know asking her if there was any correlation to her illness. When I arrived in Sauraha human friends told me she had been very sick. The elephant said she had a different type of parasite but that the correlation is the same and that climate change-waste-trash-sanitation-chemicals-plastics are affecting the water and the soil in Sauraha and all over the world and that we need to watch our neighborhoods, villages, and cities for waste and help to clean up.
The elephant shared that animals would benefit from antiparasitics and would like to bring to the attention of her community that the animals here in Sauraha, would benefit from additional antiparasitics. She asked, “If humans can get them, why can’t we?” She also shared that inflammation is key and that she and in fact we humans would benefit from more fruit enzymes, lots more fruit enzymes. The elephant would like this information to be widely shared.
Hiking with Friend, Pepsi, and Another Community Dog In 2020 – Pepsi Transitioned December 2021
अक्टोबर १६ , २०२१ काठमाण्डौ नेपाल आइपुग्दा मेरा होस्टहरूले मलाई साझा गरे कि उनीहरूको एउटा कुकुर भर्खरै बित्यो र परिवारको अर्को कुकुरको अवस्था ठिक छैन।
सन् २०१४ मा नेपाल आएदेखि काठमाडौंमा बस्दा त्यहाँ को गल्लि हिँड्दा मैले सडकी कुकुरको संख्या दर्जनौंबाट घटेर केही कुकुरमा मात्र पुगेको देखेँ।
सौराहा नेपालमा चिनेको एउटा फ़्रिण्ड नामको कुकुर मसम्म पुगेपछि मलाई जिज्ञासा हुन थाल्यो । १७ गतेको साँझ काठमाडौंमा हुँदा फ़्रिण्डले मलाई आफूलाई सन्चो नभएको कुरा सुनायो । १८ गते सौराहा पुग्दा फ़्रिण्डको एकजना हेरचाह गर्ने व्यक्तिबाट फ़्रिण्डले सामान्य व्यवहार नगरेको थाहा पाए । सौराहाको सडकी कुकुरहरूको हेरचाह गर्ने एक स्थानीय महिलाको एउटा कुकुर भर्खरै बितेको खबर फ़्रिण्डको केयरटेकरबाट थाहा पाएँ। यी सबै घटनाहरू मेरो ध्यानमा आउँदा सबै घटनाहरु सहसंबंध छन् कि भन्ने मलाई जिज्ञासा हुन थाल्यो।
मङ्गलबारको दिन विगत दुई वर्षदेखि साप्ताहिक भेट गरिरहेको मेरो तीन संचारकर्मीहरु साथीहरुसंग मैले भेटें। हामीले फ़्रिण्डसँग यी घटनाहरूमा कुनै सहसंबंध छ कि भनेर सोध्यौंम । हामी चारैजनाले फ़्रिण्डबाट एउटै उत्तर पायौ।
ले यी सबै कुकुरहरू सहसंबंधित रहेको र कुकुरहरू अगाडि बढ्ने प्रवृत्ति हेर्ने हो भने यो कुरा अझै ठूलो सङ्ख्यामा मानिसहरूले थाहा पाउन थालेको छैन तर यहाँ नेपाल र संसारका अन्य केहि भागहरूमा मानिसहरूले थाहा पाउन थालेको कुरा साझा गर्यो।
फ़्रिण्डले साझा गर्यो कि त्यहाँ कारणहरूको संयोजन एकसाथ मिश्रित छ र यसले कुकुरहरूको जनसंख्यालाई कडा प्रहार गरिरहेको छ तर यो अन्य प्रजाति मानिसहरूमा पनि देखिन थालेको छ। कारणहरू वातावरणीय, परजीवी, पोषण, सूजन हुन्।
फ़्रिण्डलाई शारीरिक रूपमा कस्तो महसुस भैरहेको छ भनेर मैले सोद्ध्दा उसले जवाफ दियो, “खाली टायर ले मलाई पर्खिरहेको जस्तो लाग्छ, मलाई सुस्त र ग्यास भएको महसुस हुन्छ, यो पानीबाट आएको हो।”
फ़्रिण्डले यो सन्देश अन्य मानिसहरूसँग साझा गर्न र फोहोरको बारेमा सचेत रहन साझा गर्यो।
हामीले चिनेको हात्तीसँग पनि उनको रोगसँग कुनै सम्बन्ध छ कि भनेर सोध्यौं। जब म सौराहा पुगेँ, मानव साथीहरूले मलाई उनी धेरै बिरामी भएको बताए। हात्तीले आफूमा फरक किसिमको परजीवी ले सताएको बताइन् तर सम्बन्ध एउटै हो र त्यो जलवायु परिवर्तन/फोहोर-मैला–सरसफाइ–केमिकल–प्लास्टिकले सौराहालगायत विश्वभरका पानी र माटोमा असर गरिरहेको छ र हामीले त्यसलाई नियन्त्रण गर्न आवश्यक छ । हाम्रो छिमेक, गाउँ र शहरहरू फोहोर देखेमा सफा गर्न मद्दत गर्नुहोस्।
हात्तीले परजीवी विरोधी औषधिबाट जनावरहरूलाई फाइदा हुने बताइन् र सौराहाका जनावरहरूले थप परजीवी विरोधी औषधिबाट फाइदा लिन सक्ने उनको समुदायको ध्यानाकर्षण गराउन चाहन्छिन्। उनले सोधिन्, “यदि मानिसहरूले पाउन सक्छन् भने हामी किन सक्दैनौं?” उनले यो पनि साझा गरे कि सूजन यो समस्याको कुञ्जी हो र उनी र वास्तवमा हामी मानिसहरूले धेरै फल इन्जाइमहरूबाट लाभ उठाउन सक्छौं। हात्ती यो जानकारी व्यापक रूपमा साझा गर्न चाहन्छ।
Animal communication colleagues and I hear from the animals that they have faith in humans to overcome the climate crisis – They share that we must learn to work together with all beings, including nature, reminding us that we are nature. “One day soon all humans will realize their natural ability to have conscious dialog with all beings.”
This wisdom can leave us humans questioning our relationships with humans who think differently than we do. The animals encourage us to start by finding one common bond with another. That one place for me is my love for elephants – I’ll start there. We could also find common ground in humans’ love for whales, or birds, or dogs, or trees, or mountains, or oceans, or even pizza!
When things seem overwhelming we can follow this advice from our elephant friends. “Walk at our pace, take one step forward and when you turn around you will see how far you’ve gone.”
More loving advice from Mosha the elephant in Thailand who lost her leg from a land mine and fitted with a prosthetic leg – Elephant Hour October 29, 2021 7:45 PM Nepal.
“Be calm, precious ones – You don’t need to do all today, next week, or next year – Time is an illusion – Precious ones – Remember this – Rejoice in each other’s company while you are working together – There lies the answer in unity – I love you.”
पशु सञ्चारका सहकर्मीहरू र मैले जनावरहरूबाट सुनेको छु कि उनीहरूले जलवायु संकटलाई जित्नका लागि मानिसहरूमा विश्वास गरेका छन् – उनीहरूले साझा गर्छन् कि हामीले प्रकृति लगायत सबै प्राणीहरूसँग मिलेर काम गर्न सिक्नुपर्छ, हामीलाई सम्झाउँदै हामी प्रकृति हौं। एक दिन चाँडै सबै मानिसहरूले सबै प्राणीहरूसँग सचेत संवाद गर्ने आफ्नो प्राकृतिक क्षमता महसुस गर्नेछन्।
यो ज्ञानले हामी मानिसहरूलाई हामी भन्दा फरक सोच्ने मानिसहरूसँगको हाम्रो सम्बन्धमा प्रश्न गर्न छोड्न सक्छ। जनावरहरूले हामीलाई अर्कोसँग एउटा साझा बन्धन खोजेर सुरु गर्न प्रोत्साहन दिन्छ – सुरु गर्नको लागि कस्तो राम्रो ठाउँ। मेरो लागि त्यो एउटा ठाउँ हात्तीहरूको लागि मेरो माया हो – म त्यहाँ सुरु गर्नेछु। हामी ह्वेल, वा चरा, वा कुकुर, वा रूखहरू, वा पहाडहरू, वा पिज्जालाई पनि मानिसहरूको प्रेममा साझा आधार पाउन सक्छौं!
जब चीजहरू भारी देखिन्छ हामी हाम्रा हात्ती साथीहरूबाट यो सल्लाह पालन गर्न सक्छौं। “हाम्रो गतिमा हिड्नुहोस्, एक कदम अगाडि बढ्नुहोस् र जब तपाईं घुमिसके पछि फर्केर हेर्दा देख्नुहुनेछ कि तपाईं कति टाढा पुग्नुभयो भनेर।”
बारुदी खानीबाट आफ्नो खुट्टा गुमाएका र कृत्रिम खुट्टा लगाएको थाइल्याण्डको हात्ती मोशाबाट थप मायालु सल्लाह – हात्तिको समय अक्टोबर २९ , २०२१ ७ :४५ पी एम नेपाल। “शान्त हुनुहोस्, बहुमूल्य व्यक्तिहरू – तपाईंले आज, अर्को हप्ता, वा अर्को वर्ष सबै गर्न आवश्यक छैन – समय एक भ्रम हो – बहुमूल्य छ – यो याद राख्नुहोस् – तपाईं सँगै काम गर्दा एक अर्काको कम्पनीमा रमाउनुहोस् – त्यहाँ जवाफ छ एकतामा – म तिमीलाई माया गर्छु।”
One of the first conscious communications I received from the elephants as a collective in 2018 is the importance of restoring migratory corridors worldwide – On the land, in the sea, and in the air.
I’ve shared this message through the years with friends and colleagues while collecting data about migration conflict with humans. The African Elephant News and Asian Elephant News has a vast collection of articles on the subject.
In January of this year the elephants reached out encouraging me to lead an expedition of sorts, a trek in an original migration corridor from Chitwan National Park to Bardiya National Park in Nepal – Teaching animal communication to humans we encounter along the way, while photo documenting this journey.
Eager to participate, I formulated questions for the elephants on retracing the original migration route. The elephants shared some information about the project while promising the plan will start to formulate when I’m physically in Nepal. The elephants asked if I would be open to exploring this subject beyond Bardiya National Park.
Although I don’t know all of the details regarding this documentary, I trust the elephants and their process. What I do know is this journey is not all about me – This journey is about bringing humans together to achieve something great together.
“There are many lessons for everyone involved, this won’t only be about the migration corridors – This will open many doors of learning.” Elephant Collective, January 2021
Photo Credit – Mother Rhino with Baby, Chitwan National Park – Adobe Stock Photos
मैले २०१८ मा सामूहिक रूपमा हात्तीहरूबाट प्राप्त गरेको पहिलो सचेत सञ्चारहरू मध्ये एउटा भनेको संसारभरका प्रवासी कोरिडोरहरू पुनर्स्थापना गर्ने महत्त्व हो – जमिनमा, समुद्रमा र हावामा।
मैले यो सन्देश वर्षौंदेखि मेरा साथीहरू र सहकर्मीहरूसँग साझा गरेको छु र मानिसहरूसँग बसाइँ सराइ द्वन्द्वको बारेमा डाटा सङ्कलन गर्दैछु। अफ्रिकी हात्ती र एशियाली हात्तीहरुको समाचारमा यस विषयमा लेखहरूको विशाल संग्रह छ।
यस वर्षको जनवरीमा हात्तीहरूले मलाई चितवन राष्ट्रिय निकुञ्जबाट नेपालको बर्दिया राष्ट्रिय निकुञ्जसम्मको मूल बसाइसराइमा भएको करिडोरमा पदयात्राको नेतृत्व गर्न – बाटोमा हामीले भेट्ने मानिसहरूलाई पशु सञ्चार सिकाउँदै, फोटो दस्तावेजीकरण गर्दा यो यात्रा सुचारु गर्ने प्रोत्साहन गरे।
सहभागी हुन उत्सुक, मैले हात्तीहरूको लागि मूल माइग्रेसन रूट रिट्रेसिङमा प्रश्नहरू तयार गरेको छु । म भौतिक रुपमा नेपाल आएपछि योजना बन्न थाल्ने वाचा गर्दै हात्तीले आयोजनाको केही जानकारी बाँडे । हात्तीले बर्दिया राष्ट्रिय निकुञ्जभन्दा बाहिर यो विषयको खोजी गर्न तयार छु कि भनेर पनि सोधे ।
यद्यपि मलाई यस वृत्तचित्रको बारेमा सबै विवरणहरू थाहा नभए पनि, म हात्तीहरू र तिनीहरूको प्रक्रियामा विश्वास गर्छु। मलाई के थाहा छ यो यात्रा मेरो बारेमा होइन – यो यात्रा मानवलाई एकसाथ ठूलो कुरा हासिल गर्न सँगै ल्याउने बारे हो।
“त्यहाँ संलग्न सबैका लागि धेरै पाठहरू छन्, यो केवल प्रवास कोरिडोरको बारेमा मात्र होइन – यसले सिक्ने धेरै ढोकाहरू खोल्नेछ।” एलिफन्ट कलेक्टिभ, जनवरी २०२१
तस्बिर क्रेडिट – आमा गैडा र छावा, चितवन राष्ट्रिय निकुञ्ज – एडोब स्टक फोटोहरू
This fall I will be leaving the United States to travel the world teaching telepathic Animal and Nature Communication – My passion is teaching communities who lack Wi-Fi/computer access.
I’ve been teaching adults for a while now – This year I started teaching children. I’m excited to teach on a global level to everyone who wants to learn consciously, this ability we all have within us.
We will need your help. The elephants asked me to start being more active on Instagram while traveling. Please consider following us @animalandnatureconnect sharing our work and blog stories.
Thank you for the support – Love Annette
यो शिशिरमा, टेलिपाथिक पशु र प्रकृति संचारको बारे शिक्षा दिन म संयुक्त राज्य अमेरिका छोडेर संसार घुम्न जादै छु- मेरो लक्ष्य भनेको वाइफाइ / कम्प्युटर नभएको समुदायहरूलाई सिकाउनु हो।
म अहिले केहि समयको लागि वयस्कहरूलाई शिक्षा दिइरहेको थिए भने यस बर्ष मैले बच्चाहरूलाई सिकाउन शुरू गरें। म विश्वव्यापी स्तरमा जो सचेतपूर्वक जान्न चाहान्छन् त्यी सबैलाई सिकाउन उत्साहित छु, जुन क्षमता हामी सबैमा छ।
हामीलाई तपाईंको सहयोग चाहिन्छ। हात्तीहरूले मलाई यात्राको बखत इन्स्टाग्राममा बढी सक्रिय हुनको लागि आग्रह गरेका छन्। कृपया हामीलाई सो पृष्ठ @animalandnatureconnect मा अनुसरण गर्नुहोस् अनि हाम्रो काम र ब्लग कथाहरू बारे विचार साझा गर्दिनुहुन अनुरोध गर्दछम।
You may have read articles of humans adopting animal companions during the Coronavirus Pandemic. You may know of a friend that adopted or you may have welcomed an animal into your home. The adoptions made sense since we humans were forced to slow down, being confined to our homes. Humans stuck at home animals stuck in shelters, a perfect match!
After being confined in our homes for over a year we are seeing humans in parts of the world starting to move around outside our homes. If you love to travel, visit friends or family which requires you to travel, here are some tips to make for a happier animal companion if the animal is not able to travel with you.
I encourage all humans to share with their animal companions where they are going and when they are planning to return, even if the travel is going to the grocery store – Just like you would communicate with a human you are living with when you leave the house to run an errand. For pandemic adopted companions they may have experienced you home twenty four hours a day seven days a week, you may have been getting your groceries or prepared food delivered to your home.
Think of communicating with your animal companions like talking with a human on a mobile. Say something like this to your animal companion in your head – I’m heading to the store to get groceries, I’ll be back in an hour. If the errand is taking you longer than you imagined, share this with your animal companion by thinking about them sharing you are running later than you thought, sharing your new estimated time of arrival – Just as you would a human in the household.
For your pandemic adopted companions start out by being gone from the home for short amounts of time, working up to longer periods of time. Share with your animal companions where you are going and when you plan to return. You can even share with your animal companions how your outing is going. Our animal companions love us so much and want us humans to be happy – They also want you to recognize your ability to have conscious conversations with them. It’s all about love.
Photo Credit: Annette Hadaway, August 2019
तपाईले कोरोनाभाइरस महामारीको समयमा धेरै मानवले पशुहरु ग्रहण गरेको लेखहरु पढ्नु भएको हुन सक्छ। कि त तपाईले चिनेको कुनै साथीले अथवा तपाई आफैले ग्रहण गरेर घरमा जनावरलाई स्वागत गरेको हुन सक्छ। हुन पनि सो ग्रहण गरेको कुरा जायजै छ किन भने हामी मानिसहरु महामारीले गर्दा घरहमा सीमित भएकोले, सुस्त बन्न बाध्य भएको थियौ। घरका मान्छेहरू अड्किने र जनावरहरू चाही आश्रयहरूमा अड्कि रहेछन, कति सुहाउदो जोडी!
एक बर्ष भन्दा बढी घरमा अड्किएर बसिसके पछि, संसारका केही भागमा मानिसहरू फेरी घर बाहिर घुम्न थालेको देखिरहेका छौं। यदि तपाई यात्रा गर्न मन पराउनुहुन्छ, साथीहरू वा परिवारलाई भ्रमण गर्नुहोस् जसको लागि तपाईंले यात्रा गर्नु आवश्यक छ, यदि पशु तपाईंसँग यात्रा गर्न सक्षम छैन भने पशु साथीको बनाउनको लागि केहि सुझावहरू यस लेख दिन गैरहेको छु ।
जसरी तपाई घर छोड्दा आफुसँग बस्ने व्यक्तिलाई भनेर बाहिर जानु हुन्छ त्यसरे नै तपाइँहरुको पशु साथीहरूसँग कुराकानी गर्नुहोस र बाहिर कतै जादै हुनुन्छ भने(चाहे त्यो किराना पसल नै किन नहोस)- काहा जादै र कति बेला सम्म फर्किने भनेर सबै भन्नु हुन म प्रोत्साहन गर्दछु। महामारीको बेला तपैला ग्रहण गर्नु भएको पशुहरुले तपाईलाई दिनको चौबीसै घण्टा हप्ताको सात दिनको अनुभव गरेको हुनसक्छ, यहाँ सम्म कि तपाईको किराना को सरसामग्री देखि लिएर रेडिमेड खाना धारी घरमै डेलिभर गरिएको होला।
तपाईले आफ्नो साथी जनावरहरूसँग कुराकानी गर्नु भनेको मोबाईलमा मानवसँग कुरा गर्ने जस्तो हो। “म किराना पसलमा समानहरू लिन जाँदैछु, म एक घण्टामा फिर्ता आउनेछु”, यस्तै केही तपाईले मस्तिष्कमा आफ्नो साथीलाई भन्नुहोस्। यदि कामहरूले गर्दा सोचेको भन्दा लामो समय लिरहेको छ र घर ढिलो पुग्नु हुने छ भने, मानिसलाई झैँ तपाईको जनावरलाई पनि सो नया सूचना दिन फेरी आफ्नो मस्तिष्कमा सोच्नु होस।
तपाईले महामारीको समयमा ग्रहण गरेको पशुले पक्कै पनि छोटो समयको लागि तपाई बाहिर गको देखि अब लामो समय सम्म गको पनि देख्ने छ। तपाई कहाँ गैरहनु भएको र कति बेला फर्कनु लग्नु भएको कुरा सबै आफुला ग्रहण गरेको पशुलाई साझा गर्नु होस। यहाँ सम्म कि तपाईको दिन कस्तो गैरहेको छ भनेर नि जानकारी दिन सक्नु हुनेछ। हाम्रो पशु साथीहरूले हामीलाई धेरै प्रेम गर्दछन् र हामी मानवहरू खुशी भएको देख्न चाहन्छन् – तपाई उनीहरूसँग सचेत कुराकानी गर्ने क्षमतालाई पनि चिनोस भन्ने तिनीहरु चाहन्छन्। यो सबै प्रेम हो।
Early December 2019 while in Sauraha Nepal I reached out to Sudha Dhakal by email. Sudha was listed as the contact person for a new elephant sanctuary I wished to visit – I read this sanctuary was to be created in Sauraha. Sudha replied to my inquiry the same day I sent it, inviting me to get together with her the next day. Sudha requested my professional advice explaining she was working on registering the sanctuary.
9:00 am December 8th, 2019 Sudha picked me up at my hotel on her motorbike which is called a scootie. She asked me if I had any commitments to attend to later in the day while explaining the sanctuary board decided Sauraha was not the right location for their sanctuary. I shared that my day was free. Sudha handed me a helmet. We were off to Golaghat.
Leaving Sauraha, then leaving Tandi Bazaar and now traveling on the main highway I realized I didn’t exactly know where Golaghat was located. Before leaving my hotel I sent a message to a friend sharing that I would be spending time with a person I didn’t know, her name and what we were doing. As an avid hiker this safety protocol is common, we often carpool with people we don’t know. Excited to be traveling on a scootie to a new place I settled my mind, looking forward to this adventure.
Between Tandi Bazaar and Bharatpur the highway travels through the jungle. This route had been taken by me many times in a taxi traveling to and from the Bharatpur airport. We often see monkeys eating trash on the side of the highway humans throw out of their car windows, we also see other forms of wildlife in the jungle along this route.
Sudha and I tried to get to know one another by talking through our helmets and road noise. I shared about a common Facebook friend whom I hadn’t physically met associated with NEWS, this friend and I shared the same birthday – Sudha shared that my Facebook friend was the group’s inspiration for the elephant sanctuary. We were in the middle of the jungle section of the highway when the scootie slowed to a stop. Sudha tried starting the scootie several times as cars and trucks sped by us. The scootie refused to start. We pushed the scootie to the far shoulder of the highway while Sudha made a call to her husband for help. While waiting for help we kept moving forward pushing the scootie as we talked and I looked for monkeys. When Sudha’s husband and a friend of his arrived, we put Sudha and her scootie in the friend’s truck. I hopped on the back of Sudha’s husband, Salim’s motorcycle.
Arriving in Bharatpur we stopped at a cousin’s restaurant to meet up with another member of the sanctuary board, their vice president who would give Sudha a ride to Golaghat. It was decided we would have lunch while waiting for this person to arrive, the group would sign documents while checking their sanctuary paperwork before taking the documents to the public office in Golaghat.
Over a Dal bhat lunch we learned more about one another while waiting for Biggyan, the third board member I was to meet that day. When Biggyan arrived I shared with the group about attending school transitioning out of real estate, into elephant foot care and animal communication work. Sudha looked at me with a smile, sharing that in Nepal attorneys are also referred to as principals. When Sudha read my Facebook profile stating I was a principal broker she assumed I was an attorney. Now I understood what Sudha meant by wanting my professional advice while the group signed their sanctuary documents. These documents were drawn up to get approval by the community for the sanctuary. Although I couldn’t advise them on the documents I offered to photograph the group signing documents. We all had a good laugh.
The public office in Golaghat is located in a rural grassy area surrounded by dirt roads, fields and homes. The group asked me to wait outside, a foreigner accompanying them would cause confusion. Sitting on a bench outside the public office with the sun shining on my face surrounded by community members I tried to understand the Nepali spoken around me when I looked up to see my group. Biggyan, Sudha, and Salim shared that their request was immediately approved. They imagined we would be there for quite some time as the office went through all of the documents. We were at the public office for less than thirty minutes. Everyone was so happy. The group asked me if I wanted to see the sanctuary land. Before I knew it we were on our motorcycles headed to Biggyans land. With the documents approved Biggyan was donating this land to the sanctuary.
Pulling up to Biggyans land I saw an old house surrounded by mustard and banana fields, in the distance was a long grove of trees. To the left of Biggyans land there is a large warehouse space, a factory that makes wool dryer balls – This made me laugh. I’ve yet to meet a Nepali with a clothes dryer. Everyone I know hangs their laundry outside to dry. As we climbed the old stairs for a better view to a second story which had no walls or roof, Biggyan told me the planting of the trees I saw in the distance was a planting project completed almost thirty years ago. These trees created a buffer zone between the township and Chitwan National Park. This project was inspired by Biggyans father. As I write this blog post I’m imagining all of the animals, insects, and plant species Biggyans fathers tree project helped to home, along with much needed carbon sequestration.
The group offered to take me to visit the buffer zone, see the trees close up and have some food at Biggyans cousins who ran a restaurant bordering the buffer zone. Riding on the back of a motorcycle on unimproved dirt roads through banana fields to the cousins house was so much fun. At the first restaurant I had shared communication with a sick elephant at the breeding center near Sauraha who asked us to bring her turmeric leaves so the mahouts could feed the juice of the turmeric leaves to her. After arriving at his cousin’s place, Biggyan shared this elephant’s request with his cousin who immediately dug up fresh turmeric from his land with leaves intact – His cousin gifted me the turmeric bundled in an old rice bag to take back with me.
We sat talking, laughing, sharing stories and food in a secluded restaurant in eyesight of the buffer zone of trees Biggyans father had planted with the community. I shared with the group an area of community forest near Biggyans land where I had trimmed elephant feet just a few weeks before. The story was this community forest area had been built in the 1950’s with metal cage-like fencing as a place to keep tigers. No one in the group knew of this place – I explained how to get there the best way I could, sharing the community forest is by an old airport. Biggyan shared with the group that there was a rhino in the area around his cousin’s restaurant who had recently lost her baby from a tiger attack, she was mourning her loss. It would not be safe to explore the buffer zone that day.
While eating I noticed the time was 4:00 pm. I communicated to the group that I should contact my friend in Sauraha so she wouldn’t worry, my mobile didn’t have reception. We would stop at the first restaurant spot on the way back to Sauraha so I could contact my friend but first Biggyan wanted to show me where the Rapti and Narayani rivers meet, known to be the best sunset viewing spot in the region. The sunset was sublime. I arrived back at my hotel at 9:00 pm after an extraordinary day.
Some months after returning to the United States Sudha contacted me to give thanks. The community forest with the old tiger fencing near the airport had been approved to be NEWS sanctuary land – This land is much larger for the elephants. Nepal Elephant Walk Sanctuary has non profit status and is accepting donations. https://www.nepalelephantsanctuary.org/
This blog post and an upcoming project of Animal and Nature Connect is in honor of Biggyan Budhathoki who was killed in a road accident on February 3rd, 2021 at 26 years old. You were wise beyond your years, beautiful friend.
Biggyan Budhathoki
Broken down scootie.Biggyans land with the buffer zone trees.
Signing documents.Biggyans cousin, his wife and the turmeric.
Sunset where the Rapti and Narayani rivers meet.
डिसेम्बर २०१९ को सुरुतिर सौराहा नेपालमा छँदा, ईमेल मार्फत मैले सुधा ढकाललाई सम्पर्क गरें। सुधा नयाँ हात्ती अभयारण्यको सम्पर्क व्यक्तिको रूपमा सूचीबद्ध थिए जुन म भ्रमण गर्न चाहन्थें – मैले पढेको थिए कि यो अभयारण्य सौराहामा निर्मित हुन लागेको थियो। सम्पर्क गरेकै दिन सुधाले मेरो सोधपुछको जवाफ दिएर अर्को दिन उनीसँग भेट्न आमन्त्रित गरें। सुधाले आफ्नो अभयारण्य दर्ता गर्ने काममा उनले मलाई मेरा मेरो पेशागत सुझावहरू दिन अनुरोध गरिरहेकी थिईन।
९ बजे बिहान डिसेम्बर २०१९ को दिन, सुधाले उनको मोटरबाइकमा (जसलाई स्कूटी भनिन्छ) मलाई मेरो होटेलमा लिन आइन। उनले मलाई सोधिन् कि यदि मलाई पछि आउने कुनै प्रतिबद्धता छ कि छैन भनेर, साथै यो व्याख्या गरिन कि अभयारण्यको कार्यसमिति सदस्यहरुले सौराहा अभयारण्यको लागि उपयुक्त स्थान थिएन। मैले मेरो दिन खाली छ भनेर उनलाई भने। सुधाले मलाई हेलमेट दिइन् र हामी गोलाघाट तिर गयौ।
सौराहाबाट तन्डी बजार छोड्दै जब मुख्य राजमार्गमा यात्रा गरिरहेको बेला मैले महसुस गरें कि मलाई गोलाघाट कहाँ छ भनेर थाहा थिएन। मेरो होटेल छोड्नु अघि मैले एक साथीलाई साझेदारीमा सन्देश पठाएको थिएँ कि म एक व्यक्तिसँग समय बिताउँदैछु जोसलाई कसलाई चिन्दिन थिए, थाहा थियो त केवल उनको नाम र हामी के गर्ने छौं भनेर। एक उत्सुक पैदल यात्रीको रूपमा यो सुरक्षा प्रोटोकल सामान्य छ, हामी प्राय जसो हामीले नचिनेका मानिसहरूसँग कारपुल गर्दछौं। स्कूटीमा नयाँ स्थानमा यात्रा गर्न पाउँदा उत्साहित, मैले मनलाई शान्त गरेँ र यस रोमान्चकलाई अगाडि बढाए।
तन्डी बजार र भरतपुर बीचको राजमार्ग जंगल हुँदै निस्किन पर्छ। भरतपुरमा अवस्थित एयरपोर्टबाट यो मार्ग मैले धेरै चोटि ट्याक्सीमा यात्रा गरेको थिएँ। अक्सर बाँदरहरूले राजमार्गको छेउमा रद्दीको टोकरी खाइरहेका देख्थे जुन मानिसहरुले आफ्नो गाडीको झ्यालबाट बाहिर फ्याँकन्छन्, हामी त्यो राजमार्गको जंगलमा अन्य वन्यजन्तुहरू पनि देखिन्छ।
सुधा र मैले हाम्रो हेलमेट र सडकको हल्लाबाट सचेत भएर एक अर्कालाई चिन्ने कोसिस गर्यौं। मैले एउटा साझा फेसबुक साथीको बारेमा साझा गरें जसलाई मैले आमने सामने रूपमा त भेटेको थिइनँ, उनि एन.इ.डब्लु.अस संग सम्बन्धित थिए, त्यो साथी र मेरो जन्मदिन एकै दिन मा पर्ने रहेछ – सुधाले साझा गरिन कि मेरो फेसबुको साथीहरु उनको हात्ती अभयारण्यको समूहको प्रेरणाको श्रोत रहेछन। हामी राजमार्गको जंगलको बीचमा पुग्दा स्कूटी सुस्ताउदै बन्द हुन पुग्यो। सुधाले स्कूटी धेरै पटक सुरू गर्न खोज्यो, हाम्रो अघाडी धेरै कार र ट्रकहरू स्पिडमा कुदी रहेको थियो तर स्कूटी सुरु हुन मानेन। हामीले स्कूटीलाई राजमार्गको माथ्लो भाग सम्म धकेलेर पुराउन प्रयास गरिरहदा सुधाले उनको श्रीमानलाई मद्दतको लागि कल गरे। मद्दतको लागि पर्खँदै गर्दा हामी कुरा गर्दै स्कूटीलाई अगाडि बढाउँदै मैले बाँदरहरू खोजिरहेको थिएँ। जब सुधाको श्रीमान् र उसको एक साथी आइपुगे, हामीले सुधा र उसको स्कूटीलाई उनको साथीको ट्रकमा राख्यौं। म सुधाको श्रीमान् सलीमको मोटरसाइकलको पछाडि बसे।
भरतपुर आइपुगेपछि हामी उनको भाईको रेष्टुरेन्टमा अभयारण्यको अर्को सदस्य भेट्न रोक्यौं, उनीहरूका उपादक्ष्य जसको मोटरसाइकलमा सुधा गोलाघाट सम्म बसिन्। सो व्यक्तिको प्रतिक्षा गर्ने समय सम्म हामीले खाना खाने निर्णय लियुम र उक्त समूहले उनीहरूको अभयारण्यको कागजातहरू गोलाघाटमा सार्वजनिक कार्यालयमा लैजानु अघि जाँच गरेर सो कागजातमा हस्ताक्षर गर्नु पर्ने थियो।
खानामा दाल भात संग हामीले बिग्यानलाई (तेस्रो बोर्ड सदस्य) पर्खदै गर्दा एक अर्काको बारेमा बढि जान्दै गयौ। बिग्यान आइपुगेपछि म रियल ईस्टेटबाट बाहिर निस्केर हात्तीको खुट्टाको हेरचाह र पशु सञ्चारको शिक्षा लि रहेको मैले समूहसँग साझा गरें। सुधाले मुस्कुराएर हेर्दै भनिन् कि नेपालका वकिलहरूलाई पनि प्रिन्सिपल भनेर चिनिन्छन्। जब सुधाले मेरो फेसबुक प्रोफाइल म एक प्रिंसिपल ब्रोकर हुँ भनेर पढिन उनले सोचे कि म एक वकील हुँ। जब मैले बुझें कि सुधाले मेरो पेशागत सल्लाह खोज्नु भनेको के हो तब त्यो समूहले उनीहरुको अभयारण्यको कागजातमा हस्ताक्षर गरे। सो कागजातहरू अभयारण्यका लागि समुदाय द्वारा अनुमोदन प्राप्त गर्नका लागि बनाइएको थियो। यद्यपि म उनीहरूलाई कागजातमा सल्लाह दिन नसके ता पनि उनीहरुको समूहको फोटो खिच्न प्रस्ताव गरे। त्यसपछि हामी सबै मज्जाले हासयूम।
गोलाघाटको सार्वजनिक कार्यालय घाँसे क्षेत्रमा अवस्थित फोहोर सडकहरू, खेतहरू र घरहरूद्वारा घेरेको ग्रामीण क्षेत्रमा रहेछ। कुनै विदेशी भएको नेपाली समूह सार्वजनिक कार्यालय भित्र जादा अधिकारीहरु अलमल नपरुन भनेर समूहले मलाई बाहिर पर्खिन अनुरोध गरे। कार्यालयको बाहिर कुर्सिमा बसिरहदा घामको किरण मेरो अनुवारमा परिरहेको थियो र म भने चै ओरिपरिका मान्छेहरुले नेपाली बोलेको बुझ्न खोजिरहेको थिए र मेरो साथीहरु काम सक्काएर बाहिर अको देखे। बिग्यान, सुधा, र सलीमले उनीहरूको अनुरोध तुरुन्त स्वीकृत भयो भनेर साझा गरे। उनीहरूले सोचेको समय भन्दा कम समयमा काम सकेको देखेर सबै धेरै खुसी थिए। के म अभयारण्य क्षेत्र हेर्न चाहान्छु कि भनेर उनीहरुले मलाई सोध्यो। मलाई यो थाहा हुनुभन्दा अघि हामी मोटरसाइकलमा बिग्यानको जग्गा हेर्न तिर लाग्यौं। कागजातहरू स्वीकृत हुनासाथ बिग्यानले त्यो जग्गा अभयारण्यलाई दान गर्दै थियो।
बिग्यानको जग्गा पुगेर मैले देखें कि एकदमै पुरानो घर रायोको र केराको खेतले घेरिएको थियो, दूरीमा रूखहरूको लामो बृक्ष थियो। बिग्यानको जग्गाको बाँया पट्टि ऊनीको एउटा पुरानो कारखाना देखे – त्यो देखेर हास्ने बनायो। मैले आज सम्म पनि नेपालीसंग कपडा सुकाउने यन्त्र देखेको थिएन। मैले चिनेका सबैले लुगा सुकाउनको लागि बाहिर झुण्ड्याउँछन्। जग्गाको अझै राम्रो दृश्य हेर्न हामी पुरानो सीढी चढेर दोस्रो तल्ला चढ्यौं जसमा कुनै पर्खाल वा छाना थिएन। बिग्यानले मलाई भन्यो कि पर देखिरहेको रूखहरूको रोपण लगभग तीस वर्ष पहिले सम्पन्न भएको ब्रिक्ष्यरोपण परियोजना थियो। यी रूखहरूले बस्ती र चितवन राष्ट्रिय निकुञ्जको बीचमा मध्यवर्ती क्षेत्र सिर्जना गरे। यो परियोजना बिग्यानको बुबा द्वारा प्रेरित गरिएको थियो रे। म यो ब्लग पोस्ट लेखिरहेको बेला म सबै जनावरहरू, कीटनाशकहरू, र वनस्पति प्रजातिहरूको कल्पना गर्दै छु जुन बिग्यानको बुबाको रूख परियोजनाले फैलाउनको साथै साथै आवश्यक कार्बन सीक्वेस्ट्रेसनको लागि पनि मद्दत पुरैरहेको छ।
साथीहरुले मलाई मध्यवर्ती क्षेत्र भ्रमण गर्न प्रस्ताव राखे ता कि म रूखहरू नजिकै बाट देखुम अनि र बिग्यानको चचेरा भाईको रेष्टुरेन्टमा खाना खाने प्रस्ताव राखे। धुलो र फोहोर केरा मैदानको सडकमा मोटरसाइकलको पछाडि सवारी गरेर उसको भाईको रेष्टुरेन्टसम्म पुग्न धेरै रमाइलो भएको थियो। पहिलो रेस्टुरेन्टमा मैले सौराहा नजिकैको प्रजनन केन्द्रमा बिरामी हात्तीसँग कुराकानी गरेको थिएँ जसले हामीलाई बेसारको पातहरू ल्याउन भनेका थिए ताकि माहुतेले उनलाई बेसारको पातको रस खुवाउन सकोस। आफ्नो चचेरो भाईको ठाउँमा आइपुगेपछि बिग्यानले यस हात्तीको अनुरोधलाई उसको भाईसँग साझा गर्न साथ तुरुन्तै आफ्नो जग्गाबाट ताजा पातहरू जम्मा गरे। उसको भाईले बेसारको पत्ताको झुप्पै जुट को बोरामा हालेर उपहार दिए।
हामी कुरा गर्दै, हाँस्दै, कथा र खाना बाँड्दै एकान्त रेष्टुरेन्टमा बिग्यानको बुबाले समुदायसंग मिलेर रोपेको रूखहरूको हेर्दै बसिरहेका थियौ। मैले केहि हप्ता अघि बिग्यानको जग्गा नजिकैको सामुदायिक वनको क्षेत्रमा हात्ती खुट्टाको नंग काटेको कुरा समूहसँग साझेदारी गरें। कथा यो थियो कि त्यो सामुदायिक वन क्षेत्र १९५० मा धातुको पिंजरामा बाघहरू राख्न बनाइएको थियो। समूहमा कसैलाई पनि यो ठाउँको बारेमा थाहा थिएन – त्यो ठाउँ सामुदायिक वन बाट पुरानो एयरपोर्टको बाटो कसरी सुरक्षित साथ पुग्ने भनेर मैले बताए। त्यहाँ उनको चचेरा भाईको रेष्टुरेन्टहरूको वरिपरि इलाकामा भर्खरै आफ्नो बच्चालाई बाघको आक्रमणबाट गुमाएको एउटा गैंडा सोक मनाइरहेको हुदा त्यो दिन जंगल क्षेत्र अन्वेषण गर्न सुरक्षित नहुने बिग्यानले समूहसँग साझा गरे।
खाना खाएको बेलाबेलुका को ४ बजिसकेको थियो। सौराहामा मेरो साथीलाई मेरो चिन्ता नलेउ भन्न सम्पर्क गर्नुपर्ने मैले समुहलाई बताए , तर मेरो मोबाइलमा रिसेप्शन नै थिएन। हामी सौराहा फर्कने क्रममा पहिलो रेस्टुरेन्टमा रोकेर मेरो साथीलाई सम्पर्क गर्न सोचेको मात्र थिए तर पहिलो बिज्ञानले मलाई राप्ती र नारायणी नदीहरू कहाँ भेला हुन्छन् भनेर देखाउन चाहे, जुन क्षेत्रको सबैभन्दा उत्तम सूर्यास्त अवलोकन स्थल हो। सूर्यास्त उदात्त थियो – म एक अविस्मरणीय दिन पछि रातिको ९ बजे मेरो होटेलमा फर्कें।
संयुक्त राज्य अमेरिका फर्किएको केही महिना पछि सुधाले धन्यवाद दिन मलाई सम्पर्क गरे। एयरपोर्टको नजिक पुरानो बाघको घेरासहितको सामुदायिक जंगललाई एन.इ.डब्लु.अस अभयारण्य भूमि हुनका लागि अनुमोदन गरिएको थियो – यो भूमि हात्तीहरूका लागि धेरै ठूलो छ। नेपाल एलिफान्ट व्याक अभयारण्यको नाफा नकमाउने स्थिति छ र चन्दा स्वीकारिरहेको छ। https://www.nepalelephantsanctuary.org/
यो ब्लग पोष्ट र एनिमल एण्ड नेचर जडानको आउँदो प्रोजेक्ट बिग्गन बुढाथोकीको सम्मानमा हो जुन फरवरी, २०२१ मा २६ बर्षको उमेरमा सडक दुर्घटनामा मारिए। तपाईं आफ्नो वर्षको सुन्दर साथी भन्दा परको हुनुहुन्थ्यो।
Animal and Nature Connect 