When arriving October 16, 2021 in Kathmandu Nepal, my hosts shared one of their canine companions recently passed away and another dog in the family was not feeling well.
When walking the residential neighborhood I have been staying in Kathmandu since coming to Nepal in 2014 I noticed the street dog population had diminished from dozens to only a few dogs.
It wasn’t until Friend, a dog I know in Sauraha Nepal reached out to me did I start to be curious. The evening of October 17th when in Kathmandu, Friend the dog reached out to me sharing he wasn’t feeling well. When I arrived in Sauraha on the 18th I learned from one of Friends human caretakers that he had not been acting his normal self. I also learned from Friends caretaker, a local woman who cares for the street dogs in Sauraha, that one of her dogs had just transitioned. With all of these incidents coming to my attention I was curious if there was a correlation.
Tuesdays I meet with three animal and nature communicators who I have been meeting with weekly for the last two years. We talked with Friend asking him if there was a correlation in these happenings. All four of us heard the same communication from Friend.
Friend shared with us that there is a correlation with all of these dogs and to watch for the trend in canines moving forward. The trend has not started to get noticed yet by large numbers of humans but that people will start to notice here in Nepal and in other parts of the world.
Friend shared there is a combination of causes compounded together and that it is hitting the canine population hard but it will start to be noticeable in other species, even humans. The causes are environmental, parasitic, nutrition, inflammation.
I asked Friend what he physically felt like, he replied, “Feels like a spare tire waiting me down, I feel lethargic, gassy, it’s from water.”
Friends message to us was to share this message with other humans and to be mindful of waste.
We also talked with a elephant I know asking her if there was any correlation to her illness. When I arrived in Sauraha human friends told me she had been very sick. The elephant said she had a different type of parasite but that the correlation is the same and that climate change-waste-trash-sanitation-chemicals-plastics are affecting the water and the soil in Sauraha and all over the world and that we need to watch our neighborhoods, villages, and cities for waste and help to clean up.
The elephant shared that animals would benefit from antiparasitics and would like to bring to the attention of her community that the animals here in Sauraha, would benefit from additional antiparasitics. She asked, “If humans can get them, why can’t we?” She also shared that inflammation is key and that she and in fact we humans would benefit from more fruit enzymes, lots more fruit enzymes. The elephant would like this information to be widely shared.
Nepalese and Sinhala translations to follow.
Hiking with Friend, Pepsi, and Another Community Dog In 2020 – Pepsi Transitioned December 2021
Animal communication colleagues and I hear from the animals that they have faith in humans to overcome the climate crisis – They share that we must learn to work together with all beings, including nature, reminding us that we are nature. “One day soon all humans will realize their natural ability to have conscious dialog with all beings.”
This wisdom can leave us humans questioning our relationships with humans who think differently than we do. The animals encourage us to start by finding one common bond with another. That one place for me is my love for elephants – I’ll start there. We could also find common ground in humans’ love for whales, or birds, or dogs, or trees, or mountains, or oceans, or even pizza!
When things seem overwhelming we can follow this advice from our elephant friends. “Walk at our pace, take one step forward and when you turn around you will see how far you’ve gone.”
More loving advice from Mosha the elephant in Thailand who lost her leg from a land mine and fitted with a prosthetic leg – Elephant Hour October 29, 2021 7:45 PM Nepal.
“Be calm, precious ones – You don’t need to do all today, next week, or next year – Time is an illusion – Precious ones – Remember this – Rejoice in each other’s company while you are working together – There lies the answer in unity – I love you.”
पशु सञ्चारका सहकर्मीहरू र मैले जनावरहरूबाट सुनेको छु कि उनीहरूले जलवायु संकटलाई जित्नका लागि मानिसहरूमा विश्वास गरेका छन् – उनीहरूले साझा गर्छन् कि हामीले प्रकृति लगायत सबै प्राणीहरूसँग मिलेर काम गर्न सिक्नुपर्छ, हामीलाई सम्झाउँदै हामी प्रकृति हौं। एक दिन चाँडै सबै मानिसहरूले सबै प्राणीहरूसँग सचेत संवाद गर्ने आफ्नो प्राकृतिक क्षमता महसुस गर्नेछन्।
यो ज्ञानले हामी मानिसहरूलाई हामी भन्दा फरक सोच्ने मानिसहरूसँगको हाम्रो सम्बन्धमा प्रश्न गर्न छोड्न सक्छ। जनावरहरूले हामीलाई अर्कोसँग एउटा साझा बन्धन खोजेर सुरु गर्न प्रोत्साहन दिन्छ – सुरु गर्नको लागि कस्तो राम्रो ठाउँ। मेरो लागि त्यो एउटा ठाउँ हात्तीहरूको लागि मेरो माया हो – म त्यहाँ सुरु गर्नेछु। हामी ह्वेल, वा चरा, वा कुकुर, वा रूखहरू, वा पहाडहरू, वा पिज्जालाई पनि मानिसहरूको प्रेममा साझा आधार पाउन सक्छौं!
जब चीजहरू भारी देखिन्छ हामी हाम्रा हात्ती साथीहरूबाट यो सल्लाह पालन गर्न सक्छौं। “हाम्रो गतिमा हिड्नुहोस्, एक कदम अगाडि बढ्नुहोस् र जब तपाईं घुमिसके पछि फर्केर हेर्दा देख्नुहुनेछ कि तपाईं कति टाढा पुग्नुभयो भनेर।”
बारुदी खानीबाट आफ्नो खुट्टा गुमाएका र कृत्रिम खुट्टा लगाएको थाइल्याण्डको हात्ती मोशाबाट थप मायालु सल्लाह – हात्तिको समय अक्टोबर २९ , २०२१ ७ :४५ पी एम नेपाल। “शान्त हुनुहोस्, बहुमूल्य व्यक्तिहरू – तपाईंले आज, अर्को हप्ता, वा अर्को वर्ष सबै गर्न आवश्यक छैन – समय एक भ्रम हो – बहुमूल्य छ – यो याद राख्नुहोस् – तपाईं सँगै काम गर्दा एक अर्काको कम्पनीमा रमाउनुहोस् – त्यहाँ जवाफ छ एकतामा – म तिमीलाई माया गर्छु।”
One of the first conscious communications I received from the elephants as a collective in 2018 is the importance of restoring migratory corridors worldwide – On the land, in the sea, and in the air.
I’ve shared this message through the years with my friends and colleagues while collecting data about migration conflict with humans. The African Elephant News and Asian Elephant News has a vast collection of articles on the subject.
In January of this year the elephants reached out encouraging me to lead an expedition of sorts, a trek in an original migration corridor from Chitwan National Park to Bardiya National Park in Nepal – Teaching animal communication to humans we encounter along the way, while photo documenting this journey.
Eager to participate, I formulated questions for the elephants on retracing the original migration route. The elephants shared some information about the project while promising the plan will start to formulate when I’m physically in Nepal. The elephants asked if I would be open to exploring this subject beyond Bardiya National Park.
Although I don’t know all of the details regarding this documentary, I trust the elephants and their process. What I do know is this journey is not all about me – This journey is about bringing humans together to achieve something great together.
“There are many lessons for everyone involved, this won’t only be about the migration corridors – This will open many doors of learning.” Elephant Collective, January 2021
Photo Credit – Mother Rhino with Baby, Bardiya National Park – Adobe Stock Photos
मैले २०१८ मा सामूहिक रूपमा हात्तीहरूबाट प्राप्त गरेको पहिलो सचेत सञ्चारहरू मध्ये एउटा भनेको संसारभरका प्रवासी कोरिडोरहरू पुनर्स्थापना गर्ने महत्त्व हो – जमिनमा, समुद्रमा र हावामा।
मैले यो सन्देश वर्षौंदेखि मेरा साथीहरू र सहकर्मीहरूसँग साझा गरेको छु र मानिसहरूसँग बसाइँ सराइ द्वन्द्वको बारेमा डाटा सङ्कलन गर्दैछु। अफ्रिकी हात्ती र एशियाली हात्तीहरुको समाचारमा यस विषयमा लेखहरूको विशाल संग्रह छ।
यस वर्षको जनवरीमा हात्तीहरूले मलाई चितवन राष्ट्रिय निकुञ्जबाट नेपालको बर्दिया राष्ट्रिय निकुञ्जसम्मको मूल बसाइसराइमा भएको करिडोरमा पदयात्राको नेतृत्व गर्न – बाटोमा हामीले भेट्ने मानिसहरूलाई पशु सञ्चार सिकाउँदै, फोटो दस्तावेजीकरण गर्दा यो यात्रा सुचारु गर्ने प्रोत्साहन गरे।
सहभागी हुन उत्सुक, मैले हात्तीहरूको लागि मूल माइग्रेसन रूट रिट्रेसिङमा प्रश्नहरू तयार गरेको छु । म भौतिक रुपमा नेपाल आएपछि योजना बन्न थाल्ने वाचा गर्दै हात्तीले आयोजनाको केही जानकारी बाँडे । हात्तीले बर्दिया राष्ट्रिय निकुञ्जभन्दा बाहिर यो विषयको खोजी गर्न तयार छु कि भनेर पनि सोधे ।
यद्यपि मलाई यस वृत्तचित्रको बारेमा सबै विवरणहरू थाहा नभए पनि, म हात्तीहरू र तिनीहरूको प्रक्रियामा विश्वास गर्छु। मलाई के थाहा छ यो यात्रा मेरो बारेमा होइन – यो यात्रा मानवलाई एकसाथ ठूलो कुरा हासिल गर्न सँगै ल्याउने बारे हो।
“त्यहाँ संलग्न सबैका लागि धेरै पाठहरू छन्, यो केवल प्रवास कोरिडोरको बारेमा मात्र होइन – यसले सिक्ने धेरै ढोकाहरू खोल्नेछ।” एलिफन्ट कलेक्टिभ, जनवरी २०२१
तस्बिर क्रेडिट – आमा गैडा र छावा, बर्दिया राष्ट्रिय निकुञ्ज – एडोब स्टक फोटोहरू
This fall I will be leaving the United States to travel the world teaching telepathic Animal and Nature Communication – My passion is teaching communities who lack Wi-Fi/computer access.
I’ve been teaching adults for a while now – This year I started teaching children. I’m excited to teach on a global level to everyone who wants to learn consciously, this ability we all have within us.
We will need your help. The elephants asked me to start being more active on Instagram while traveling. Please consider following us @animalandnatureconnect sharing our work and blog stories.
Thank you for the support – Love Annette
यो शिशिरमा, टेलिपाथिक पशु र प्रकृति संचारको बारे शिक्षा दिन म संयुक्त राज्य अमेरिका छोडेर संसार घुम्न जादै छु- मेरो लक्ष्य भनेको वाइफाइ / कम्प्युटर नभएको समुदायहरूलाई सिकाउनु हो।
म अहिले केहि समयको लागि वयस्कहरूलाई शिक्षा दिइरहेको थिए भने यस बर्ष मैले बच्चाहरूलाई सिकाउन शुरू गरें। म विश्वव्यापी स्तरमा जो सचेतपूर्वक जान्न चाहान्छन् त्यी सबैलाई सिकाउन उत्साहित छु, जुन क्षमता हामी सबैमा छ।
हामीलाई तपाईंको सहयोग चाहिन्छ। हात्तीहरूले मलाई यात्राको बखत इन्स्टाग्राममा बढी सक्रिय हुनको लागि आग्रह गरेका छन्। कृपया हामीलाई सो पृष्ठ @animalandnatureconnect मा अनुसरण गर्नुहोस् अनि हाम्रो काम र ब्लग कथाहरू बारे विचार साझा गर्दिनुहुन अनुरोध गर्दछम।
You may have read articles of humans adopting animal companions during the Coronavirus Pandemic. You may know of a friend that adopted or you may have welcomed an animal into your home. The adoptions made sense since we humans were forced to slow down, being confined to our homes. Humans stuck at home animals stuck in shelters, a perfect match!
After being confined in our homes for over a year we are seeing humans in parts of the world starting to move around outside our homes. If you love to travel, visit friends or family which requires you to travel, here are some tips to make for a happier animal companion if the animal is not able to travel with you.
I encourage all humans to share with their animal companions where they are going and when they are planning to return, even if the travel is going to the grocery store – Just like you would communicate with a human you are living with when you leave the house to run an errand. For pandemic adopted companions they may have experienced you home twenty four hours a day seven days a week, you may have been getting your groceries or prepared food delivered to your home.
Think of communicating with your animal companions like talking with a human on a mobile. Say something like this to your animal companion in your head – I’m heading to the store to get groceries, I’ll be back in an hour. If the errand is taking you longer than you imagined, share this with your animal companion by thinking about them sharing you are running later than you thought, sharing your new estimated time of arrival – Just as you would a human in the household.
For your pandemic adopted companions start out by being gone from the home for short amounts of time, working up to longer periods of time. Share with your animal companions where you are going and when you plan to return. You can even share with your animal companions how your outing is going. Our animal companions love us so much and want us humans to be happy – They also want you to recognize your ability to have conscious conversations with them. It’s all about love.
Photo Credit: Annette Hadaway, August 2019
तपाईले कोरोनाभाइरस महामारीको समयमा धेरै मानवले पशुहरु ग्रहण गरेको लेखहरु पढ्नु भएको हुन सक्छ। कि त तपाईले चिनेको कुनै साथीले अथवा तपाई आफैले ग्रहण गरेर घरमा जनावरलाई स्वागत गरेको हुन सक्छ। हुन पनि सो ग्रहण गरेको कुरा जायजै छ किन भने हामी मानिसहरु महामारीले गर्दा घरहमा सीमित भएकोले, सुस्त बन्न बाध्य भएको थियौ। घरका मान्छेहरू अड्किने र जनावरहरू चाही आश्रयहरूमा अड्कि रहेछन, कति सुहाउदो जोडी!
एक बर्ष भन्दा बढी घरमा अड्किएर बसिसके पछि, संसारका केही भागमा मानिसहरू फेरी घर बाहिर घुम्न थालेको देखिरहेका छौं। यदि तपाई यात्रा गर्न मन पराउनुहुन्छ, साथीहरू वा परिवारलाई भ्रमण गर्नुहोस् जसको लागि तपाईंले यात्रा गर्नु आवश्यक छ, यदि पशु तपाईंसँग यात्रा गर्न सक्षम छैन भने पशु साथीको बनाउनको लागि केहि सुझावहरू यस लेख दिन गैरहेको छु ।
जसरी तपाई घर छोड्दा आफुसँग बस्ने व्यक्तिलाई भनेर बाहिर जानु हुन्छ त्यसरे नै तपाइँहरुको पशु साथीहरूसँग कुराकानी गर्नुहोस र बाहिर कतै जादै हुनुन्छ भने(चाहे त्यो किराना पसल नै किन नहोस)- काहा जादै र कति बेला सम्म फर्किने भनेर सबै भन्नु हुन म प्रोत्साहन गर्दछु। महामारीको बेला तपैला ग्रहण गर्नु भएको पशुहरुले तपाईलाई दिनको चौबीसै घण्टा हप्ताको सात दिनको अनुभव गरेको हुनसक्छ, यहाँ सम्म कि तपाईको किराना को सरसामग्री देखि लिएर रेडिमेड खाना धारी घरमै डेलिभर गरिएको होला।
तपाईले आफ्नो साथी जनावरहरूसँग कुराकानी गर्नु भनेको मोबाईलमा मानवसँग कुरा गर्ने जस्तो हो। “म किराना पसलमा समानहरू लिन जाँदैछु, म एक घण्टामा फिर्ता आउनेछु”, यस्तै केही तपाईले मस्तिष्कमा आफ्नो साथीलाई भन्नुहोस्। यदि कामहरूले गर्दा सोचेको भन्दा लामो समय लिरहेको छ र घर ढिलो पुग्नु हुने छ भने, मानिसलाई झैँ तपाईको जनावरलाई पनि सो नया सूचना दिन फेरी आफ्नो मस्तिष्कमा सोच्नु होस।
तपाईले महामारीको समयमा ग्रहण गरेको पशुले पक्कै पनि छोटो समयको लागि तपाई बाहिर गको देखि अब लामो समय सम्म गको पनि देख्ने छ। तपाई कहाँ गैरहनु भएको र कति बेला फर्कनु लग्नु भएको कुरा सबै आफुला ग्रहण गरेको पशुलाई साझा गर्नु होस। यहाँ सम्म कि तपाईको दिन कस्तो गैरहेको छ भनेर नि जानकारी दिन सक्नु हुनेछ। हाम्रो पशु साथीहरूले हामीलाई धेरै प्रेम गर्दछन् र हामी मानवहरू खुशी भएको देख्न चाहन्छन् – तपाई उनीहरूसँग सचेत कुराकानी गर्ने क्षमतालाई पनि चिनोस भन्ने तिनीहरु चाहन्छन्। यो सबै प्रेम हो।
Early December 2019 while in Sauraha Nepal I reached out to Sudha Dhakal by email. Sudha was listed as the contact person for a new elephant sanctuary I wished to visit – I read this sanctuary was to be created in Sauraha. Sudha replied to my inquiry the same day I sent it, inviting me to get together with her the next day. Sudha requested my professional advice explaining she was working on registering the sanctuary.
9:00 am December 8th, 2019 Sudha picked me up at my hotel on her motorbike which is called a scootie. She asked me if I had any commitments to attend to later in the day while explaining the sanctuary board decided Sauraha was not the right location for their sanctuary. I shared that my day was free. Sudha handed me a helmet. We were off to Golaghat.
Leaving Sauraha, then leaving Tandi Bazaar and now traveling on the main highway I realized I didn’t exactly know where Golaghat was located. Before leaving my hotel I sent a message to a friend sharing that I would be spending time with a person I didn’t know, her name and what we were doing. As an avid hiker this safety protocol is common, we often carpool with people we don’t know. Excited to be traveling on a scootie to a new place I settled my mind, looking forward to this adventure.
Between Tandi Bazaar and Bharatpur the highway travels through the jungle. This route had been taken by me many times in a taxi traveling to and from the Bharatpur airport. We often see monkeys eating trash on the side of the highway humans throw out of their car windows, we also see other forms of wildlife in the jungle along this route.
Sudha and I tried to get to know one another by talking through our helmets and road noise. I shared about a common Facebook friend whom I hadn’t physically met associated with NEWS, this friend and I shared the same birthday – Sudha shared that my Facebook friend was the group’s inspiration for the elephant sanctuary. We were in the middle of the jungle section of the highway when the scootie slowed to a stop. Sudha tried starting the scootie several times as cars and trucks sped by us. The scootie refused to start. We pushed the scootie to the far shoulder of the highway while Sudha made a call to her husband for help. While waiting for help we kept moving forward pushing the scootie as we talked and I looked for monkeys. When Sudha’s husband and a friend of his arrived, we put Sudha and her scootie in the friend’s truck. I hopped on the back of Sudha’s husband, Salim’s motorcycle.
Arriving in Bharatpur we stopped at a cousin’s restaurant to meet up with another member of the sanctuary board, their vice president who would give Sudha a ride to Golaghat. It was decided we would have lunch while waiting for this person to arrive, the group would sign documents while checking their sanctuary paperwork before taking the documents to the public office in Golaghat.
Over a Dal bhat lunch we learned more about one another while waiting for Biggyan, the third board member I was to meet that day. When Biggyan arrived I shared with the group about attending school transitioning out of real estate, into elephant foot care and animal communication work. Sudha looked at me with a smile, sharing that in Nepal attorneys are also referred to as principals. When Sudha read my Facebook profile stating I was a principal broker she assumed I was an attorney. Now I understood what Sudha meant by wanting my professional advice while the group signed their sanctuary documents. These documents were drawn up to get approval by the community for the sanctuary. Although I couldn’t advise them on the documents I offered to photograph the group signing documents. We all had a good laugh.
The public office in Golaghat is located in a rural grassy area surrounded by dirt roads, fields and homes. The group asked me to wait outside, a foreigner accompanying them would cause confusion. Sitting on a bench outside the public office with the sun shining on my face surrounded by community members I tried to understand the Nepali spoken around me when I looked up to see my group. Biggyan, Sudha, and Salim shared that their request was immediately approved. They imagined we would be there for quite some time as the office went through all of the documents. We were at the public office for less than thirty minutes. Everyone was so happy. The group asked me if I wanted to see the sanctuary land. Before I knew it we were on our motorcycles headed to Biggyans land. With the documents approved Biggyan was donating this land to the sanctuary.
Pulling up to Biggyans land I saw an old house surrounded by mustard and banana fields, in the distance was a long grove of trees. To the left of Biggyans land there is a large warehouse space, a factory that makes wool dryer balls – This made me laugh. I’ve yet to meet a Nepali with a clothes dryer. Everyone I know hangs their laundry outside to dry. As we climbed the old stairs for a better view to a second story which had no walls or roof, Biggyan told me the planting of the trees I saw in the distance was a planting project completed almost thirty years ago. These trees created a buffer zone between the township and Chitwan National Park. This project was inspired by Biggyans father. As I write this blog post I’m imagining all of the animals, insects, and plant species Biggyans fathers tree project helped to home, along with much needed carbon sequestration.
The group offered to take me to visit the buffer zone, see the trees close up and have some food at Biggyans cousins who ran a restaurant bordering the buffer zone. Riding on the back of a motorcycle on unimproved dirt roads through banana fields to the cousins house was so much fun. At the first restaurant I had shared communication with a sick elephant at the breeding center near Sauraha who asked us to bring her turmeric leaves so the mahouts could feed the juice of the turmeric leaves to her. After arriving at his cousin’s place, Biggyan shared this elephant’s request with his cousin who immediately dug up fresh turmeric from his land with leaves intact – His cousin gifted me the turmeric bundled in an old rice bag to take back with me.
We sat talking, laughing, sharing stories and food in a secluded restaurant in eyesight of the buffer zone of trees Biggyans father had planted with the community. I shared with the group an area of community forest near Biggyans land where I had trimmed elephant feet just a few weeks before. The story was this community forest area had been built in the 1950’s with metal cage-like fencing as a place to keep tigers. No one in the group knew of this place – I explained how to get there the best way I could, sharing the community forest is by an old airport. Biggyan shared with the group that there was a rhino in the area around his cousin’s restaurant who had recently lost her baby from a tiger attack, she was mourning her loss. It would not be safe to explore the buffer zone that day.
While eating I noticed the time was 4:00 pm. I communicated to the group that I should contact my friend in Sauraha so she wouldn’t worry, my mobile didn’t have reception. We would stop at the first restaurant spot on the way back to Sauraha so I could contact my friend but first Biggyan wanted to show me where the Rapti and Narayani rivers meet, known to be the best sunset viewing spot in the region. The sunset was sublime. I arrived back at my hotel at 9:00 pm after an extraordinary day.
Some months after returning to the United States Sudha contacted me to give thanks. The community forest with the old tiger fencing near the airport had been approved to be NEWS sanctuary land – This land is much larger for the elephants. Nepal Elephant Walk Sanctuary has non profit status and is accepting donations. https://www.nepalelephantsanctuary.org/
This blog post and an upcoming project of Animal and Nature Connect is in honor of Biggyan Budhathoki who was killed in a road accident on February 3rd, 2021 at 26 years old. You were wise beyond your years, beautiful friend.
Biggyan Budhathoki
Broken down scootie.Biggyans land with the buffer zone trees.
Signing documents.Biggyans cousin, his wife and the turmeric.
Sunset where the Rapti and Narayani rivers meet.
डिसेम्बर २०१९ को सुरुतिर सौराहा नेपालमा छँदा, ईमेल मार्फत मैले सुधा ढकाललाई सम्पर्क गरें। सुधा नयाँ हात्ती अभयारण्यको सम्पर्क व्यक्तिको रूपमा सूचीबद्ध थिए जुन म भ्रमण गर्न चाहन्थें – मैले पढेको थिए कि यो अभयारण्य सौराहामा निर्मित हुन लागेको थियो। सम्पर्क गरेकै दिन सुधाले मेरो सोधपुछको जवाफ दिएर अर्को दिन उनीसँग भेट्न आमन्त्रित गरें। सुधाले आफ्नो अभयारण्य दर्ता गर्ने काममा उनले मलाई मेरा मेरो पेशागत सुझावहरू दिन अनुरोध गरिरहेकी थिईन।
९ बजे बिहान डिसेम्बर २०१९ को दिन, सुधाले उनको मोटरबाइकमा (जसलाई स्कूटी भनिन्छ) मलाई मेरो होटेलमा लिन आइन। उनले मलाई सोधिन् कि यदि मलाई पछि आउने कुनै प्रतिबद्धता छ कि छैन भनेर, साथै यो व्याख्या गरिन कि अभयारण्यको कार्यसमिति सदस्यहरुले सौराहा अभयारण्यको लागि उपयुक्त स्थान थिएन। मैले मेरो दिन खाली छ भनेर उनलाई भने। सुधाले मलाई हेलमेट दिइन् र हामी गोलाघाट तिर गयौ।
सौराहाबाट तन्डी बजार छोड्दै जब मुख्य राजमार्गमा यात्रा गरिरहेको बेला मैले महसुस गरें कि मलाई गोलाघाट कहाँ छ भनेर थाहा थिएन। मेरो होटेल छोड्नु अघि मैले एक साथीलाई साझेदारीमा सन्देश पठाएको थिएँ कि म एक व्यक्तिसँग समय बिताउँदैछु जोसलाई कसलाई चिन्दिन थिए, थाहा थियो त केवल उनको नाम र हामी के गर्ने छौं भनेर। एक उत्सुक पैदल यात्रीको रूपमा यो सुरक्षा प्रोटोकल सामान्य छ, हामी प्राय जसो हामीले नचिनेका मानिसहरूसँग कारपुल गर्दछौं। स्कूटीमा नयाँ स्थानमा यात्रा गर्न पाउँदा उत्साहित, मैले मनलाई शान्त गरेँ र यस रोमान्चकलाई अगाडि बढाए।
तन्डी बजार र भरतपुर बीचको राजमार्ग जंगल हुँदै निस्किन पर्छ। भरतपुरमा अवस्थित एयरपोर्टबाट यो मार्ग मैले धेरै चोटि ट्याक्सीमा यात्रा गरेको थिएँ। अक्सर बाँदरहरूले राजमार्गको छेउमा रद्दीको टोकरी खाइरहेका देख्थे जुन मानिसहरुले आफ्नो गाडीको झ्यालबाट बाहिर फ्याँकन्छन्, हामी त्यो राजमार्गको जंगलमा अन्य वन्यजन्तुहरू पनि देखिन्छ।
सुधा र मैले हाम्रो हेलमेट र सडकको हल्लाबाट सचेत भएर एक अर्कालाई चिन्ने कोसिस गर्यौं। मैले एउटा साझा फेसबुक साथीको बारेमा साझा गरें जसलाई मैले आमने सामने रूपमा त भेटेको थिइनँ, उनि एन.इ.डब्लु.अस संग सम्बन्धित थिए, त्यो साथी र मेरो जन्मदिन एकै दिन मा पर्ने रहेछ – सुधाले साझा गरिन कि मेरो फेसबुको साथीहरु उनको हात्ती अभयारण्यको समूहको प्रेरणाको श्रोत रहेछन। हामी राजमार्गको जंगलको बीचमा पुग्दा स्कूटी सुस्ताउदै बन्द हुन पुग्यो। सुधाले स्कूटी धेरै पटक सुरू गर्न खोज्यो, हाम्रो अघाडी धेरै कार र ट्रकहरू स्पिडमा कुदी रहेको थियो तर स्कूटी सुरु हुन मानेन। हामीले स्कूटीलाई राजमार्गको माथ्लो भाग सम्म धकेलेर पुराउन प्रयास गरिरहदा सुधाले उनको श्रीमानलाई मद्दतको लागि कल गरे। मद्दतको लागि पर्खँदै गर्दा हामी कुरा गर्दै स्कूटीलाई अगाडि बढाउँदै मैले बाँदरहरू खोजिरहेको थिएँ। जब सुधाको श्रीमान् र उसको एक साथी आइपुगे, हामीले सुधा र उसको स्कूटीलाई उनको साथीको ट्रकमा राख्यौं। म सुधाको श्रीमान् सलीमको मोटरसाइकलको पछाडि बसे।
भरतपुर आइपुगेपछि हामी उनको भाईको रेष्टुरेन्टमा अभयारण्यको अर्को सदस्य भेट्न रोक्यौं, उनीहरूका उपादक्ष्य जसको मोटरसाइकलमा सुधा गोलाघाट सम्म बसिन्। सो व्यक्तिको प्रतिक्षा गर्ने समय सम्म हामीले खाना खाने निर्णय लियुम र उक्त समूहले उनीहरूको अभयारण्यको कागजातहरू गोलाघाटमा सार्वजनिक कार्यालयमा लैजानु अघि जाँच गरेर सो कागजातमा हस्ताक्षर गर्नु पर्ने थियो।
खानामा दाल भात संग हामीले बिग्यानलाई (तेस्रो बोर्ड सदस्य) पर्खदै गर्दा एक अर्काको बारेमा बढि जान्दै गयौ। बिग्यान आइपुगेपछि म रियल ईस्टेटबाट बाहिर निस्केर हात्तीको खुट्टाको हेरचाह र पशु सञ्चारको शिक्षा लि रहेको मैले समूहसँग साझा गरें। सुधाले मुस्कुराएर हेर्दै भनिन् कि नेपालका वकिलहरूलाई पनि प्रिन्सिपल भनेर चिनिन्छन्। जब सुधाले मेरो फेसबुक प्रोफाइल म एक प्रिंसिपल ब्रोकर हुँ भनेर पढिन उनले सोचे कि म एक वकील हुँ। जब मैले बुझें कि सुधाले मेरो पेशागत सल्लाह खोज्नु भनेको के हो तब त्यो समूहले उनीहरुको अभयारण्यको कागजातमा हस्ताक्षर गरे। सो कागजातहरू अभयारण्यका लागि समुदाय द्वारा अनुमोदन प्राप्त गर्नका लागि बनाइएको थियो। यद्यपि म उनीहरूलाई कागजातमा सल्लाह दिन नसके ता पनि उनीहरुको समूहको फोटो खिच्न प्रस्ताव गरे। त्यसपछि हामी सबै मज्जाले हासयूम।
गोलाघाटको सार्वजनिक कार्यालय घाँसे क्षेत्रमा अवस्थित फोहोर सडकहरू, खेतहरू र घरहरूद्वारा घेरेको ग्रामीण क्षेत्रमा रहेछ। कुनै विदेशी भएको नेपाली समूह सार्वजनिक कार्यालय भित्र जादा अधिकारीहरु अलमल नपरुन भनेर समूहले मलाई बाहिर पर्खिन अनुरोध गरे। कार्यालयको बाहिर कुर्सिमा बसिरहदा घामको किरण मेरो अनुवारमा परिरहेको थियो र म भने चै ओरिपरिका मान्छेहरुले नेपाली बोलेको बुझ्न खोजिरहेको थिए र मेरो साथीहरु काम सक्काएर बाहिर अको देखे। बिग्यान, सुधा, र सलीमले उनीहरूको अनुरोध तुरुन्त स्वीकृत भयो भनेर साझा गरे। उनीहरूले सोचेको समय भन्दा कम समयमा काम सकेको देखेर सबै धेरै खुसी थिए। के म अभयारण्य क्षेत्र हेर्न चाहान्छु कि भनेर उनीहरुले मलाई सोध्यो। मलाई यो थाहा हुनुभन्दा अघि हामी मोटरसाइकलमा बिग्यानको जग्गा हेर्न तिर लाग्यौं। कागजातहरू स्वीकृत हुनासाथ बिग्यानले त्यो जग्गा अभयारण्यलाई दान गर्दै थियो।
बिग्यानको जग्गा पुगेर मैले देखें कि एकदमै पुरानो घर रायोको र केराको खेतले घेरिएको थियो, दूरीमा रूखहरूको लामो बृक्ष थियो। बिग्यानको जग्गाको बाँया पट्टि ऊनीको एउटा पुरानो कारखाना देखे – त्यो देखेर हास्ने बनायो। मैले आज सम्म पनि नेपालीसंग कपडा सुकाउने यन्त्र देखेको थिएन। मैले चिनेका सबैले लुगा सुकाउनको लागि बाहिर झुण्ड्याउँछन्। जग्गाको अझै राम्रो दृश्य हेर्न हामी पुरानो सीढी चढेर दोस्रो तल्ला चढ्यौं जसमा कुनै पर्खाल वा छाना थिएन। बिग्यानले मलाई भन्यो कि पर देखिरहेको रूखहरूको रोपण लगभग तीस वर्ष पहिले सम्पन्न भएको ब्रिक्ष्यरोपण परियोजना थियो। यी रूखहरूले बस्ती र चितवन राष्ट्रिय निकुञ्जको बीचमा मध्यवर्ती क्षेत्र सिर्जना गरे। यो परियोजना बिग्यानको बुबा द्वारा प्रेरित गरिएको थियो रे। म यो ब्लग पोस्ट लेखिरहेको बेला म सबै जनावरहरू, कीटनाशकहरू, र वनस्पति प्रजातिहरूको कल्पना गर्दै छु जुन बिग्यानको बुबाको रूख परियोजनाले फैलाउनको साथै साथै आवश्यक कार्बन सीक्वेस्ट्रेसनको लागि पनि मद्दत पुरैरहेको छ।
साथीहरुले मलाई मध्यवर्ती क्षेत्र भ्रमण गर्न प्रस्ताव राखे ता कि म रूखहरू नजिकै बाट देखुम अनि र बिग्यानको चचेरा भाईको रेष्टुरेन्टमा खाना खाने प्रस्ताव राखे। धुलो र फोहोर केरा मैदानको सडकमा मोटरसाइकलको पछाडि सवारी गरेर उसको भाईको रेष्टुरेन्टसम्म पुग्न धेरै रमाइलो भएको थियो। पहिलो रेस्टुरेन्टमा मैले सौराहा नजिकैको प्रजनन केन्द्रमा बिरामी हात्तीसँग कुराकानी गरेको थिएँ जसले हामीलाई बेसारको पातहरू ल्याउन भनेका थिए ताकि माहुतेले उनलाई बेसारको पातको रस खुवाउन सकोस। आफ्नो चचेरो भाईको ठाउँमा आइपुगेपछि बिग्यानले यस हात्तीको अनुरोधलाई उसको भाईसँग साझा गर्न साथ तुरुन्तै आफ्नो जग्गाबाट ताजा पातहरू जम्मा गरे। उसको भाईले बेसारको पत्ताको झुप्पै जुट को बोरामा हालेर उपहार दिए।
हामी कुरा गर्दै, हाँस्दै, कथा र खाना बाँड्दै एकान्त रेष्टुरेन्टमा बिग्यानको बुबाले समुदायसंग मिलेर रोपेको रूखहरूको हेर्दै बसिरहेका थियौ। मैले केहि हप्ता अघि बिग्यानको जग्गा नजिकैको सामुदायिक वनको क्षेत्रमा हात्ती खुट्टाको नंग काटेको कुरा समूहसँग साझेदारी गरें। कथा यो थियो कि त्यो सामुदायिक वन क्षेत्र १९५० मा धातुको पिंजरामा बाघहरू राख्न बनाइएको थियो। समूहमा कसैलाई पनि यो ठाउँको बारेमा थाहा थिएन – त्यो ठाउँ सामुदायिक वन बाट पुरानो एयरपोर्टको बाटो कसरी सुरक्षित साथ पुग्ने भनेर मैले बताए। त्यहाँ उनको चचेरा भाईको रेष्टुरेन्टहरूको वरिपरि इलाकामा भर्खरै आफ्नो बच्चालाई बाघको आक्रमणबाट गुमाएको एउटा गैंडा सोक मनाइरहेको हुदा त्यो दिन जंगल क्षेत्र अन्वेषण गर्न सुरक्षित नहुने बिग्यानले समूहसँग साझा गरे।
खाना खाएको बेलाबेलुका को ४ बजिसकेको थियो। सौराहामा मेरो साथीलाई मेरो चिन्ता नलेउ भन्न सम्पर्क गर्नुपर्ने मैले समुहलाई बताए , तर मेरो मोबाइलमा रिसेप्शन नै थिएन। हामी सौराहा फर्कने क्रममा पहिलो रेस्टुरेन्टमा रोकेर मेरो साथीलाई सम्पर्क गर्न सोचेको मात्र थिए तर पहिलो बिज्ञानले मलाई राप्ती र नारायणी नदीहरू कहाँ भेला हुन्छन् भनेर देखाउन चाहे, जुन क्षेत्रको सबैभन्दा उत्तम सूर्यास्त अवलोकन स्थल हो। सूर्यास्त उदात्त थियो – म एक अविस्मरणीय दिन पछि रातिको ९ बजे मेरो होटेलमा फर्कें।
संयुक्त राज्य अमेरिका फर्किएको केही महिना पछि सुधाले धन्यवाद दिन मलाई सम्पर्क गरे। एयरपोर्टको नजिक पुरानो बाघको घेरासहितको सामुदायिक जंगललाई एन.इ.डब्लु.अस अभयारण्य भूमि हुनका लागि अनुमोदन गरिएको थियो – यो भूमि हात्तीहरूका लागि धेरै ठूलो छ। नेपाल एलिफान्ट व्याक अभयारण्यको नाफा नकमाउने स्थिति छ र चन्दा स्वीकारिरहेको छ। https://www.nepalelephantsanctuary.org/
यो ब्लग पोष्ट र एनिमल एण्ड नेचर जडानको आउँदो प्रोजेक्ट बिग्गन बुढाथोकीको सम्मानमा हो जुन फरवरी, २०२१ मा २६ बर्षको उमेरमा सडक दुर्घटनामा मारिए। तपाईं आफ्नो वर्षको सुन्दर साथी भन्दा परको हुनुहुन्थ्यो।
In 2020, I found within my classmates at Sedona International School for Animal and Nature Communication a kindred soul in communicating with elephants – Ramya Rao and I started meeting weekly to communicate with elephants who came into our lives. We call this time Elephant Hour! I meet with Ramya early on Friday mornings although late in the evening in India for Ramya – Once we established this meeting time was sustainable we opened up Elephant Hour to others who wanted to engage in talking with elephants all over the world.
Here are two conversations with elephants and one conversation with Tamil Nadu India.
Ramya invited Gajraj the elephant to Elephant Hour
Gajraj Communication July 17, 2020 7:30 am PST, USA I found Gajraj to be playful, funny, kind, wise, calm, and then he threw the word baseball to me. A. Why did you share baseball? G. I love to play ball – and throw. A. Did you play in captivity before going to SOS? G. Yes – I love the free flow of energy moving forward – It gave me comfort in trying times. A. What would you like to throw to me right now? Ha! G. Lifevest – Happiness, cuddles, happy, peace, calm – Go deeper – Drum beat deep down in earth’s core like a heartbeat.
Collective Elephant Communication Kallar Corridor October 4, 2020, 9:00 am PST, USA I found this group of elephants happy, swaying, helpful, doctors, and medical personnel.
A. Why are you swaying? E. We are dancing to the beat of the song video you shared! (I had shared this video on facebook.) A. Is it true you didn’t migrate as reported in the article? E. Yes. A. Why did you not migrate? E. Stress – SOS call. A. Can you help me to understand? E. Yes – We decided to stay put for reasons of health. A. Tell us more about the doctors and medical personnel in your herd and does every herd have this, or is this a whole herd of doctors? E. Not a herd of doctors – Most herds have medical personnel. A. Where did you receive your training? E. From the plants.
Communication with Tamil Nadu India October 4th, 2020 I found Tamil Nadu green, free, relatively untouched but suffers from bad air from time to time.
A. Is it true that this region is suffering from farming communities using pesticides? T.N. Yes, sickness from chemicals. A. Are these chemicals exacerbating climate change? T.N. Yes, along with illness to humans. A. Is there something you would like us to know or do regarding this issue? T.N. Keep talking and teaching talking in this manner. Learn about ecosystems – Unless I thrive you won’t.
सन् २०२० मा जनावर र प्रकृति संचार को बिद्यालय सेडोना अन्तरास्ट्रिय बिद्यालय माराम्या राव नामक महिला संघ परिचय भयो। हप्ता को एक दिन राम्या र म, हामीले चिनेको हात्ती हरु संघ संचार गर्न भेट्न थाल्युम। यो समय लाई हामीले ” हात्ती को समय” भनेर नाम रखिदियुम। हरेक सुक्रबार को बिहान ( भारत को समय अनुसार सुक्रबार बेलुका) राम्या संघ भेट्ने समय हुन्थ्यो। सो मीटिंगको समय स्थापना भै सके पछि , हात्ती संघ लघाभ हुने व्यक्ति हरु लाई पनि निमंत्रना दिन थाल्युम।
धेरै संचार मध्येको हात्तीहरुको दुइटा संचार र तामिल नाडूको एउटा संचार यो ब्लगमा प्रस्तुत छ।
राम्याले हात्तीको समयमा गजराजलाई निम्तो देको थियो। गजराज हात्तीलाई चिन्न म उत्सुक भैसकेको थिए।
गजराज संघको संचार। जुलाई १७ ,२०२०, बिहान ७:३० पी.एस.टि मैले गजराजलाई चंचल, हास्यास्पद, दयालु, बुद्धिमान, शान्त भएको पाए र उसले म संघ बेसबल को कुरा गर्यो। ए: किन तिमीले बेसबल साझा गरेउ? ग: मलाई बसेबल खेल्न रमाइलो लाग्छ अनि फाल्न पनि। ए: के तिमी एस.ओ.एसमा जानु अघि कैदमा खेलेको थियौ? ग: खेलेको थियो- मलाई ऊर्जाको स्वतन्त्र प्रवाहलाई अगाडि बढेको मन पर्छ- यसले कठिन समयमा मलाई सान्त्वना दिन्छ। ए:अहिले तिमीलाई म तिर के फाल्न मन लागिरा छ त ? ग: लाइफवेस्ट – खुशी, न्यानोपन, खुशी, शान्ति, शान्त – गहिराइमा जानुहोस् – ड्रमले पृथ्वीको कोरमा मुटुको धडकन जत्तिकै तल झार्छ।
गजराजसंघ संचार गरिसके पछि रम्यले मलाई इमेलमा गजराज को ” द किंग्स कीपर” नाम को भिडियो पठाको थियो – कृपया वाइल्ड लाइफ एस.ओ.एस को कामलाई समर्थन गर्दिनुस होला।
सामूहिक हात्ती संचार कलर कोरिडोर ४ अक्टुबर, २०२०, बिहान :९:०० बजे पी एस टि , संयुक्त राज्य अमेरिका मैले हात्तीहरूको समूहलाई खुशी, स्वाइनिंग, सहयोगी, डाक्टरहरू र चिकित्साकर्मीहरू भेट्टाएँ।
ए: तिमीहरु किन हल्ली रहेको छौ? ह: हामी तपाईंले साझा गरेको भिडियोको गीतको तालमा नाचिरहेका छौं! (मैले यो भिडियो फेसबुकमा साझा गरेको थिएँ।) ए: के यो सत्य हो कि तिमीहरु त्यो लेख मा भने अनुसार ले प्रवास गरेको छैनौ? ह: छैन। ए: तिमीहरुले किन प्रवास नगरेको? ह: तनाव – एस ओ एसले बोलाएर। ए: के तिमी मलाई यो परिस्तिथि बुझन मद्दत गर्न सक्छौ? ह: हुन्छ – हामीले स्वास्थ्यको कारणले गर्दा बस्ने सोचेको। ए: तिमीहरु को बथानमा रहेका डाक्टरहरू र चिकित्साकर्मीहरूको बारेमा हामीलाई केहि बताउनुहोस् र के प्रत्येक झुण्डमा यो छ, वा यो डाक्टरहरूको सम्पूर्ण बथान हो? ह: यो डाक्टरहरूको बथान होइन – प्रायः बथानहरूमा मेडिकल कर्मचारीहरू हुन्छन्। ए: तिमीले आफ्नो प्रशिक्षण कहाँ प्राप्त गर्यौ? ह: बोट बिरुवाहरूबाट।
तामील नाडु भारतसँगको सञ्चार, ४ अक्टुबर, २०२० मैले तामील नाडुलाई हरियो, स्वतन्त्र, तुलनात्मक रूपमा अछुत भेट्टाए तर समय-समयमा नराम्रो हावाले ग्रस्त पर्दो रहेछ।
ए: के यो सत्य हो कि यस क्षेत्र कीटनाशक प्रयोग गरी खेती गर्ने समुदायबाट पीडित छ? ता नु: हो, रसायनबाट बिरामी। ए: के यी रसायनहरूले जलवायु परिवर्तनलाई बढावा दिइरहेका छन्? ता नु: हो, मानिसको अस्वस्ताथालाई जोडिरहेको छ। ए: के तपाईंले यस मुद्दाको बारेमा हामीलाई थाहा दिन वा गर्न केहि चाहनुहुन्छ? ता नु: तपाइले यस तरिकामा कुराकानी र सिकाउने कुरा जारी राख्नुहोस्। इकोसिस्टमको बारेमा जान्नुहोस् – जब सम्म म सफल हुँदैन तपाई पनि हुदैन।
In our last communication with the elephants in Botswana, Botswana Elephants, Perilous Times, the elephants shared they would like to communicate via the blog conveying messages regularly. The elephants requested instead of focusing on the cause in our next communication about this issue they would prefer to have a conversation on encompassing solutions.
Communication July 8, 2020 4:18 pm PST USA
I found the elephants to be happy, ready to share.
A. Is it true you would like me/us to communicate with you encompassing solutions rather than focusing on cause – If so why? E. Yes – Backwards thinking is good problem-solving. A. Is there a certain time day or night when toxicity is at its highest? E. No. A. There goes my human brain focusing on the cause again. Ha! What would you like to share with us today? E. Live as though after – Life – Vanished into air – Come walk with us and we will show you. A. Okay!
I started walking with the elephants like I was going for a hike with them, me in human form dressed in hiking gear, long pants and a T-shirt, wearing hiking boots. The elephants and I are walking in their territory in Botswana.
A. Why are we walking faster than normal? E. Feet are burning hot – Building – Architect – No fashion, healing salve – Boxed in – Helpless.
I saw the elephants drinking from a straw and I tried to drink from my water bottle.
A. My water filter keeps getting clogged. There’s lots of sediment on the bottom of my container – How do we unclog the water filter?
The elephants showed me sand with diamond specs in the sand.
E. Too much carbon. Plant more trees – Reforest.
It occurred to me that I had not yet looked up the map of the delta – I am an avid hiker who adores maps!
The map the elephants led me to surprised me with its many airplane icons shown so I looked up Airports in Botswana, this is what I found on a List of Airports in Botswana wikipedia page. Out of the thirty-seven airports listed in Botswana, fifteen are located in the North. Botswana is listed as having four International Airports, within those four are two military bases – There is a separate airport on the list referred to as an airbase. Out of the thirty-seven airports on the list, two are stated as closed.
Our next stop was to a Forest Data Report on deforestation and a list of 19 timber merchants. This forest data report from 2005 shares Botswana lost an average of 118,300 hectares of forest per year – What are the numbers now, in 2020?
Botswana approximate size in square miles = 232,802 , square kilometers = 602,957. United States approximate size in square miles = 3,800,000 , square kilometers = 9,800,000.
We will end this post with a couple of follow up questions Ramya Rao and I asked the Botswana elephants together on July 10, 2020 7:30 am PST USA.
A. Have humans found other species that have died as you shared with Ramya? If not why? E. No. Circle back with a stronger lens – They will see. A. Is this happening anywhere else on the planet right now? E. No, not yet – It’s starting to bubble up.
We will continue to update this blog with communication from the elephants in Botswana along with other beings of nature who want to share on this subject.
बोत्सवाना हात्तीहरूको समस्याको समाधान बारे छलफल
बोत्सवाना, बोत्सवाना एलिफिन्ट, पेरिलियस टाइम्समा हात्तीहरूसँगको हाम्रो अघिल्लो कुराकानीमा, हात्तीहरूले साझा गरे उनीहरू नियमित रूपमा सन्देश प्रवाह गर्ने ब्ल्गबाट कुराकानी गर्न चाहन्छन्। हात्तीहरूले यस मुद्दाको बारेमा हाम्रो अर्को सञ्चारमा समस्याको कारणमा ध्यान केन्द्रित गर्नुको सट्टा समाधानको बारेमा छलफल गर्न रुचाउँने अनुरोध गरे।
जुलाई ८, २०२० बेलुका ४:१८ मा भएको संचार
मैले हात्तीहरू खुशी साथ कुराहरु साझा गर्न तयार भएको पाए ।
ए: के यो साचो हो कि म अथवा हामी संघ समस्याको कारण भन्दा नि त्यसको समाधान कसरी गर्ने बारे संचार गर्न चाहन्छौ? र किन ? हा: हो- समस्या समाधान गर्न राम्रो तरिका पछाडि सोच्नु हो । ए: विषाक्तताको दर सब भन्दा माथि हुने के त्यहाँ कुनै निश्चित समय दिन वा रात छ? हा: छैन । ए: यहाँ फेरि मेरो मानव मस्तिष्क कारणमा ध्यान केन्द्रित गर्दै छ। हा! तपाईं आज मसँग के साझेदारी गर्न चाहानुहुन्छ? हा: जीवन हावामा गायब भए तापनि बाँच्नुहोस् – हामीसँग हिंड्नुहोस् र हामी तपाईंलाई देखाउनेछौं । ए: हुन्छ!
म मानव रुपमा पैदल यात्रीले लगाउने पोशाक, लामो प्यान्ट, टी-शर्ट र पैदल यात्राको जुत्ता लगाइ जस्तै म उनीहरूसँग पैदल यात्राको लागि जाँदैझैँ गरेर म हात्तीहरूसँग हिंड्न थाले।
ए: हामी किन सामान्य भन्दा छिटो हिडिरहेका छौं? हा: पैतालाहरु ताती रहेका छन्- भवन- अर्किटेक्ट- कुनै फेसन छैन, घाऊ नेको पार्ने मलम छैन- कैद छौं- असहाय छौं ।
मैले हात्तीहरूले परालबाट पानी पिइरहेको देखे र मैले मेरो पानीको बोतलबाट पिउन खोजें।
ए: मेरो पानीको फिल्टर जाम भैरहेको छ। मेरो बोतलको फेदमा धेरै थिग्रोहरू छन् – कसरी यो पानीको फिल्टर सफा गर्ने?
हात्तीहरूले मलाई बालुवामा हिराको विवरण सहित बालुवा देखायो।
हा: अत्यधिक मात्रामा कार्बन छ। रूखहरू बढि रोप्नुहोस् – रिफरेस्ट गर्नुहोस ।
मलाई यो आभास भयो कि मैले अहिलेसम्म डेल्टाको नक्शा हेरेको रहेनछु – म एक शौकीन हाईकर हुँ जसले नक्सालाई प्रेम गर्दछ!
जुन नक्सामा हात्तीहरुले मलाई लागि रहेको थियो, सो नक्सामा धेरै जसो हवाईजहाज आइकनहरू देखेर म छक्क परे त्यसैले मैले बोत्सवानामा एयरपोर्टहरू हेरे र बोत्सवाना विकिपीडिया पृष्ठमा एयरपोर्टहरूको सूचीमा यो फेला पारे। बोत्सवानामा सूचीबद्ध पैतालीसवटा एयरपोर्ट मध्ये पन्ध्रवटा उत्तरमा अवस्थित छन्।बोत्सवाना चार अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलको रूपमा सूचीबद्ध छ, ती चार भित्र दुई सेना केन्द्र छन् -त्यहाँ एयरबेसका रूपमा संदर्भित सूचीमा छुट्टै एयरपोर्ट छ। सूचीमा पैंतीसवटा एयरपोर्ट मध्ये दुईवटा बन्द रहेको बताएको छ।
हाम्रो अर्को स्टप वनको कटाईको तथ्याड़क प्रतिवेदन र १९ वटा काठ व्यापारीहरूको क्षेत्र थियो। २००५को वन तथ्याड़क प्रतिवेदन अनुसार प्रति वर्ष ११८,३००हेक्टर बोट्सवानाको वन गुमिएको छ – २०२० मा अहिले के संख्या छन्?
बोत्सवानाको अनुमानित आकार वर्ग माईलमा = २३२,८०२ , वर्ग किलोमिटर = ६०२,957। संयुक्त राज्य अमेरिकाको अनुमानित आकार माईल मा = ३,८००,०००, वर्ग किलोमीटर = ९,८००,००० ।
रम्या राव र मैले बोत्सवाना हात्तीहरूलाई जुलाई १०, २०२० संयुक्त राज्य अमेरिकाको समयमा बिहान ७:३० मा केही प्रश्नहरूको साथ सोधपुछ गरेर हामी यस पोष्टको अन्त्य गर्यौ।
ए: तिमीले राम्यासंग साझा गरे अनुसारको अरु प्रजातिहरु के मानिसहरुले भेट्टाए त? हा: छैन। एउटा मजबुद लेन्सले पछाडी हेर्नु होस् – तपाईहरूले देख्नुहुनेछ। ए: के यो ग्रहको अरु कुनै भागमा अहिले यस्तै भैरहेको छ ? हा: अहिले सम्म त छैन – तर सुरु हुन खोजि रहेको चै छ।
यी हात्तीहरुसँग संचारको साथ र प्रकृतिका अन्य मानिसहरु जसले यस विषयमा साझेदारी गर्न चाहने विषयलाइ लिएर यस ब्लगलाई अद्यावधिक गर्न जारी राख्नेछौं।
Early in my animal and nature communication education we consciously spoke to elephants in Botswana – An elephant shared she was framed for the death of a human by another human. This act along with similar acts of violence against elephants was the subject of a blog post we published in November 2019 – Why Would Humans Want To Frame Us?
June 2, 2020, an animal communicator comrade and I reached out to speak with the elephants of Botswana as a collective about this situation.
Here is my communication from June 2, 2020, 10:00 am PST USA – I found these beings to be calm, steady, resolved, determined, and peaceful.
A. Are you being harmed as the news articles state? E. Yes. A. Are humans poisoning you? E. No. A. What is causing this to happen? E. Heat. A. Heat? Are you being burned? E. No. Haphazard actions are causing us to go down in numbers. A. Is the government involved? E. At arm’s length. A. Is there anything you want to share about this? E. Yes – Rollover and change attitudes.
The elephants communicated the situation for them is similar to what we humans experience when consuming from oceans with Red Tide. They shared what was making them sick was coming from organisms in the water they are drinking. They shared they’re experiencing extreme dehydration and their systems are taxed. “The government is in chaos about this not knowing what to do – Because of pride and ego, they are not sharing – Silence.”
Here is my comrade, Stuart Brawley from the United States communication from June 2, 2020.
The elephants have been dying for a while, longer than the government has noticed. The elephants said it wasn’t poaching related, nor was it deliberate. They showed me the water was bad along with some of the food they eat. They said it wasn’t intentional (as a deliberate poisoning), it was environmental, i.e. climate change-related like too many red tides in Florida State. They have no choice but to drink and eat what’s available. They fear it will continue and may endanger the size of the elephant population dramatically unless something is done to correct the situation. I had asked what it was specifically. What I heard was parasite, brain, central nervous system. The message from them was this is what happens to us all (humans and all animal species) when we don’t listen to and take care of, mother earth. They hope their plight is another wake-up call to humans to take more drastic measures to protect the climate and earth.
A few days ago I reached out to another communicator friend, Ramya Rao who is living in India asking her to talk with the Botswana elephants about this situation. Ramya will be seeing my communication with these elephants and Stuarts communication for the first time when reading this published blog post.
Here is Ramyas communication from June 30, 2020 8:46 pm India
Hello Elephants in Botswana – Feel a grim mood with the elephants. They say they are living in anticipation of who might die next.
R: Do you know why your kind are dying? E: Something to do with the nervous system, then go into a stroke and die.
R: What is causing this? E: Some chemical composition in the land, which has seeped into water and food in that area. And that is getting into our system too. It is some mixture in the soil. It is everywhere in that area- food, water, trees, fruits everything has it.
R: Have you identified that area? E: Yes. But it looks larger than we first thought.
R: What precautions are you taking? E: We will avoid that region for a few years.
Also the effect is not immediate, it is like slow poisoning. Though the death is sudden, It takes a long time to affect the nervous system. So all the elephants are living in anticipation of who might die next. Younger ones seem to have the ability to fight it out more than the older elephants. But it does weaken the nerves.
R: Is it painful? E: No it is isn’t. It is like arresting, can’t move, restricting, like tied up. And then collapse into death.
R: Is it affecting other animals as well? E: Not birds. The cat family seems to fight it out. But the bigger mammals with more complex nervous systems are affected. Rhinos, hippos. Bigger animals.
The elephants would like to communicate via the blog conveying messages regularly. We will be updating the blog with their communication. Our next conversation will be encompassing solutions.
मेरो पशु र प्रकृति संचार शिक्षाको प्रारम्भमा हामीले बोत्सवानाका हात्तीहरूसँग होशपूर्वक कुरा गर्यौं – एक हात्तीले साझेदारी गरे जसलाई अर्को मानवले एकजना मानवको मृत्युको लागि दोषी ठहरायो भनेर। हात्तीहरू विरूद्ध हिंसाको समान कार्यहरू सहित यो सन्धर्भ हामीले नोभेम्बर २०१९ मा प्रकाशित गरेको ब्लग पोष्टको विषय थियो – मानव जातले किन हामीलाई दोष दिन चाहन्छ?
मे २०२० मा मैले बोत्सवानाको क्षेत्रमा हात्तीको मृत्यु हुने संख्याको रिपोर्ट गर्ने एलिफ्यान्ट न्यूज सर्विसमा लेखहरू देख्न थालें। यहाँ केहि लेखहरू छन् – बोत्सवानाको हात्तीहरु को मृत्युको संख्या बढ्दै जाँदा रहस्य गहिरियो – हात्तीको सामूहिक मृत्यु: एन्थ्रेक्स विष बाहिर निस्के- बोत्सवाना ले गर्दै १५४ हात्तीहरुको मृत्युको छानबिन, बाहिर निकाल्दै शिकारलाई- बोत्सवानामा हात्तीहरुको कब्रिस्तान: रहस्यमय मृत्युको संख्या ४०० सम्म बढ्यो।
जुन २, २०२०, पशु सम्प्रेषक कामरेड र म बोत्सवानाका हात्तीहरूसँग सामूहिक रूपमा यस अवस्थाको बारेमा कुरा गर्न आयौं।
२ जून, २०२०, १०:०० बिहान अमेरिका बाट भएको मेरो सञ्चार यस प्रकार रहेको छ – मैले यी प्राणीहरू शान्त, स्थिर, संकल्प, अठोट, र शान्तिमय पाएको छु।
ए : समाचारले ब्यक्त गरे अनुसार को चोट के तिमीलाई पुगेको छ? ह. छ। ए. के मानिस हरु ले तिमी हरु लाई विष दिदै छ ? ह. होइन। ए .के कारण ले यो सब भै रहेको छ ? ह . तापक्रम ए . तापक्रम ? के तिमी जली रहेको छौ ? ह . होइन। अस्तव्यस्त कार्यहरूले हाम्रो संख्यामा घट्दै । ए . के सरकार संलग्न छ ? ह. हात को लम्बाई मा। ए .के तपाईं यस बारे केहि साझेदारी गर्न चाहनु हुन्छ? ह. चाहन्छु -रोलओभर र मनोवृत्ति परिवर्तन गर्नुहोस्।
हात्तीहरुले साझा गरे अनुसार उनिहरुको अवस्था हामी मानवहरुले समुन्द्रको रातो ज्वारबाट उपयोग गरे जस्तो भैरहेको रहेछ। उनिहरुले साझा गरे कि उनिहरुले पयूने पानीमा रहेको जीवाणुले हात्तीहरुलाई बिरामी बनाई रहेको रहेछ। तिनीहरूले साझा गरे कि उनीहरू चरम डिहाइड्रेशनको अनुभव गरिरहेका छन् र तिनीहरूका प्रणालीहरूमा कर लगाइन्छ। उनीहरु चरम डिहाइड्रेशन मा पुगे पछि उनिहरूको प्रणाली काम गर्न छोडेको उनीहरुले साझा गरे। “सरकारले के गर्ने भन्ने थाहा नपाएर अराजकता परेको छ – गर्व र अहंकारको कारण उनीहरूले साझा गरिरहेका छैनन् – मौन।”
जुन २, २०२० मेरो साथी, स्टुअर्ट ब्रावले संयुक्त राज्य अमेरिका बाट संचार यहाँ छ।
उनीहरु ले मलाई देखाए कि पयूने पनि लगायत उनीहरु ले खाने खान नै नराम्रो थियो। यो सब मानव ले जानी जानी गरेको कार्य हैन न त विष नै हालेको थियो, यो वातावरणीय थियो, अर्थात् मौसम परिवर्तन सम्बन्धित फ्लोरिडा राज्यमा धेरै रातो टाइड जस्तै। त्यहि पानी प्युन र खान खानु बाहेक उनीहरु संघ अरु कुनै उपाय नै थिएन। उनीहरू डराउँछन् कि यो जारी रहनेछ र हात्तीको जनसंख्या नाटकीय रूपमा खतरामा पर्न सक्दछ जबसम्म परिस्थितिलाई सुधार गर्न केहि हुदैन। मैले के सुनें भने त्यो परजीवी, मस्तिष्क, केन्द्रीय स्नायु प्रणाली थियो। तिनीहरूबाट सन्देश यो थियो कि जब हामी पृथ्वी आमालाई ध्यान दिदैनौं र हेरचाह गर्दैनौं हामी सबैलाई (मानव र सबै पशु प्रजातिहरू) यस्तो प्रकोप आउने छ। उनीहरुलाई आशा छ कि तिनीहरूको दुर्दशा एक अर्को जागृति सचेतना हो जसले मानवहरुलाई मौसम र पृथ्वीको रक्षा गर्न कडा कदम चाल्नु पर्छ।
केही दिन अघि म भारतमा बस्ने अर्का सञ्चारकर्मी राम्या रावलाई बोत्सवाना हात्तीहरूसँग यस अवस्थाको बारेमा कुरा गर्न आग्रह गरे। यस प्रकाशित ब्लाग पोष्ट पढ्दा हात्तीहरु र स्टुअर्ट्ससंगको मेरो संचार राम्याले पहिलो पटक देख्ने छन्। जुन ३०,२०२० मा राम्य ले रति ८:४६ इन्डिया बाट गरेको संचार यस प्रकारको छ।
बोत्सवानामा रहेका हात्तीहरूलाई नमस्कार – हात्तीहरूसँगको गम्भीर स्थिति महसुस गर्नुहोस्। तिनीहरू भन्छन कि भविष्यमा फेरी को मर्छ भनेर पूर्वानुमान गर्दै बाची रहेकाछन्।
र: के तिमीहरुलाई थाहा छ तिमी हरु को प्रजाति किन मारी रहेका छन् ? ह : स्नायु प्रणालीमा केहि विकार आए पछि स्ट्रोकमा जाने र मर्ने भै रहेको छ।
र : के कारण ले भै रहेको छ यो सब? ह: भूमिको केही रासायनिक संरचना त्यस क्षेत्रको पानी र खानामा प्रवेश गर्दछ। र त्यो हाम्रो प्रणालीमा पनि पस्दै छ। यो माटोमा केही मिश्रण हो। यो जहाँसुकै क्षेत्र- खाना, पानी, रूखहरू, फलफूलहरू सबैमा छ।
र: के तिमी हरु ले त्यो क्षेत्रको पहिचान गर्यौ ? ह: गर्युम। तर त्यो हामीले सोचेको भन्दा निकै ठुलो देखिन्छ।
र : तिमीहरुले के कस्तो सतर्क लि रहेको छ? ह: हामी केहि बर्ष त्यस क्षेत्रबाट टाढा रहने छ।
साथै, असर तुरून्त हुने छैन, यो ढिलो विषाक्तता जस्तो छ। यद्यपि मृत्यु अचानक हो, यसले स्नायु प्रणालीलाई असर गर्न धेरै समय लिन्छ। त्यसैले सबै हात्तीहरू अर्को को मर्छ भन्ने आशामा बाँचिरहेका छन्। जवान हात्तीहरूसँग पहिलेका हात्तीहरू भन्दा बढि लड्न सक्ने क्षमता छ जस्तो देखिन्छ। तर यसले स्नायुहरूलाई कमजोर पार्छ।
र: के यो पीडादायी छ? ह: छैन। यो गिरफ्तार जस्तै हो, सर्न सकिन्न , बाँधिएको जस्तै प्रतिबन्ध छ। र त्यसपछि मृत्यु मा पतन हुन्छ।
र: हामीले गर्न सक्ने केहि छ? ह: शिकारीहरूलाई यस अवस्थाको फाइदा लिन नदिनुहोस्। हामी कसरी मर्यो भनेर उनीहरूले थाहा नपाओस्। किनभने तिनीहरूले यो मार्न हामीलाई मार्न प्रयोग गर्न सक्छन्। तिनीहरूलाई पनि हाम्रो दातहरु लिन नदेऊ। यदि सम्भव छ भने हाम्रो शरीर जलाऊ।
र:के यसले अरू जनावरहरूलाई पनि असर गरिरहेको छ? ह: चरा होइन। बिरालो परिवार यसको विरूद्ध लडिरहेको देखिन्छ। तर अधिक जटिल स्नायु प्रणाली भएका ठूला स्तनपायी जन्तुहरू प्रभावित हुन्छन्। राइनोस, हिप्पोस जस्ता ठूला जनावरहरू।
हामी हात्तीहरुबाट सुन्न सक्छौं कि तिनीहरू ब्लगमा सन्देशहरू नियमित रूपमा संचार गर्न चाहन्छन् – हामी उनीहरूको सञ्चारको साथ ब्लग अपडेट गर्दैछौं। हाम्रो अर्को कुराकानी समाधान समाहित हुनेछ।
Social media often opens us up to what’s going on in our friends and acquaintances lives – One morning I noticed Nicole who I used to work with sharing on the fb platform the family was looking to rehome their animal companion Princess. This message surprised me. Nicole was more than an acquaintance, we had worked together in the same office. Princess is Nicole’s older son’s comfort animal as he had gone through several surgeries.
When talking telepathically with Princess I heard she absolutely loves the family and would very much like to stay. I reached out to Nicole inviting her and her family to an upcoming animal communication class as my guest with Dr. Maia Kincaid or she could hire me to talk with Princess privately. Nicole was open to telepathic communication – But due to Princess’s perceived behavior, Nicole was looking to rehome Princess while simultaneously looking for a day she could attend one of Dr. Kincaid’s classes. Nicole’s a busy working mother of four children, one of the family members an infant.
Weeks had gone by since talking to Princess – Nicole had not been able to commit to attending one of Dr. Kincaid’s’ classes. One afternoon Nicole reached out for permission to attend a class also sharing she had found a good home for Princess. The family was arranging to rehome Princess the upcoming weekend.
During our time talking with Princess and her family, we heard Princess’s side of the story on why she had acted out by spraying on items in the home. Princess shared when she was locked out of the infant’s room she felt excluded. The family’s worry of Princess not being able to go outside since moving to an apartment was not an issue with her. Princess shared she loved and adored every family member and she very much would like to stay. Since Princess had everyone’s attention she shared some things that were making it difficult to use her litter box and wouldn’t mind a change in food – These items were not crucial although if rectified she would be happier.
Everything Nicole and her family heard from Princess resonated with them. “I was left touched by what my animal communicated to me,” Nicole said.
The next day I received a message from Nicole sharing the family was already making the changes Princess had requested – Princess was staying!
Princess the cat with Nicole’s two sons after our communication. What would your companion animals like you to know?
हाम्रो संचार पछि निकोलको दुई छोराको साथ प्रिन्सेस। तपाइँको जनवार मित्रले तपाइँबाट के जन्न चाहान्छ?
सोशल मिडियाले प्राय जसो हामीलाई हाम्रो साथीहरू र परिचितहरूको जीवनमा के भइरहेको छ भन्ने बारे खुला गर्दछ – एक बिहान, निकोल जो सँग म काम गर्थे, उनको बिरालो प्रिन्सेसको लागि अर्को घर खोजिरहेको फेसबुकमा साझा गरेको देखे। यस सन्देशले मलाई अचम्मित गर्यो किनभने निकोल एक परिचित भन्दा बढी थियो र हामीले एउटै कार्यालयमा वर्षौंसम्म काम गरिसकेका थियौं। प्रिन्सेस निकोलको ठूलो छोराको निम्ति आराम पशुको रुपमा थियो किनकि उसले धेरै शल्यक्रियाहरू पार गरेको थियो।
प्रिन्सेससँग टेलिपाथिमा कुरा गर्दा ऊ अरु कसैको घरमा सर्न तयार नभएको फेला पारे। ऊ त्यो परिवारलाई धेरै माया गर्छिन् र त्यहि बस्न चाहाने कुरा उसले भनिन्। निकोल र उस्को परिवारलाई डा मिया किन्सियाडको आउँदो पशु संचार कक्षामा मेरो पाहुनाको रूपमा आमन्त्रित गरे। अथवा मलाई प्रिन्सेससँग निजी रूपमा कुरा गर्न नियुक्त गर्न सक्ने सुचना दिये। निकोल टेलिपाथिक संचारको लागि समर्थन थिईन् – तर प्रिन्सेसको व्यवहारको कारण, निकोल अझै पनि प्रिन्सेसको पुनर्वसनको लागि हेरिरहेकी थिईन् र साथसाथै उनी एक दिन डा। किन्सियाडको कक्षामा उपस्थित हुन समय मिलाऊदै थिईन्। निकोल चार बच्चाहरूको आमा जस्मा एक शिशु हुनको साथै काममा पनि व्यस्त थिईन् ।
प्रिन्सेससँग संचार गरेको हप्ता दिन बितिसक्दा पनि निकोल डा। किन्सियाडको कुनै पनि कक्षामा भाग लिने प्रतिबद्धता गर्न सकिनन्। एक दिउँसो निकोल कक्षामा उपस्थित हुन अनुमति लिन पुगिन्। उनले प्रिन्सेसका लागि राम्रो घर फेला पारेको र आउने हप्ताको अन्तमा प्रिन्सेसलाई दिने योजना गर्दै गरेको बतईन्।
प्रिन्सेस र उसको परिवारसँग कुरा गर्ने क्रममा उसले किन घरको समानहरु छर्ने जस्तो अनावश्यक कार्य गरेको भनेर उसको पक्षको कथा सुन्यम। प्रिन्सेसले साझा गर्यो कि उसलाई शिशु भएको कोठामा जान नदिदा आफु बहिष्कृत भएको महसुस गर्छिन्। परिवारको डर र अर्को घर सरिसके पछि बहिर निस्किन पाईन्न भन्ने उसलाई केहि सन्कोच थिएन। ऊ केवल निकोल र त्यो परिवारको हरेक सदस्यलाई एक्दम माया गर्ने र त्यहि परिवारसँग बस्न चाहने बतईन्। सबैको ध्यान प्रिन्सेस्समा भएको करन उसलाई लिटरबक्स प्रयोग गर्न गाह्रो भइरहेको थियो र खानामा परिवर्तन गर्दा फरक नपर्ने बताईन – यी चीजहरू महत्त्वपूर्ण नभए ता पनि सुधारिएको भए उनी खुशी हुने थिइन्।
निकोल र उनको परिवारले प्रिन्सेसबाट सुनेका सबै चीज उनीहरूमाझ गुन्जिरहेको थियो। निकोलले भने, “मेरो जनावरले मलाई भनेको कुराले मेरो मुटु छोयो।”
निकोलको परिवारले प्रिन्सेसले अनुरोध गरेको कुराहरू परिवर्तन गरिरहेको र उनी त्यहि बस्ने बताउँदै भोलिपल्ट मैले एउटा सन्देश निकोलबाट प्राप्त गरे।
Animal and Nature Connect 
