Wild Elephants and Jeewa in Sri Lanka – श्रीलंकामा जंगली हात्तीहरु र जीवा
Spring 2021 – A temple elephant in Sri Lanka reached out to have a conversation with me. We chatted about his well being and mine. He asked if I would refer to him as Sunrise. Sunrise offered to help me structure a children’s animal and nature communication program. I asked Sunrise if he wanted to meet some of my animal communication colleagues – he was delighted to have more dialog.
Call Me Ravee Earlier this year my classmate Annette Hadaway from Sedona International School For Animal And Nature Communication invited me to her weekly telepathic communication session with elephants called Elephant Hour, a group of telepathicanimal and nature communicators from across the globe who meet every week to communicate with elephants from all over the world.
As I begin to telepathically talk to this elephant the first thing I experienced is the simplicity of his personality. While observing his personality I understood that he is a teacher. A gentle teacher. He wanted to be more than just a temple elephant. I was curious to know what he aspired to be. When I asked him he said, “I want to spend time with children and teach them the way of life.” His voice was gentle but firm and very soothing. He added, “I’d like to tell them stories, go for walks with them and play with them.” His aspiration was endearing and inspiring. While we were discussing what else he plans to do Annette asks him a question – What would you like to be called. Instantly I heard, “Call me Ravee.” I shared what I heard from the elephant with the group and then Annette goes on to share her communication and says that he would like to be called Sunrise.
Hearing this I broke down into tears. This was surreal! Ravee and Sunrise – what are the odds? Ravee in Sanskrit means sun. Right there I was completely in awe of Ravee. I was grateful for the opportunity to communicate with this beautiful, loving, spiritual being. As I bid him goodbye only to meet him soon he gave me a beautiful image. He was amongst many children playing, walking, and laughing. He left me with a very happy image of his aspiration. I hope and wish that I contribute and have the privilege of being a part of his beautiful dream. I look forward to working with him. Thank you Ravee!
Ravee in Sri Lanka – श्रीलंकामा रवी
Ravee, along with Renaldo, a wild elephant in Nepal, works with me to structure and conduct a five hour animal and nature communication course for children.
In one of our collaborations Ravee encouraged me to translate the blog posts on Animal And Nature Connect to Sinhala, sometimes called Sinhalese, primarily spoken by the Sinhalese people of Sri Lanka.
It wasn’t long before I was connected to Zac Lovas of Veg Voyages, a Vegan Travel Company focusing on cultural immersion and local interaction. Zac shared he had the most wonderful trusted guide contact in Sri Lanka who spoke English and reached out to Jeewa to see if he was interested in translating our blog posts, then introduced us.
Jeewa has been working on translating all of Animal And Nature Connects blog posts from our beginning. Sinhala is one of the most beautifully written languages in the world! We are grateful for this partnership.
वसन्त २०२१ – श्रीलंकाको एउटा मन्दिरको हात्ती मसँग कुराकानी गर्न पुग्यो। हामीले उनको र मेरो स्वास्थ्यको बारेमा कुराकानी गर्यौ। उसलाई मैले सनराइज भनेर सम्बोधन गर्न सकिन्छ कि भनेर उसले मलाई सोध्यो । सनराइजले मलाई बालबालिकाको जनावर र प्रकृति संचार कार्यक्रमको संरचना बनाउन मद्दत गर्ने प्रस्ताव राख्यो। मैले सनराइजलाई मेरा केही पशु संचार सहकर्मीहरूलाई भेट्न चाहन्छौ कि भनेर सोध्दा ऊ थप संवाद गर्न पाउँदा खुसी भयो।
यस वर्षको सुरुमा सेडोना इन्टरनेशनल स्कूल फर एनिमल एन्ड नेचर कम्युनिकेसनबाट मेरो सहपाठी एनेट हेडावेले मलाई हात्तीहरूसँगको उनको साप्ताहिक टेलिपाथिक सञ्चार सत्रमा निम्तो दिएकी थिइन्, जसलाई एलिफ्यान्ट आवर भनिन्छ, संसारभरका टेलिपाथिक जनावर र प्रकृति संचारकर्ताहरूको समूह जसले हात्तीहरूसँग सञ्चार गर्न हरेक हप्ता संसारभरबाट भेट्छन्।
जब मैले यो हात्तीसँग टेलिपाथिक रूपमा कुरा गर्न थालेँ, मैले पहिलो कुरामा उसको व्यक्तित्वको सरलता अनुभव गरें भने। उहाँको व्यक्तित्व हेर्दा मैले उहाँ शिक्षक हुनुहुन्छ भन्ने बुझे । एक कोमल शिक्षक। उनी मन्दिरको हात्ती भन्दा अरु केहि ठुलो बन्न चाहन्थे। उहाँ के बन्न चाहनुहुन्थ्यो भनेर जान्न उत्सुक थिएँ। मैले सोध्दा उनले भने, “म बच्चाहरूसँग समय बिताउन चाहन्छु र उनीहरूलाई जीवन शैली सिकाउन चाहन्छु।” उनको स्वर कोमल तर ठोस र धेरै शान्त थियो। उनले थपे, “म उनीहरूलाई कथाहरू सुनाउन चाहन्छु, उनीहरूसँग हिँड्न र उनीहरूसँग खेल्न चाहन्छु।” उनको आकांक्षा मायालु र प्रेरणादायी थियो। हामीले अरू के गर्ने भनेर छलफल गरिरहँदा एनेटले उहाँलाई एउटा प्रश्न सोधे – तपाईलाई के भनेर बोलाउनु ? तुरुन्तै मैले सुनें, “मलाई रवि भनेर बोलाउनुहोस्।” मैले हात्तीबाट सुनेको कुरा समूहसँग साझा गरें र त्यसपछि एनेटले उनको संचार साझा गर्दा उसलाई सनराइज भनेर बोलाको मन पर्छ भनिन्।
यो सुनेर मेरो आँसु झर्यो । यो अवास्तविक थियो! रवी र सनराइज – कस्तो सन्जोग रहेछ? संस्कृतमा रवीको अर्थ सूर्य हो। त्यहीँ म रवीसँग पूरै छक्क परें। म यस सुन्दर, मायालु, आध्यात्मिक प्राणीसँग कुराकानी गर्ने अवसरको लागि कृतज्ञ थिएँ। मैले उहाँलाई फेरी भेट्ने आशामा उहाँलाई बिदाइ गरेपछि उहाँले मलाई एउटा सुन्दर छवि दिनुभयो। खेल्ने, हिँड्ने र हाँसिरहेका धेरै केटाकेटीहरूमध्ये उहाँ हुनुहुन्थ्यो। उसले मलाई आफ्नो आकांक्षाको धेरै खुसी छविको साथ बिदा लिए। म आशा र कामना गरेर उसको जीवन सरल बनाउने योगदान गर्नेछु र उहाँको सुन्दर सपनाको हिस्सा बन्ने सुअवसर पाएकोमा कृतज्ञ छु। म उहाँसँग काम गर्न उत्सुक छु। धन्यवाद रवि!
रवी र रोनाल्डो, नेपालको जंगली हात्तीसँग मिलेर बालबालिकाका लागि पाँच घण्टाको पशु र प्रकृति संचार पाठ्यक्रमको संरचना र सञ्चालन गर्न मसँग काम गर्छिन्।
हाम्रो एउटा सहकार्यमा रवीले मलाई जनावर र प्रकृति जडान सिंहलामा ब्लग पोस्टहरू अनुवाद गर्न प्रोत्साहन दिनुभयो, मुख्य रूपमा श्रीलंकाको मानिसहरूले बोल्ने भाषालाई सिंहली भनिन्छ।
सांस्कृतिक विसर्जन र स्थानीय अन्तरक्रियामा ध्यान केन्द्रित गर्ने भेगन ट्राभल कम्पनी भेज भोयाजेस को ज्याक लोभास सँग जोडिएको धेरै समय भएको थिएन। ज्याकले साझा गर्नुभयो कि उनीसँग श्रीलंकामा सबैभन्दा अचम्मको भरपर्दो गाईड सम्पर्कमा थियो जसले अंग्रेजी बोल्दछ र जीवालाई हाम्रो ब्लग पोस्टहरू अनुवाद गर्न रुचि छ कि भनेर हेर्नको लागि पुग्यो, त्यसपछि हामीलाई परिचय गराए।
जीवाले हाम्रो सुरुदेखि नै जनावर र प्रकृति जडान ब्लग पोस्टहरू अनुवाद गर्ने काम गरिरहेको छन। सिंहली संसारमा सबैभन्दा सुन्दर रूपमा लेखिएको भाषाहरू मध्ये एक हो! हामी यो साझेदारीको लागि आभारी छौं।
Buntu with his favorite t-shirt and Annette, March 2023 – बुन्टु आफ्नो मनपर्ने टी-शर्ट लगाएर एनेट संग फोटो खिच्दै , मार्च २०२३
Sauraha Nepal April 2022 – While standing on my balcony I saw two boys chasing and hitting a street dog with a long stick. The kind of long stick you see forest guides walking with in Chitwan National Park. The dog’s name is Buntu.
Martina’s sweet and savory pancake shop is popular with tourists in Chitwan, Nepal. The shop offers pancakes, organic coffee and a place to refill your drinking water bottles. The one thing that makes this shop different from other restaurants in Sauraha, a community that borders Chitwan National Park is Martina’s commitment to the wellbeing of street dogs.
Tuesdays Martina would close the pancake shop venturing out on her bicycle to feed and treat street dogs she would find in distress. Locals often called Martina if they found a dog that needed help. Martina uses her proceeds from the pancake shop and donations to fund her work with the dogs.
Martina would organize sterilization clinics with HART. In Nepal there are more street dogs than there are people who are willing to adopt them. HART, Himalayan Animal Rescue Trust is one organization in Nepal that conducts sterilization clinics and community awareness to help with population control. Street dogs are picked up, sterilized and taken back to the street where they were picked up. Community members often feed street dogs. More and more dogs in Nepal are transitioning from street dogs to community dogs thanks to organizations like HART.
Buntu appeared in front of Martina’s pancake shop November 2021, malnourished, dirty, and tired. Martina being Martina immediately added Buntu to the list of dogs she looked after. Martina made sure Buntu had a meal every day, paid for Buntu to get sterilized and started treatment for an ear infection.
Buntu was gentle with children, cautious of adults and viscously aggressive toward other dogs around food.
Martina was curious where Buntu came from and asked me if I would have a conversation with him.
Buntu shared that he lived with a loving human. When his person passed away Buntu was cast out of the home to live on the street. One day as Buntu was walking along a road he was told by many beings of nature about Martina’s place. After nearly four weeks of walking Buntu showed up at Martina’s pancake shop.
March 27, 2022 – Martina moved to Chitrasari on a large lot of land with space to expand her pancake shop and land for the dogs. Pancakes And Paws, Martina’s dream of having a forever home for elderly street dogs became a reality.
Martina asked me to ask Buntu if he would love to live at Pancakes And Paws.
Buntu shared he wanted his own human in a one dog home. He did not want to move to Martina’s new location. Accepting Buntu’s wishes knowing how aggressive Buntu was towards other dogs at meal time Martina paid a friend who lived in Sauraha to feed and look after Buntu when she moved to Chitrasari. Martina would continue to look for a forever home for Buntu.
Buntu when he appeared at Martina’s pancake shop November 2021 – बुन्टु नोभेम्बर २०२१ मा मार्टिनाको प्यानकेक पसलमा देखा पर्दा
After seeing the two boys chasing and hitting Buntu I quickly dressed and set out on foot to find the boys. At this point Martina had moved to Chitrasari.
Five minutes walk from my room I saw Buntu running out of a small shop where he was hiding from the boys. Buntu ran past me. The boys turned and saw Buntu, then took off running after him.
When the boys reached me I told them to stop. I asked the boys why they were chasing the dog? One of the boys replied in English, he’s a bad dog, then both boys repeated bad dog, bad dog. The boys walked away from me in the direction they saw Buntu run. I walked with them, telling the boys that Buntu’s person had recently died, he had nowhere to go and that Buntu was in need of love. The boys looked at me with a puzzled expression – I repeated that Buntus’ person had died and Buntu needed our love and then asked them – if I talked to Martina about Buntu moving to her new place would they quit chasing him? One of the boys said yes while the other boy continued to chant bad dog.
Heading back to my room to message Martina I remembered visiting Sauraha in 2018, seeing the boy who had just agreed to stop chasing Buntu hit by his father with the same stick the boy was beating Buntu with. This boy’s father had beat his son in the street with this stick until community members ran over to stop the beating.
Once back in my room I messaged Martina about the cruelty Buntu was suffering asking if she had any luck in finding a forever home for Buntu, then messaged the woman who was feeding Buntu. That same evening I had a session with animal communication colleagues from around the world. We met once a week on ZOOM to communicate with whomever wanted to talk with us. We invited Buntu to share with us more deeply why he didn’t want to move to Pancakes And Paws and if there was any possibility he would change his mind. Buntu shared with the communicators that he was set in his ways, was willing to move to Pancakes And Paws but had concern that a human in that setting would not have the patience needed to work with him. After the session with my colleagues I messaged Martina sharing Buntus communication.
The next day I received a call from the son of the woman who was feeding Buntu. At that moment adult business owners on the street were stoning Buntu. I later learned these adults told the boys to chase and hit Buntu.
When I arrived on the scene Buntu was laying on the side of the street not far from Martina’s old shop, panting in distress, dirty, matted fur, with his infected ear full of flies. He let me pet him before he decided to run off when a young woman ran up to us yelling at me in Nepali. Understanding these humans were just reacting in fear didn’t make it easier seeing this dog suffer. I put in another message to Martina.
That evening Martina made a commitment to Buntu, showing up in a tuk tuk on that street in Sauraha. Buntu immediately hopped in the tuk tuk – riding to his forever home at Pancakes And Paws.
Video of Buntu safe at Pancakes And Paws giving Annette kisses May 2022 – मे २०२२ मा एनेटलाई माया गर्दै प्यानकेक र पजमा बुन्टु सुरक्षित भएको भिडियो
May 13 2022 Martina messaged Annette. Annette had left Nepal for Spain – Buntu has been shaved, skin and fur conditioner massage, ear almost healed. We take him in the back to socialize with other dogs or he stays in front ,charming the customers.
मे १३ २०२२ मा मार्टिनाले एनेटलाई स्पेनमा रहेको बेला – बुन्टुलाई खौरिएको छ, छाला र रौ कन्डिसनरले मसाज गरेर, कान लगभग निको भएको सन्देस पठाइन । कि त हामी उसलाई अन्य कुकुरहरूसँग मिलाउन पछाडि लैजान्छौं वा , ग्राहकहरूलाई मनमोहक पार्न ऊ अगाडि बस्छ।
Pancakes And Paws April 2023 – प्यानकेक र पज अप्रिल २०२३
सौराहा नेपाल अप्रिल २०२२ – मेरो बालकनीमा उभिरहेको बेला मैले दुईजना केटाहरूले सडकको कुकुरलाई लामो लट्ठीले पिट्दै गरेको देखेँ। चितवन राष्ट्रिय निकुञ्जमा वन गाइडहरूले लामो लठ्ठी लिएर हिँडेको तपाईले देख्नु भएको होला, त्यस्तै खाले लट्ठी। कुकुरको नाम बुन्टु हो।
मार्टिनाको गुलियो र स्वादिलो प्यानकेक पसल चितवन, नेपालको पर्यटकहरूमाझ लोकप्रिय छ। यस पसलले प्यानकेकहरू,अर्गानिक कफी र तपाईको पिउने पानीका बोतलहरू रिफिल गर्ने ठाउँ प्रदान गर्दछ। चितवन राष्ट्रिय निकुञ्जको सिमानामा रहेको सौराहाका अन्य रेस्टुरेन्टहरूभन्दा यो पसललाई फरक बनाउने एउटा कुरा भनेको सडकका कुकुरहरूको कल्याणप्रति मार्टिनाको प्रतिबद्धता हो।
मंगलबार मार्टिनाले पेनकेक पसल बन्द गरेर उसको साइकलमा सडकका कुकुरहरूलाई खाना खुवाउन र उपचार गर्नको लागि बाहिर निस्कन्छिन्। स्थानीयहरूले आफ्नो कुकुर बिरामी हुदा प्राय जस्सो उनीहरुले मार्टिनालाई बोलाउँछन्। मार्टिनाले प्यानकेक पसलबाट प्राप्त आम्दानी र कुकुरहरूसँगको आफ्नो कामको लागि चन्दा प्रयोग गर्छिन्।
मार्टिनाले हार्ट सँग मिलेर कुकुर बंदिकरण गर्ने कार्यक्रम व्यवस्थित गर्छिन। नेपालमा पाल्न इच्छुक मानिसभन्दा सडकका कुकुरको संख्या बढी छ । हार्ट, हिमालयन एनिमल रेस्क्यु ट्रस्ट नेपालको एउटा संस्था हो जसले कुकुरका जनसङ्ख्या नियन्त्रणमा मद्दत गर्न बंदिकरण क्लिनिकहरू र सामुदायिक चेतना फैलाउँछ। सडकका कुकुरहरूलाई उठाएर, उनीहरूलाई बन्धिकरण गरेर फेरी सडकमा फिर्ता लगिन्छ। समुदायका सदस्यहरूले प्राय सडकका कुकुरहरूलाई खाना खुवाउने गर्छन। हार्ट जस्ता संस्थाहरूको कारण नेपालमा धेरै भन्दा धेरै कुकुरहरू भुसिया देखि सामुदायिक कुकुर हुदै छन्।
नोभेम्बर २०२१ मा बुन्टु मार्टिनाको प्यानकेक पसलको अगाडि कुपोषित, फोहोर र थकित अवस्थामा देखा पर्यो। मार्टिना मार्टिना भएर तुरुन्तै बुन्टुलाई उनले हेरचाह गर्ने कुकुरहरूको सूचीमा थपे। मार्टिनाले बुन्टुलाई हरेक दिन खाना खुवाउने कुरा सुनिश्चित गरिन्, बुन्टुको बन्ध्याकरण गराउन पैसा तिरिन् र कानको संक्रमणको उपचार सुरु गरिन्।
बुन्टु बच्चाहरूसँग नम्र थिए, वयस्कहरूसँग सतर्क थिए र खानाको वरिपरि अन्य कुकुरहरूप्रति आक्रामक थिए।
बुन्टु कहाँबाट आयो भनेर मार्टिना जिज्ञासु भइन् र म बुन्टुसँग कुराकानी गर्न तयार छु कि भनेर सोधिन।
बुन्टुले आफू मायालु मानिससँग बसेको बताए। उनको व्यक्तिको मृत्यु भएपछि बुन्टुलाई घरबाट लखेटेको थियो। एक दिन बुन्टु बाटोमा हिड्दै गर्दा उनलाई मार्टिनाको ठाउँको बारेमा धेरै प्रकृतिका प्राणीहरूले बताए। करिब चार हप्ताको पैदल यात्रा पछि बुन्टु मार्टिनाको प्यानकेक पसलमा देखा पर्यो।
मार्च २७, २०२२ – मार्टिना आफ्नो प्यानकेक पसल र कुकुरहरूका लागि जग्गा विस्तार गर्न ठाउँसहितको ठूलो जमिनमा चित्रसारी सरिन्। प्यानकेक र पज, मार्टिनाको वृद्ध भुसिया कुकुरहरूका लागि सधैंको लागि घर बनाउने सपना साकार भयो।
मार्टिनाले मलाई बुन्टुलाई प्यानकेक र पजमा बस्न मनपर्छ कि भनेर सोध्न भनिन्।
बुन्टुले एउटा घरमा आफ्नै मान्छे चाहेको बताए। उनी मार्टिनाको नयाँ स्थानमा जान चाहँदैनन् भने। खानाको समयमा अन्य कुकुरहरूप्रति बुन्टु कति आक्रामक थियो भन्ने थाह पाएर बुन्टुको इच्छालाई स्वीकार गर्दै मार्टिनाले सौराहामा बस्ने साथीलाई आफु चित्रसारीमा बसाइँ सरेपछि बुन्टुलाई खुवाउन र हेरचाह गर्न पैसा दिइन्। मार्टिनाले बुन्टुको लागि सदाको लागि घर खोजिरहेकी थिइन्।
दुई जना केटाले बन्टुलाई खेदाउदै हिर्काएको देखेपछि म हतार-हतार लुगा लगाएर केटाहरूलाई खोज्न पैदल निस्किएँ। यही क्रममा मार्टिना चित्रसारीमा सरिन् ।
मेरो कोठाबाट पाँच मिनेट हिढेर पर पुगे पछि मैले बुन्टुलाई सानो पसल तिर केटाहरूबाट भागिरहेको देखें। बुन्टु मेरो छेउबाट दौडियो। केटाहरूले फर्केर बुन्टुलाई देखेर उसको पछि दौडे।
केटाहरू म सामू पुगेपछि मैले उनीहरूलाई रोक्न भनें। मैले किन कुकुरलाई खेदेको भनेर केटाहरूलाई सोधेँ ? एकजना केटाले अंग्रेजीमा जवाफ दिए, उ नराम्रो कुकुर हो , त्यसपछि दुवै केटाले नराम्रो कुकुर, नराम्रो कुकुर भनेर दोहोर्याए। केटाहरू बुन्टुलाई दौडिरहेको देखेर त्यता तिर दौडिदै गए। म उनीहरूसँगै हिँडें, केटाहरूलाई बन्टुको व्यक्ति भर्खरै बितेर, उसको जाने ठाउँ कहिँ नभएको र बुन्टुलाई मायाको खाँचो छ भनी बताए। केटाहरूले मलाई अचम्मित भावका साथ हेरे – मैले दोहोर्याएँ कि बुन्टुको व्यक्ति मरेको थियो र बुन्टुलाई हाम्रो माया चाहिएको छ र त्यसपछि उनीहरूलाई सोधे – यदि मैले मार्टिनालाई उसको नयाँ ठाउँमा बुन्टुलाई सार्ने बारेमा कुरा गरें भने के उनीहरूले बुन्टुको पछि लाग्न छोड्छन्? एउटा केटाले हुन्छ भन्यो भने अर्को केटाले खराब कुकुरको नारा जारी राख्यो।
मार्टिनालाई म्यासेज गर्न आफ्नो कोठामा फर्किँदा मलाई सन् २०१८ मा सौराहा गएको सम्झना आयो, जुन केटाले बुन्टुलाई लठ्ठीले हानेको थियो त्यहि लट्ठीले आफ्नो बुवाको पिटाई खायो। जबसम्म समुदायका सदस्यहरू कुटपिट रोक्न दौडिएनन् त्यो केटाका बुबाले आफ्नो छोरालाई सडकमा लठ्ठीले पिटी रहे।
एक पटक मेरो कोठामा फर्केर बुन्टुको लागि सदाको लागि घर खोज्ने भाग्य छ कि भनेर सोध्दै क्रूरताको बारेमा मैले मार्टिनालाई सन्देश पठाएँ, त्यसपछि बुन्टुलाई खुवाउने महिलालाई सन्देश पठाए। त्यही साँझ मैले संसारभरका पशु संचार सहकर्मीहरूसँग एक सत्र गरें। हामीसँग कुरा गर्न चाहनेहरूसँग कुराकानी गर्न हामी हप्तामा एक पटक ZOOM मा भेट्यौं। हामीले बुन्टुलाई प्यानकेक र पजमा किन सर्न चाहनुभएन र यदि त्यहाँ कुनै सम्भावना छ भने उसले आफ्नो मन परिवर्तन गर्नेछ भनेर हामीसँग अझ गहिरो रूपमा साझा गर्न आमन्त्रित गर्यौ। बुन्टुले सञ्चारकर्मीसँग साझा गर्यो कि उसलाई प्यानकेक र पजमा जान इच्छुक भएको तर त्यो ठाउँमा कुनै व्यक्तिले उनीसँग काम गर्न आवश्यक धैर्य नहोला कि भन्ने चिन्ता रहेछ। मेरा सहकर्मीहरूसँगको सत्र पछि मैले मार्टिनालाई बुन्टुको सञ्चार साझेदारी गर्दै सन्देश पठाएँ।
भोलिपल्ट बन्टुलाई खुवाउने महिलाको छोराको फोन आयो । त्यसैबेला सडकमा वयस्क व्यवसायीहरूले बुन्टुलाई ढुङ्गाले हानेका थिए। मैले पछि थाहा पाएँ कि यी वयस्कहरूले केटाहरूलाई बुन्टुलाई लखेट्न र हिर्काउन भनेका रहेछन।
म घटनास्थलमा आइपुग्दा बुन्टु मार्टिनाको पुरानो पसलबाट अलिकति परको छेउमा स्या स्या गर्दै झिँगाले भरिएको संक्रमित कानमा, फोहोर लगेर, रौ पनि जट्टा परेर पल्टिरहेको थियो । एउटी युवती नेपालीमा मलाई चिच्याउदै हामीकहाँ दौडेर आएको देख्दा बुन्टु उठेर भाग्यो। यी मानिसहरू डरले मात्र प्रतिक्रिया गरिरहेका थिए भन्ने कुरा बुझेर यो कुकुरलाई पीडा भएको देख्न मलाई अफ्ट्यारो लग्यो। मैले मार्टिनालाई अर्को सन्देश पठाए।
त्यो साँझ मार्टिना टुक टुकमा सौराहा आएर बुन्टुसँग प्रतिबद्धता गरिन त्यसपछि बुन्टु तुरुन्तै टुक टुकमा उफ्र्यो – सदाको लागि प्यानकेक र पजलाई घर मानेर त्यता तर्फ लाग्यो।
February 2018 I met Sweta Shrestha at Carol Buckley’s Elephant Foot Care Workshop in Sauraha Nepal – I am a student of the program. Sweta’s role at the workshop was translating Carol’s English footcare instructions to the elephants mahouts to Nepalese.
Sweta and I became friendly right away – I found her to be outgoing, competent, reliable and ready to jump-in and try new things.
In 2018 I was lucky to return to Nepal in the fall. Sweta was being honored at a press conference in Kathmandu for participating in Nepali Travelers, Solo Woman Travel Challenge. Sweta invited me to the press conference which I was able to attend. After the press conference our relationship changed from acquaintances to friends.
In 2019, Sweta agreed to translate the Animal And Nature Connects blog posts to Nepalese.
फेब्रुअरी २०१८ मा मैले श्वेता श्रेष्ठलाई नेपालको सौराहामा क्यारोल बक्लेको एलिफ्यान्ट फुट केयर कार्यशालामा भेटें – म कार्यक्रमको विद्यार्थी थिए । कार्यशालामा श्वेताको भूमिका क्यारोलको अङ्ग्रेजी फुटकेयर निर्देशनहरू हात्ती माहुतहरूलाई नेपालीमा अनुवाद गर्नु थियो।
श्वेता र म तुरुन्तै मिलनसार बन्यौं – मैले उनलाई उत्कृष्ट, सक्षम, भरपर्दो र नयाँ चीजहरू प्रयास गर्न तयार भएको पाएँ।
२०१८ मा शरद ऋतुमा नेपाल फर्कन पाउँदा म भाग्यमानी थिएँ। नेपाली ट्राभलर्सको सोलो वुमन ट्राभल च्यालेन्जमा सहभागी भएकी श्वेतालाई काठमाडौंमा पत्रकार सम्मेलन गरी सम्मान गरिएको हो । श्वेताले मलाई पत्रकार सम्मेलनमा निम्तो गरिन्, जसमा म उपस्थित भएँ । पत्रकार सम्मेलनपछि हाम्रो सम्बन्ध चिनजानबाट मित्रतामा परिणत भयो ।
२०१९ मा, श्वेताले एनिमल एन्ड नेचर कनेक्ट ब्लग पोस्टलाई नेपालीमा अनुवाद गर्न सहमत भइन्।
Enjoy the latest World Elephant Alliance SPOTLIGHT about our friends Sita Kali and Jaymati Kali, two retired elephants in Nepal – https://worldelephantalliance.org/
हाम्रा साथीहरू सीता काली र जयमती काली, नेपालका दुई सेवानिवृत्त हात्तीहरूको बारेमा भर्खरको विश्व हात्ती गठबन्धन स्पटलाइटको मजा लिनुहोस्।
Photo: Photographer Bimita Bhandari and I going over the documentary storyboard.
Shortly after publishing the blog, Migration Corridor Expedition, we were delighted to receive enough donations to purchase two gimbals, sound equipment, travel funds to film in three locations, and a scouting trip to Bardiya to meet forest officer Ashok Kumar Ram. The elephants have shared with us in Elephant Hour to connect with Ashok Ram.
My time in Nepal was coming to an end in 2022. After calling to confirm Ashok was in Bardiya I hired a driver to take me to his office at Bardiya National Park.
On the way to Bardiya, my driver, chaperone, and I was detained by the Nepalese military.
The total drive time to Bardiya was fifteen hours.
After a lunch break, we experienced a four-hour stretch without a bathroom in sight. I had to pee. We couldn’t find a toilet. The chaperone asked if I was willing to relieve myself in the bush. I was fine pulling over to pee outside as I was feeling nauseous holding in my urine. Hiking since a wee one, pun intended – I am accustomed to going to the toilet in the wilderness.
At this point, we were on a main highway driving through Banke National Park. We found a wide spot on the highway with a public bus stop on the left. No one was around. The area on both sides of the road was cleared of brush for several hundred feet before the jungle canopy appeared. I quickly hopped out of the car and squatted behind the bus stop amongst trash which included empty liquor bottles.
Fifteen minutes after the three-minute toilet break we encountered a military checkpoint. Our car had been waved through a few checkpoints along our route. This time we were required to pull over.
After stopping the car a soldier walked up to our driver’s window aggressively taking the car keys out of the ignition. The driver and chaperone immediately got out of the car to discuss the situation. Several soldiers walked up to join the conversation. My lack of understanding Nepali had me curious about what was being said with all of the fast talk and hand waving going on.
Hot and sweaty without the air conditioning, being locked with the windows up in the car I stared into the eyes of the soldiers wondering what we did to warrant this situation. The soldier who had taken the car keys out of the ignition looked at me with contempt.
After twenty minutes the chaperone opened my door to tell me he was told it is illegal to stop to go to the toilet in the bush and that no stopping was allowed on the road traveling through the national park. I learned we were waiting for a high-ranking soldier who was called to the situation. The chaperone left to go stand by the group of soldiers, leaving my door open so I had fresh air.
In the twenty minutes it took for the lead soldier to arrive I wondered if I had enough cash on me if I was forced to pay money to the soldiers. Would I be taken to jungle jail? Along the highway, there were posted billboards about wildlife but there were no signs stating it was illegal to stop on the highway, there were no public rest stops, and I saw plenty of men going to the toilet along the highway. How did these soldiers know we stopped on the highway?
When the lead soldier arrived there was more fast talking and hand waving before the lead soldier walked up to the car to talk to me. “Do you know why we have detained you”? The soldier spoke perfect English.
I shared with the soldier that my chaperone told me we were in trouble for peeing along the side of the road. The soldier repeated that yes, it is illegal for me to pee in the jungle. I replied that I hadn’t peed in the jungle, I peed behind a bus stop.
I could see an expression of puzzlement overtake his face, he paused, then replied that the bus stop was for locals. The soldier then told me he was angry with my driver and chaperone for not pulling over when they were told to. I shared that I didn’t see anyone ask us to pull over until now and that my driver and chaperone were good men who wouldn’t do anything to risk my safety. The soldier agreed to let us move forward with a warning. I was not fined. The car keys were returned to us.
Once we were back on the road my chaperone told me the soldiers had planned on fining me. He did his best to explain our situation to the soldiers of not finding rest stops, no signs along the highway stating it was illegal to stop, and of all the chaperones work on conservation projects with the Nepalese government. My chaperone also shared with the soldiers they were driving me to visit forest officer Ashok Kumar Ram.
Please consider donating to our Migration Corridor Expedition Project. DONATE HERE
* Sinhala Translations Coming Soon
माइग्रेसन करिडोर एक्सपिडिसन नामक ब्लग प्रकाशित गरेको केही समयपछि, दुईवटा गिम्बल, ध्वनि उपकरण र तीन ठाउँमा फिल्म बनाउनको लागि ट्राभल कोष, र वन अधिकृत अशोक राम कुमारलाई भेट्न बर्दियाको स्काउटिंग यात्राको लागि पर्याप्त चन्दा प्राप्त गर्न पाउँदा हामी खुसी छौं। हात्तीहरूले अशोक रामसँग जोड्न एलिफ्यान्ट आवरमा हामीसँग साझेदारी गरेका छन्।
२०२२ मा नेपालमा मेरो समय सकिन लागेको थियो। अशोक जी बर्दियामा रहेको पुष्टि गरेपछि मैले बर्दिया राष्ट्रिय निकुञ्जमा रहेको उनको कार्यालयमा लैजान ड्राइभर खोजे।
बर्दिया जाँदै गर्दा मेरो चालक, संरक्षक र मलाई नेपाली सेनाले नियन्त्रणमा लियो।
बर्दिया पुग्ने कुल समय पन्ध्र घण्टा थियो।
खाजाको विश्राम पछि हामीले बाथरुम बिनाको चार घण्टाको लामो समय अनुभव गर्यौं। पिसाब फेर्न आवस्यक परि सकेको थियो। हामीले शौचालय फेला पार्न सकेनौं। संरक्षकले सोधे कि म झाडीमा आफूलाई राहत दिन इच्छुक छु। म बाहिर पिसाब गर्न तयार किनकि मैले पिसाब च्यापेर म असहज महसुस गर्न थालिसकेको थिए। म सानो छँदादेखि पैदल यात्रा गर्ने बानि भएकोले – उजाडस्थानमा शौचालय जाने मेरो बानी परिसकेको थियो।
यस बिन्दुमा हामी बाँके राष्ट्रिय निकुञ्ज हुँदै जाने मुख्य राजमार्गमा थियौं। हामीले बायाँमा सार्वजनिक बस स्टपको साथ राजमार्गमा फराकिलो ठाउँ भेट्टायौं। वरपर कोही थिएन। जङ्गल चन्दवा देखिनु अघि सडकको दुबै छेउको क्षेत्र सयौं फिटसम्म ब्रसले सफा गरिएको थियो। म हतार हतार कारबाट ओर्लेँ र बस स्टपको पछाडि फोहोरको बीचमा बसेँ जसमा रक्सीका खाली बोतलहरू थिए।
तीन मिनेटको शौचालय ब्रेकको पन्ध्र मिनेट पछि हामीले सेना चौकीको सामना गर्यौं। हाम्रो कार हाम्रो मार्गमा केही चेकपोइन्टहरू मार्फत सहजै काटेको थियौ तर यस पटक हामीलाई सेना चौकी मा रोक्यो।
कार रोकेपछि एक सिपाही आक्रामक ढंगले हाम्रो ड्राइभरको झ्यालमा आएर कारको साँचो निकाल्यो। स्थितिबारे छलफल गर्न चालक र संरक्षक तुरुन्तै कारबाट बाहिर निस्के। मैले नेपाली नबुझ्ने भएको ले ती सबै द्रुत कुराकानी र हात हल्लाएर के कुरा भैरहेको छ भन्ने जिज्ञासा लग्यो। धेरै सिपाहीहरू कुराकानीमा सामेल हुन पुगे।
बिना वातानुकूलित कारको झ्यालहरू बन्द र तातो र पसिनाले भैरहेको अनि यो अवस्थामा पुग्न हामीले के गर्यौं भनेर सोच्दै सिपाहीहरूको आँखामा हेरे। इग्निशनबाट कारको साँचो निकालेको सिपाहीले मलाई घृणाले हेर्यो।
बीस मिनेट पछि मेरो संरक्षकले मलाई बताउन मेरो ढोका खोल्यो कि उनीहरूलाई झाडीमा शौचालय जान रोक्नु गैरकानुनी हो र राष्ट्रिय निकुञ्ज हुँदै जाने बाटोमा रोकिन अनुमति छैन। मैले बुझे कि हामी एक उच्च श्रेणीका सिपाहीको पर्खाइमा छौं जसलाई यो स्थितिमा बोलाइएको थियो। म ताजा हावा पाउन सकूँ भनेर मेरो ढोका खुला छोडेर सिपाहीहरूको समूहको छेउमा उभिनका लागि संरक्षक गए।
अगुवा सिपाही आइपुग्न बीस मिनेट लाग्यो, मैले सिपाहीहरूलाई पैसा तिर्न बाध्य भएमा मसँग पर्याप्त नगद छ कि छैन भनेर सोच्न थाले। के मलाई जङ्गल कारागारमा लैजाला कि? राजमार्गको छेउमा वन्यजन्तुको बारेमा होर्डिंग बोर्डहरु टाँगेको थियो तर त्यहाँ राजमार्गमा रोक्न अवैध छ भनेर कुनै संकेतहरू थिएनन्, त्यहाँ कुनै सार्वजनिक विश्राम स्टपहरू पनि थिएनन्, र मैले राजमार्गको छेउमा धेरै पुरुषहरू शौचालय गर्न उब्बेको देखेको थिएँ। हामी राजमार्गमा रोकिएको यी सिपाहीहरूलाई कसरी थाहा भयो होला?
बरिस्ठ सिपाही आउनु अग्हे धेरै चर्क चर्की कुरा भैरहेको थियो त्यहाँ। सो सिपाही हाम्रो गाडी तिर आउदै मलाई सोधे ,’ के तपाइलाई थाहा छ हामीले तपाई हरु लाई किन रोक्युम होला भनेर ? ” उनको अंग्रेजी एकदम राम्रो थियो।
मैले सिपाहीसँग साझा गरें कि मेरो संरक्षकले मलाई सडकको छेउमा पिसाब गरेको ले हामी समस्यामा परेको बताए। सिपाहीले दोहोर्यायो कि हो, मेरो लागि जंगलमा पिसाब गर्नु गैरकानुनी थियो। मैले जङ्गलमा पिसाब गरेको होइन, बस स्टपको पछाडि पिसाब गरेको जवाफ दिएँ ।
मैले उसको अनुहारमा अचम्मको भाव देखे , उसले रोक्यो र जवाफ दियो कि बस स्टप स्थानीयहरूको लागि हो। उनीहरुले मेरो ड्राइभर र संरक्षकलाई रोक भन्दा नमानेको ले उनीहरुसँग रिसाएको सिपाहीले मलाई भने। मैले साझा गरे कि अहिलेसम्म कसैले हामीलाई रोक्न आग्रह गरेको देखेको छैन र मेरो ड्राइभर र संरक्षक असल मानिस हुन जसले मेरो सुरक्षालाई जोखिममा पार्ने कुनै काम गर्दैनन्। सिपाहीले हामीलाई चेतावनी दिएर अगाडि बढ्न दिन राजी भयो। मलाई जरिवाना लागेन । कारको चाबी हामीलाई फिर्ता गरियो।
एकपटक हामी सडकमा फर्किसकेपछि मेरो संरक्षकले मलाई सिपाहीहरूले मलाई जरिवाना गर्ने योजना बनाएको बताए। उहाँले बाटोमा सौचालय नभेटेको र चालकहरूलाई राजमार्गमा रोकिनु गैरकानुनी हो भनी कुनै संकेत नभएको र नेपाल सरकारसँग संरक्षण परियोजनाहरूमा काम गर्ने सबै संरक्षकहरूको हाम्रो अवस्था बुझाउन सक्दो प्रयास गर्नुभयो। मलाई वन अधिकृत अशोकराम कुमारलाई भेट्न लैजाँदै गरेको मेरो संरक्षकले पनि बताए ।
कृपया हाम्रो माइग्रेसन करिडोर अभियान परियोजनामा दान गर्ने विचार गर्नुहोस्। यहाँ दान गर्नुहोस्।
May 5, 2022, when walking in an area of Kathmandu known as the Kalamati I came upon a street calf.
When I first saw the calf he was licking the photos of the food you see on the sign behind him in this video.
Talking to the calf in the moment I heard he had acceptance of living on the street although he would love to be in a natural location. He told me nothing is permanent and he was enjoying the energy of the city.
After watching the calf for a while I reached out my hand. After licking my hand with plenty of kisses the calf allowed me to stroke and pet him – He loved ear scratches.
After my encounter with the calf, I reached out to two of my animal communicator colleagues curious to know what the street calf would tell them. Ramya Rao and Anita Vallala live in India – Here is their communication with the street calf.
Ramya Rao of Ubuntu World Of Communication
May 6, 2022 –Hello Calf: Surprised I said hello. Easy. Calm. Loving. Sweet.
How are you? Ok. Miss the company of other cows. Feel lonely. I like to graze. Need sunlight. I find some food, but fresh water is a challenge.
What were you doing in the place Annette saw you? I was at the store hoping to find some curd or malai/cream.
What is it like for you to live on the street in Kathmandu? It’s fine. I do like the buzz around me. Keeps me busy, I keep checking things out. But I would like to stay with other cows. I come in search of some company. So I stay on the streets. Also, I do find food that people throw away or give too.
Are you sad or angry or scared living this way? What is there to be angry or sad? This has been my life. I don’t question. I just live it. Would I want to be with other cows? Yes. But this is also ok.
What would you love humans to know? I could also be a good pet like a dog. Even if I don’t have milk to give you, I can be a good companion. Humans need to learn to love and accept even if there is no particular gain from us. We are also sentient beings. Don’t discard us if you can’t gain anything from us. But then I am asking for too much, cause everyone is just busy, busy, and has no time to connect and be in sync. Spend time in nature to know the true meaning of life.
Anita Vallala of Embracing Miracles
Conversation with the Calf, May 6, 2022 – The calf came across as social and approachable. The calf likes to have more interactions with people and more engagement. Feels lonely and would love company.
When asked about daily life. I want to have my place amongst people. I don’t like wandering too much. The green pastures have dried up so I am unable to have a good graze. Finding food and water is at times a task. Mostly I am looking for some shade and lots of love. I came here to this place as I got the fragrance of sweets and some tea. I thought I will get to eat something (That’s when you saw the calf, Annette.)
Do you have a family? Not near me.
Are you away from your family? I am away from them.
Where is your mother? Not around right now.
Will you meet her soon? I think I will.
How would you like your life to be? I wish I had a home where I can be a part of a family. I want to be around good people and more cows. Otherwise, being alone on the streets of Kathmandu is exasperating. Not complaining but I am sure in this life I will find some interesting stories, interesting people and interesting experiences. Hopefully some food as well.
Any message for humans? It would be nice if people remember our virtues. People are too busy and we are looked upon as just a commodity. People realize that we are reducing in numbers only when they don’t see us when they need us. They come to find us only when they have to. Don’t look for relationships that are need-based. Look for more depth in relationships. We all are resources if we actually go to see, even you humans are a resource. But if you were treated like that how would you feel?
५ मई २०२२ का दिन काठमाडौंको कालामाटी वन्ने ठाउमा हिँड्दा मैले एउटा सडकी बाछो देखेँ ।
When I first saw the calf he was licking the photos of the food you see on the sign behind him in this video. जब मैले पहिलो पटक बाछोलाई देखेँ उसले यो भिडियोमा देखिने उसको पछाडिको चिन्हमा देखेको खानाको फोटो चाटिरहेको थियो।
बाछोसँग कुरा गर्दा मैले सुनें कि उसले सडकमा बस्ने जीवन अप्नैसकेको छ यद्यपि उसलाई प्राकृतिक स्थानमा रहने रहर पनि रहेछ। उसले मलाई भन्यो कि केहि पनि स्थायी छैन र ऊ शहरको ऊर्जाको आनन्द लिइरहेको छ।
केही बेर बाछोलाई हेरेपछि मैले हात पसारें । धेरै चुम्बन संग मेरो हात चाटे पछि बाछोले मलाई सुम्सुमाउन र चलाउन अनुमति दियो – उसलाई उसको कान चलाइदेको मन पर्यो।
बाछोसँगको मेरो भेट पछि, मेरा दुई जना पशु सञ्चारकर्मी साथीहरूलाई त्यो बाछोले के भन्ला भनेर जान्न उत्सुक भए। राम्या राव र अनिता भल्लाला भारतमा बस्छन् – तल प्रस्तुत गरेका सन्धर्भ बाछो र मेरा साथीहरू बीचको कुराकानी हुन्।
उबुन्टु वर्ल्ड अफ कम्युनिकेशनकी राम्या राव
मई ६, २०२२ – हेल्लो बाछो: मैले हेल्लो भनें भनेर छक्क पर्यो। सजिलो। शान्त। माया गर्ने। मीठो। . तिमीलाई कस्तो छ? ठिक छ। अन्य गाईहरूको संगतको अभाब महसुस गरिरहेको छु। एक्लाे महसुस हुन्छ। मलाई चर्न मन पर्छ। सूर्यको किरण चाहिन्छ। मैले खाने कुरा त भेतौचु तर सफा पानी पाउनु मेरो लागि एक चुनौती हो।
एनेटले तिमीलाई देखेको ठाउँमा के गर्दै थियौ? म पसलको अघाडी दही वा मलाई/क्रिम भेट्ने आशामा उब्बी रहेको थिएँ।
काठमाडौंको सडकमा बस्दा कस्तो लाग्छ? सबै ठिकै छ। मलाई मेरो वरिपरिको होहल्ला मन पर्छ। मलाई व्यस्त राख्छ, म चीजहरू जाँच गरिरहन्छु। तर म अरू गाईहरूसँग बस्न चाहन्छु। म कुनै कम्पनीको खोजीमा आएको छु । त्यसैले म सडकमा बस्छु। मानिसहरूले फलेको खानेकुरा फेला पार्छु वा कहिले आफै दिने पनि गर्छन।
के तपाई यसरी जिउन दुख वा रिस वा डराएको अनुभव हुन्छ? रिसाउनु वा दुखी हुनु के छ र ? यो मेरो जीवन भएको छ। म प्रश्न गर्दिन । म मात्र बाँचिरहेको छु। के म अन्य गाईहरूसँग हुन चाहन्छु? हो चाहन्छु । तर यतिकै पनि ठीक छ।
तपाई मानिसहरुलाई के जानोस भनेर चाहनु हुन्छ? म पनि कुकुर जस्तै राम्रो घरपालुवा जनावर बन्न सक्छु। मसँग तिमीलाई दिन दूध नभए पनि, म राम्रो साथी बन्न सक्छु। हामीबाट कुनै विशेष लाभ नभए पनि मानिसहरूले प्रेम गर्न र स्वीकार गर्न सिक्नुपर्छ। हामी पनि भावुक प्राणी हौं। यदि तपाइँले हामीबाट केहि प्राप्त गर्न नसके पनि हामीलाई नत्याग्नुहोस्। तर म धेरै कुरा माग्दैछु, किनकि सबैजना व्यस्त छन्, र प्रकृति संग जोडिन र सिङ्कमा हुनको लागि समय छैन। जीवनको वास्तविक अर्थ जान्न प्रकृतिमा समय बिताउनुहोस्।
इम्ब्रेसिंग मिरेकल्स कि अनीता वल्लाला
बाछोसँगको कुराकानी, मई ६, २०२२ – बाछो सामाजिक र पहुँचयोग्य रूपमा भेटियो। बाछोले मानिसहरूसँग बढी अन्तरक्रिया र थप संलग्नता गर्न मन पराउने रहेछ। एक्लो महसुस गर्छ र कसैको साथ पौने आशमा छ।
दैनिक जीवनको बारेमा सोध्दा – म मानिसहरु माझ मेरो स्थान बनाउन चाहन्छु। मलाई धेरै घुम्न मन लाग्दैन। हरियो चरन सुक्न थालिसक्यो त्यसैले राम्रो चर्न पाएको छैन । खाना र पानी खोज्नु कहिलेकाहीं गार्हो काम हुनपुग्छ। प्रायः म केहि छाया र धेरै माया खोज्दै हिडिरहेको छु। मिठाई र चियाको सुगन्ध पाएपछि म यो ठाउँमा आएको हुँ । मैले सोचे कि म केहि खान पाउँछु (त्यै बेला एनेटले त्यो बाछोलाई देखिन।)
के तपाईको परिवार छ? मेरो नजिक छैन।
के तपाई आफ्नो परिवारबाट टाढा हुनुहुन्छ? म तिनीहरूबाट टाढा छु।
तिम्री आमा कहाँ छिन्? अहिले वरपर छैन।
के तिमी तिम्रो आमालाई चाडै भेट्छौ त? मलाई लाग्छ कि म भेट्छु होला।
तपाईं आफ्नो जीवन कस्तो होस् भन्ने चाहनुहुन्छ? मेरो चाहना छ कि म कुनै परिवारको हिस्सा बन्न सकु र उनको घरमा बस्न पाऊ। म राम्रो मान्छे र धेरै गाईहरु को वरपर हुन चाहन्छु। नत्र भने यो काठमाडौंको सडकमा एक्लै बस्नु दुःखदायी हुन्छ । गुनासो छैन तर यो जीवनमा मैले केही रोचक कथाहरू, रोचक व्यक्तिहरू र रोचक अनुभवहरू फेला पार्ने पक्का छ। आशा छ केहि खाना पनि भेटाउने छु।
मानिसहरु का लागी केहि सन्देश? हाम्रा सद्गुणहरूलाई मानिसहरूले सम्झे भने राम्रो हुन्थ्यो। मानिसहरू धेरै व्यस्त छन् र हामीलाई केवल एक वस्तुको रूपमा हेरिन्छ। जब उनीहरूले हाम्रो आवश्यक पर्दा हामीलाई देख्दैनन् त्यतिबेला मानिसहरूले महसुस गर्छन कि हाम्रो संख्यामा घट्दैछ । उनिहरुलाई आवस्यक परेको बेला मात्र हामीलाई खोज्न आउँछन्। आवश्यकतामा आधारित सम्बन्धहरू नखोज्नुहोस्। सम्बन्धमा थप गहिराई खोज्नुहोस्। हामी सबै संसाधन हौं यदि हामी वास्तवमा हेर्न गयौं भने, तपाईं मानव पनि एक स्रोत हो। तर यदि तपाईलाई यस्तो व्यवहार गरियो भने तपाईलाई कस्तो लाग्छ?
* एनेटकोबाट नोट: नेपालमा हाल सडकमा धेरै गाईहरू बसिरहेका छन्। यहाँ फेब्रुअरी २०१९ को एक ब्लग पोस्ट छ काठमाण्डौंको सडकी गाई – कुकुरलाई बचाउने गाई – एक गाई जोस्ले कुकुरलाई बचायो
Dear Friends – It’s wild to think my seven months in Nepal are almost complete. I thought I’d write a letter to share what I’ve been up to and where I will be traveling next.
For the first two months I stayed in a hotel until it got too cold, and it was time to look for a room with a heater. The hotel was extremely clean with wild rhinos often coming to visit. I enjoyed getting to know the family who owns/runs the hotel and they allowed me to use their second kitchen to cook my own meals.
A friend’s mother invited me to rent a room in December. With me, in the house, there are four of us – My friend’s mom, her daughter-in-law, and baby. In the Nepali culture, most women move in with their husband’s family once they get married. In this case, the husband lives in another country for work and sends money home. I have a room with a heater and use of their kitchen. The family cleans my room and washes my linens once a week. They installed a heater before I came and installed a ceiling fan when the weather changed in March. I worked on my suitcase using it for a desk or in bed on my lap or would go to a restaurant with Wi-Fi.
I plan on being back in Nepal in January 2023. I am allowed to stay in Nepal on a tourist visa for five months every calendar year. I’m hoping the government will allow me to stay longer than five months when I start teaching animal communication to the rangers here – Perhaps, the first army in the world to learn how to telepathically talk to the animals they are protecting. In Chitwan National Park alone there are 900 rangers!
This trip I bought a bicycle to get around. On past trips I would walk or rent a bike. People typically get around here by motorcycle, petrol powered scooters, or bicycle. Few people in Sauraha Chitwan own cars.
I’m learning I can find most products for hygiene/cosmetics that are cruelty free here in Nepal so I don’t need to stress about bringing everything from the United States. Friends have brought deodorant, and my favorite tea from home to me. So far the deodorants I’ve found in Nepal all contain aluminum. I’m also learning not to stress about food, eating seasonally wherever I go – I eat gluten-free and vegan. Rice is a main food here and I can even find rice noodles. Tofu is readily available in Kathmandu, not so much in Chitwan where I live. I did find a recipe for Burmese Tofu made from gram flour which is also readily available. Pokhara, a beautiful town at the base of the Annapurna Range where I go to renew my visa, has many vegan and vegan friendly restaurants and a food delivery service. Pecans and walnuts are common here which I can make taco meat from. Cashews, almonds, chia and flax seeds are common here as are rolled oats, fruit, vegetables, and legumes. I eat well in Nepal.
In January COVID hit us here in Chitwan and I got sick with the virus. The elephants had shared with me the controversial drug Ivermectin in August of 2020. I researched the Nobel Prize winning drug and since Ivermectin is readily available here in Nepal I took the protocol suggested by the FLCCC as I have Ivermectin in my first aid kit. During Friday nights Elephant Hour, a communication session I lead twice a week with animal communicators around the world, I started feeling run down with a scratchy throat – We communicators asked the elephants if I should start taking the drug to which we all heard yes. Saturday I experienced intense body aches and fever. By Sunday afternoon my body aches and fever were gone and I even attended a Zoom meeting I had scheduled. Monday I rode my bicycle to the doctor and got tested. I was positive for COVID. The doctor asked me to isolate for seven days. On the seventh day I went back for another test which was negative. A friend brought me food twice a day. I didn’t want to use the kitchen and possibly affect the others in the house. The community here experienced 5 to 10 days of being sick. There were some people I talked to who continued to go to work sick. I didn’t hear of anyone having to go to the hospital in January but that doesn’t mean it didn’t happen. Lots of people shared their experiences of being hospitalized with COVID in 2020. Sadly there are many stories of people committing suicide in Nepal because of the lockdowns. Chitwan depends on tourism. The Nepal government did not supply resources to help their people get through the pandemic. Tourism is now just starting to come back, very slowly.
In March I got sick from bad water. I was in bed for three days and had to take a series of parasite medicines.
How have I been occupying my time?
I attend and lead several animal communication sessions each week. I continue to work with animal communication clients around the world via video call. Last year as you may know I started teaching children animal communication. Teaching kids is a blast. I hope to have an animal communication school for children one day, perhaps in the jungle/forest with elephants.
I’m leading a group working on a Children’s Adventure Trilogy based off ofIntegrating Nature into the Implementation of the SDGs, which we refer to as the Adult Trilogy. The first story I co-authored, The Elephant And Children’s Land Story is written and currently being illustrated. We are halfway through writing the dialog of The Elephant And Children’s Sea Story. A group of humans meets once a week for an hour to write the story. Some of us are animal communicators taught by Dr. Maia Kincaid, some of us are not. The World Wide Collective Elephant Population is helping us to write these stories! You don’t have to be an animal communicator to join us. The elephants encourage us all to remember when working together – “Plunge in and enjoy, just play, and have fun and live in the moment.” This story project is all about unity and learning to work together with nature, just like implementing the SDGs. The stories will be sent to the heads of state all over the world. We plan on creating a print on demand option for people to buy hardcover books at cost.
I’ve spent time working with elephants on clean water, tree planting projects and rewilding captive elephants along with creating a photo documentary on the importance of reinstating wildlife corridors. You can read about the project here.
Where am I traveling next?
This spring I’ll be staying with friends in the Pyrenees Mountains of Spain. While there I’ll be writing and working on the Migration Corridor Expedition. If you have a contact at the Barcelona zoo who may want to learn animal communication at no cost please contact me.
This summer I’m off to Zurich to stay with friends.
This winter’s plans are still coming together. Perhaps India, South Africa, Kenya, or Egypt – We’ll see where my employers the elephants send me.
I’m including links if you would love to support me and friends elephant rescue projects in Nepal or forward this post to a friend who may want to support us:
प्रिय साथीहरू – नेपालमा मेरो सात महिना लगभग पूरा भएको छ भन्ने सोच्दा अचम्म लाग्छ। मैले के गरेको छु र अब म कहाँ जान्छु भनेर साझा गर्न एउटा पत्र लेख्ने विचार गरें।
सुरुका दुई महिना धेरै चिसो नहुँदासम्म म होटलमै बसें तर अब हिटर भएको कोठा खोज्ने समय भएको थियो। होटेल एकदमै सफा थियो जहाँ जंगली गैँडाहरू प्राय: घुम्न आउँथे। होटलको मालिक/सञ्चालक परिवारलाई चिन्न पाउँदा मलाई रमाइलो लाग्यो र उनीहरूले मलाई आफ्नै खाना पकाउन आफ्नो दोस्रो भान्छा प्रयोग गर्न पनि दिए।
एकजना साथीकी आमाले मलाई डिसेम्बरमा कोठा भाडामा लिन बोलाउनुभयो। घरमा मसँगै चारजना छौँ– मेरो साथीकी आमा, बुहारी र बच्चा । नेपाली संस्कृतीमा अधिकांश महिला विवाह गरेपछि श्रीमानको परिवारसँगै बस्ने गर्छन् । यस्तो अवस्थामा श्रीमान् कामको लागि अर्को देशमा बस्छन् र पैसा घर पठाउँछन्। मसँग एउटा हीटर भएको कोठा छ र उनिहरूको भान्छाको प्रयोग गर्न अनुमति पनि छ मलाई। दिनको एक पटक परिवारले मेरो कोठा सफा गर्दिनु हुन्छ र हप्तामा एक पटक तन्ना धोइदिनु हुन्छ। वहाहरूले म आउनुअघि हीटर जडान गर्दिनु भएको थोयो र मार्चमा गर्मि लाग्दा पंखा जडान गर्दिनु भयो। मैले कहिले कहिँ मेरो सुटकेसलाई डेस्कको प्रयोग गरि वा कहिले मेरो काख या ओछ्यानमा वा Wi-Fi भएको रेस्टुरेन्टमा गएर कम्पुटरको काम गर्थे।म जनवरी २०२३ मा नेपाल फर्कने योजना गर्दैछु। मलाई प्रत्येक वर्षमा पाँच महिनाको लागि पर्यटक भिसामा नेपालमा बस्न पाउने छु । म आशा गर्छु कि सरकारले मलाई पाँच महिनाभन्दा बढी समय बस्न अनुमति दिनेछ जब मैले यहाँ रेन्जरहरूलाई पशु सञ्चार सिकाउन थाल्नेछु – उनीहरूले संरक्षण गरिरहेका जनावरहरूसँग टेलिपाथिक रूपमा कसरी कुरा गर्ने भनेर सिक्ने संसारको पहिलो सेना हुनेछन्। चितवन राष्ट्रिय निकुञ्जमा मात्रै नौ सय रेन्जर छन् !
यो यात्रामा मैले घुम्नको लागि साइकल किने। विगतका यात्राहरूमा म हिंड्ने वा साइकल भाडामा लिने गर्थिये। मानिसहरू सामान्यतया यहाँ मोटरसाइकल, पेट्रोलबाट चल्ने स्कुटर वा साइकल चलाएर आउने गर्छन्। सौराहा चितवनमा थोरै मानिससँग गाडी छ ।
मैले यहाँ नेपालमा क्रुरता मुक्त हुने स्वच्छता/प्रसाधन सामग्रीका धेरैजसो उत्पादनहरू फेला पार्न सक्छु भनेर सिकिरहेको छु, त्यसैले मलाई संयुक्त राज्यबाट सबै कुरा ल्याउने कुरामा जोड दिनु पर्दैन। साथीहरूले घरबाट डिओडोरेन्ट र मेरो मनपर्ने चिया ल्याएका छन्। अहिलेसम्म मैले नेपालमा फेला पारेको डिओडोरेन्ट सबैमा एल्युमिनियम भेट्टाए। म खानाको बारेमा चिन्ता नगर्न पनि सिकिरहेको छु, म जहाँ जान्छु मौसम अनुसारको उत्पादन खान्छु – म ग्लुटेन-मुक्त र शाकाहारी खान्छु। भात यहाँको मुख्य खाना हो र म चामलको नुडल पनि पाउन सक्छु। टोफु काठमाडौंमा सजिलै पाइन्छ, म बसेको चितवनमा त्यति छैन। मैले चनाबाट बनेको बर्मी टोफुको रेसिपी फेला पारे जुन सजिलै उपलब्ध छ। अन्नपूर्ण रेन्जको फेदमा रहेको एउटा सुन्दर सहर पोखरा जहाँ म भिसा नवीकरण गर्न जान्छु, त्यहाँ धेरै शाकाहारी र शाकाहारी मैत्री रेस्टुरेन्टहरू र खाना वितरण गर्ने सेवाहरू छन्। पेकान र अखर यहाँ सामान्यतह पाइनेछ जसबाट म ट्याको मासु बनाउन सक्छु। काजू, बादाम, चिया र फ्ल्याक्सको बीउहरू यहाँ सामान्य छन् जस्तै रोल्ड ओट्स, फलफूल, तरकारीहरू र फलफूलहरू। म नेपालमा राम्रो खाना खान्छु ।
जनवरीमा कोविडले हामीलाई यहाँ चितवनमा प्रहार गर्यो र म भाइरसबाट बिरामी भएँ। हात्तीहरूले मलाई २०२० को अगस्टमा विवादास्पद औषधि Ivermectin साझा गरेका थिए। मैले नोबेल पुरस्कार विजेता औषधिको बारेमा अनुसन्धान गरें र Ivermectin यहाँ नेपालमा सजिलै उपलब्ध हुने भएकोले मैले मेरो प्राथमिक उपचार किटमा Ivermectin भएकोले FLCCC ले सुझाव दिएको प्रोटोकल लिएँ। शुक्रबार राती एलिफ्यान्ट आवरमा, मैले संसारभरका पशु सञ्चारकर्मीहरूसँग हप्तामा दुई पटक नेतृत्व गर्ने सञ्चार सत्रमा, मलाई घाँटी खस्रो भएको महसुस हुन थाल्यो – हामीले हात्तीहरूलाई मैले औषधी लिन सुरु गर्नुपर्छ कि भनेर सोध्दा हामी सबैले हो भन्ने सुनेका थिए। शनिबार मैले तीव्र शरीर दुखाइ र ज्वरो अनुभव गरे। आइतवार दिउँसोसम्म मेरो शरीरको दुखाइ र ज्वरो हट्यो र मैले निर्धारित गरेको जूम बैठकमा पनि भाग लिएँ। सोमबार म साइकल चढेर डाक्टरकहाँ गएँ र परीक्षण गराए। म कोभिडको लागि सकारात्मक थिएँ। डाक्टरले सात दिन आइसोलेसनमा बस्न भनेका छन् । सातौं दिन म अर्को परीक्षणको लागि फर्किएँ जुन नेगेटिभ आयो। एक जना साथीले दिनमा दुई पटक खाना ल्याइदिनु हुन्थ्यो। म भान्साकोठा प्रयोग गर्न चाहन्न र सम्भवतः घरका अरूलाई असर गर्न चाहन्न। यहाँका समुदाय ५ देखि १० दिनसम्म बिरामी भएको अनुभव गरेका छन् । त्यहाँ केही व्यक्तिहरू थिए जससँग मैले कुरा गरे जो बिरामी काममा जान जारी राखे। मैले जनवरीमा अस्पताल जानु पर्ने कोही सुनेको छैन तर यसको मतलब यो भएन। धेरै मानिसहरूले 2020 मा कोविडको कारणले अस्पतालमा भर्ना भएका आफ्ना अनुभवहरू साझा गरे। दुर्भाग्यवश नेपालमा लकडाउनका कारण मानिसहरूले आत्महत्या गरेको धेरै कथाहरू छन्। चितवन पर्यटनमा निर्भर छ । नेपाल सरकारले आफ्ना जनतालाई महामारीको सामना गर्न मद्दत गर्न केही गरेन। पर्यटन अब बिस्तारै फर्कन थालेको छ।
मार्चमा म खराब पानीबाट बिरामी भएँ। म तीन दिन ओछ्यानमा थिएँ र परजीवी औषधिहरूको श्रृंखला लिनु पर्यो।
मैले मेरो समय कसरी सदुपयोग गरेको छु?
म हरेक हप्ता धेरै पशु सञ्चार सत्रहरूमा भाग लिन्थे र नेतृत्व पनि गर्थे। मैले भिडियो कल मार्फत संसारभरका पशु सञ्चार ग्राहकहरूसँग काम गर्न जारी राखे। गत वर्ष मैले बच्चाहरूलाई पशु सञ्चार सिकाउन थालें। छोराछोरीलाई पढाउनु एक विस्फोट हो। मलाई आशा छ कि एक दिन केटाकेटीहरूका लागि पशु सञ्चार विद्यालय हुनेछ, सायद जङ्गल/जङ्गलमा हात्तीहरू सहित।
जनवरीमा एलिफ्यान्ट आवरले विश्व पानी समुदायमा भाग लिएको थियो, ७ दिनको विश्राम र नवीकरण कार्यक्रमलाई स्वस्थ पृथ्वीको लागि कोडहरू द्वारा प्रायोजित पनि गरिएको थियो। एलिफ्यान्ट अओरले बालबालिकाको पशु सञ्चार कार्यक्रम आयोजना गरेको थियो जुन तपाईंले यहाँ हेर्न सक्नुहुन्छ।
म SDGs को कार्यान्वयनमा प्रकृतिलाई एकीकृत गर्ने आधारमा बालबालिकाको साहसिक त्रयीमा काम गर्ने एउटा समूहको नेतृत्व गर्दैछु, जसलाई हामी वयस्क त्रयी भनेर चिनिन्छौं। मैले सह-लेखन गरेको पहिलो कथा, द एलिफ्यान्ट एन्ड चिल्ड्रेन्स ल्याण्ड स्टोरी लेखिएको छ र हाल चित्रण भइरहेको छ। हामी द एलिफ्यान्ट एन्ड चिल्ड्रेन्स सी स्टोरीको संवाद लेख्न आधा बाटोमा छौं। कथा लेख्नका लागि मानिसहरुको समूह हप्तामा एक घन्टाको लागि भेटछौ । हामी मध्ये कोही डा. माइया किनकेडले सिकाएको पशु संचारक हौं, भने कोहि चाही होइनन्। बिस्व यापी हात्तीको सामुहिक जनसंख्याले हामीलाई यी कथाहरू लेख्न सहयोग गरिरहेको छ! हामीसँग सामेल हुनको लागि तपाइँ पशु संचारक हुनु पर्दैन। हात्तीहरूले हामी सबैलाई सँगै काम गर्दा सम्झन प्रोत्साहन दिन्छन् – “डुब्नुहोस् र रमाईलो गर्नुहोस्, केवल खेल्नुहोस्, र रमाइलो गर्नुहोस् र क्षणमा बाँच्नुहोस्।” यो कथा परियोजना एकता र प्रकृतिसँग मिलेर काम गर्न सिक्ने बारेमा हो, जस्तै SDGs कार्यान्वयन गर्ने। कथाहरू विश्वभरका राष्ट्र प्रमुखहरूलाई पठाइनेछ। हामी मानिसहरूलाई लागतमा हार्डकभर पुस्तकहरू किन्नको लागि मागमा छाप्ने विकल्प सिर्जना गर्ने योजना बनौदैछौ।
मैले हात्तीहरूसँग सफा पानी, रूख रोपण परियोजनाहरू र क्याप्टिभ हात्तीहरूलाई पुनर्जीवित गर्ने र वन्यजन्तु कोरिडोरहरू पुनर्स्थापनाको महत्त्वमा फोटो डकुमेन्ट्री बनाउनमा पनि समय बिताएको छु। तपाइँ यहाँ परियोजना को बारे मा पढ्न सक्नुहुन्छ।
म अर्को यात्रा कहाँ गर्दै छु?
यो वसन्तमा म स्पेनको पाइरेनिस पर्वतमा साथीहरूसँग बस्नेछु। त्यहाँ हुँदा म माइग्रेसन करिडोर अभियानमा लेख्ने र काम गर्ने छु। यदि तपाइँसँग बार्सिलोना चिडियाखानामा सम्पर्क छ जो कुनै शुल्क बिना पशु संचार सिक्न चाहन सक्छ कृपया मलाई सम्पर्क गर्नुहोस्।
यस गर्मीमा म साथीहरूसँग बस्न जुरिच जाँदैछु।
यो जाडोको योजना अझै बन्दैछ सायद भारत, दक्षिण अफ्रिका, केन्या, वा इजिप्ट – मलाई मेरा रोजगारदाता हात्तीहरूले कहाँ पठाउँछन् हामी हेर्नेछौं।
म यहाँ लिङ्कहरू समावेश गर्दैछु यदि तपाईं मलाई र साथीहरूलाई नेपालमा हात्ती उद्धार परियोजनाहरूलाई समर्थन गर्न चाहनुहुन्छ वा यो पोस्ट हामीलाई समर्थन गर्न चाहने साथीहरूलाई कृपया फर्वार्ड गर्नुहोला।
इभा र ल्हामो
लकी कलि
सीता कलि र जयमती कलि
एनेट हडावे , अनिमल एंड नेचर कनेक्ट – यहाँ दान गर्नुहोस् – दानले हामीलाई वाई-फाई /कम्प्युटर नभएका विश्वका क्षेत्रमा सिकाउन मद्दत गर्छ।
This event will be of interest to those who are seeking to more deeply understand animals, including researchers, animal care practitioners and caretakers, service animal handlers, Indigenous Peoples, conservation practitioners, educators, animal communicators and those who share their lives with animals.
2-6hr/day – Pre-viewing materials available May 15th
When arriving October 16, 2021 in Kathmandu Nepal, my hosts shared one of their canine companions recently passed away and another dog in the family was not feeling well.
When walking the residential neighborhood I have been staying in Kathmandu since coming to Nepal in 2014 I noticed the street dog population had diminished from dozens to only a few dogs.
It wasn’t until Friend, a dog I know in Sauraha Nepal reached out to me did I start to be curious. The evening of October 17th when in Kathmandu, Friend the dog reached out to me sharing he wasn’t feeling well. When I arrived in Sauraha on the 18th I learned from one of Friends human caretakers that he had not been acting his normal self. I also learned from Friends caretaker, a local woman who cares for the street dogs in Sauraha, that one of her dogs had just transitioned. With all of these incidents coming to my attention I was curious if there was a correlation.
Tuesdays I meet with three animal and nature communicators who I have been meeting with weekly for the last two years. We talked with Friend asking him if there was a correlation in these happenings. All four of us heard the same communication from Friend.
Friend shared with us that there is a correlation with all of these dogs and to watch for the trend in canines moving forward. The trend has not started to get noticed yet by large numbers of humans but that people will start to notice here in Nepal and in other parts of the world.
Friend shared there is a combination of causes compounded together and that it is hitting the canine population hard but it will start to be noticeable in other species, even humans. The causes are environmental, parasitic, nutrition, inflammation.
I asked Friend what he physically felt like, he replied, “Feels like a spare tire waiting me down, I feel lethargic, gassy, it’s from water.”
Friends message to us was to share this message with other humans and to be mindful of waste.
We also talked with a elephant I know asking her if there was any correlation to her illness. When I arrived in Sauraha human friends told me she had been very sick. The elephant said she had a different type of parasite but that the correlation is the same and that climate change-waste-trash-sanitation-chemicals-plastics are affecting the water and the soil in Sauraha and all over the world and that we need to watch our neighborhoods, villages, and cities for waste and help to clean up.
The elephant shared that animals would benefit from antiparasitics and would like to bring to the attention of her community that the animals here in Sauraha, would benefit from additional antiparasitics. She asked, “If humans can get them, why can’t we?” She also shared that inflammation is key and that she and in fact we humans would benefit from more fruit enzymes, lots more fruit enzymes. The elephant would like this information to be widely shared.
Hiking with Friend, Pepsi, and Another Community Dog In 2020 – Pepsi Transitioned December 2021
अक्टोबर १६ , २०२१ काठमाण्डौ नेपाल आइपुग्दा मेरा होस्टहरूले मलाई साझा गरे कि उनीहरूको एउटा कुकुर भर्खरै बित्यो र परिवारको अर्को कुकुरको अवस्था ठिक छैन।
सन् २०१४ मा नेपाल आएदेखि काठमाडौंमा बस्दा त्यहाँ को गल्लि हिँड्दा मैले सडकी कुकुरको संख्या दर्जनौंबाट घटेर केही कुकुरमा मात्र पुगेको देखेँ।
सौराहा नेपालमा चिनेको एउटा फ़्रिण्ड नामको कुकुर मसम्म पुगेपछि मलाई जिज्ञासा हुन थाल्यो । १७ गतेको साँझ काठमाडौंमा हुँदा फ़्रिण्डले मलाई आफूलाई सन्चो नभएको कुरा सुनायो । १८ गते सौराहा पुग्दा फ़्रिण्डको एकजना हेरचाह गर्ने व्यक्तिबाट फ़्रिण्डले सामान्य व्यवहार नगरेको थाहा पाए । सौराहाको सडकी कुकुरहरूको हेरचाह गर्ने एक स्थानीय महिलाको एउटा कुकुर भर्खरै बितेको खबर फ़्रिण्डको केयरटेकरबाट थाहा पाएँ। यी सबै घटनाहरू मेरो ध्यानमा आउँदा सबै घटनाहरु सहसंबंध छन् कि भन्ने मलाई जिज्ञासा हुन थाल्यो।
मङ्गलबारको दिन विगत दुई वर्षदेखि साप्ताहिक भेट गरिरहेको मेरो तीन संचारकर्मीहरु साथीहरुसंग मैले भेटें। हामीले फ़्रिण्डसँग यी घटनाहरूमा कुनै सहसंबंध छ कि भनेर सोध्यौंम । हामी चारैजनाले फ़्रिण्डबाट एउटै उत्तर पायौ।
ले यी सबै कुकुरहरू सहसंबंधित रहेको र कुकुरहरू अगाडि बढ्ने प्रवृत्ति हेर्ने हो भने यो कुरा अझै ठूलो सङ्ख्यामा मानिसहरूले थाहा पाउन थालेको छैन तर यहाँ नेपाल र संसारका अन्य केहि भागहरूमा मानिसहरूले थाहा पाउन थालेको कुरा साझा गर्यो।
फ़्रिण्डले साझा गर्यो कि त्यहाँ कारणहरूको संयोजन एकसाथ मिश्रित छ र यसले कुकुरहरूको जनसंख्यालाई कडा प्रहार गरिरहेको छ तर यो अन्य प्रजाति मानिसहरूमा पनि देखिन थालेको छ। कारणहरू वातावरणीय, परजीवी, पोषण, सूजन हुन्।
फ़्रिण्डलाई शारीरिक रूपमा कस्तो महसुस भैरहेको छ भनेर मैले सोद्ध्दा उसले जवाफ दियो, “खाली टायर ले मलाई पर्खिरहेको जस्तो लाग्छ, मलाई सुस्त र ग्यास भएको महसुस हुन्छ, यो पानीबाट आएको हो।”
फ़्रिण्डले यो सन्देश अन्य मानिसहरूसँग साझा गर्न र फोहोरको बारेमा सचेत रहन साझा गर्यो।
हामीले चिनेको हात्तीसँग पनि उनको रोगसँग कुनै सम्बन्ध छ कि भनेर सोध्यौं। जब म सौराहा पुगेँ, मानव साथीहरूले मलाई उनी धेरै बिरामी भएको बताए। हात्तीले आफूमा फरक किसिमको परजीवी ले सताएको बताइन् तर सम्बन्ध एउटै हो र त्यो जलवायु परिवर्तन/फोहोर-मैला–सरसफाइ–केमिकल–प्लास्टिकले सौराहालगायत विश्वभरका पानी र माटोमा असर गरिरहेको छ र हामीले त्यसलाई नियन्त्रण गर्न आवश्यक छ । हाम्रो छिमेक, गाउँ र शहरहरू फोहोर देखेमा सफा गर्न मद्दत गर्नुहोस्।
हात्तीले परजीवी विरोधी औषधिबाट जनावरहरूलाई फाइदा हुने बताइन् र सौराहाका जनावरहरूले थप परजीवी विरोधी औषधिबाट फाइदा लिन सक्ने उनको समुदायको ध्यानाकर्षण गराउन चाहन्छिन्। उनले सोधिन्, “यदि मानिसहरूले पाउन सक्छन् भने हामी किन सक्दैनौं?” उनले यो पनि साझा गरे कि सूजन यो समस्याको कुञ्जी हो र उनी र वास्तवमा हामी मानिसहरूले धेरै फल इन्जाइमहरूबाट लाभ उठाउन सक्छौं। हात्ती यो जानकारी व्यापक रूपमा साझा गर्न चाहन्छ।
Animal communication colleagues and I hear from the animals that they have faith in humans to overcome the climate crisis – They share that we must learn to work together with all beings, including nature, reminding us that we are nature. “One day soon all humans will realize their natural ability to have conscious dialog with all beings.”
This wisdom can leave us humans questioning our relationships with humans who think differently than we do. The animals encourage us to start by finding one common bond with another. That one place for me is my love for elephants – I’ll start there. We could also find common ground in humans’ love for whales, or birds, or dogs, or trees, or mountains, or oceans, or even pizza!
When things seem overwhelming we can follow this advice from our elephant friends. “Walk at our pace, take one step forward and when you turn around you will see how far you’ve gone.”
More loving advice from Mosha the elephant in Thailand who lost her leg from a land mine and fitted with a prosthetic leg – Elephant Hour October 29, 2021 7:45 PM Nepal.
“Be calm, precious ones – You don’t need to do all today, next week, or next year – Time is an illusion – Precious ones – Remember this – Rejoice in each other’s company while you are working together – There lies the answer in unity – I love you.”
पशु सञ्चारका सहकर्मीहरू र मैले जनावरहरूबाट सुनेको छु कि उनीहरूले जलवायु संकटलाई जित्नका लागि मानिसहरूमा विश्वास गरेका छन् – उनीहरूले साझा गर्छन् कि हामीले प्रकृति लगायत सबै प्राणीहरूसँग मिलेर काम गर्न सिक्नुपर्छ, हामीलाई सम्झाउँदै हामी प्रकृति हौं। एक दिन चाँडै सबै मानिसहरूले सबै प्राणीहरूसँग सचेत संवाद गर्ने आफ्नो प्राकृतिक क्षमता महसुस गर्नेछन्।
यो ज्ञानले हामी मानिसहरूलाई हामी भन्दा फरक सोच्ने मानिसहरूसँगको हाम्रो सम्बन्धमा प्रश्न गर्न छोड्न सक्छ। जनावरहरूले हामीलाई अर्कोसँग एउटा साझा बन्धन खोजेर सुरु गर्न प्रोत्साहन दिन्छ – सुरु गर्नको लागि कस्तो राम्रो ठाउँ। मेरो लागि त्यो एउटा ठाउँ हात्तीहरूको लागि मेरो माया हो – म त्यहाँ सुरु गर्नेछु। हामी ह्वेल, वा चरा, वा कुकुर, वा रूखहरू, वा पहाडहरू, वा पिज्जालाई पनि मानिसहरूको प्रेममा साझा आधार पाउन सक्छौं!
जब चीजहरू भारी देखिन्छ हामी हाम्रा हात्ती साथीहरूबाट यो सल्लाह पालन गर्न सक्छौं। “हाम्रो गतिमा हिड्नुहोस्, एक कदम अगाडि बढ्नुहोस् र जब तपाईं घुमिसके पछि फर्केर हेर्दा देख्नुहुनेछ कि तपाईं कति टाढा पुग्नुभयो भनेर।”
बारुदी खानीबाट आफ्नो खुट्टा गुमाएका र कृत्रिम खुट्टा लगाएको थाइल्याण्डको हात्ती मोशाबाट थप मायालु सल्लाह – हात्तिको समय अक्टोबर २९ , २०२१ ७ :४५ पी एम नेपाल। “शान्त हुनुहोस्, बहुमूल्य व्यक्तिहरू – तपाईंले आज, अर्को हप्ता, वा अर्को वर्ष सबै गर्न आवश्यक छैन – समय एक भ्रम हो – बहुमूल्य छ – यो याद राख्नुहोस् – तपाईं सँगै काम गर्दा एक अर्काको कम्पनीमा रमाउनुहोस् – त्यहाँ जवाफ छ एकतामा – म तिमीलाई माया गर्छु।”
Animal and Nature Connect 